Test 2023 Royal Enfield Hunter 350

Na de klassiek gestijlde Classic 350 en de cruiser Meteor 350, pakte Royal Enfield op Intermot nog uit met de Europese première van de sportievere 2023 Royal Enfield Hunter 350 – excuses HNTR 350. De klinkers staan duur, tegenwoordig, de machine in kwestie dan weer niet. Wij mochten in Dijon op pad met de goedkoop geprijsde, maar zeker niet zo aanvoelende nieuwkomer in het Royal Enfield-gamma.

Fotografie: Royal Enfield

Dat Dijon – de hoofdstad van de Côte d’Or (het Franse departement, niet de reep) en tevens het culinaire neusje van de zalm – dit jaar een Cité de la Gastronomie mocht openen, hebben we geweten. Zelden een flashier ontbijt genoten dan de hippe hap tijdens de presentatie van de 2023 Royal Enfield Hunter 350. Tijdens een slok cappuccino en in één hap te verorberen croissant krijgen we ook de specs van de HNTR 350 ingelepeld. Naast de koffietafels staan immers twee versies te blinken – een standaardversie van de Hunter, en eentje waarop een set valbeugels, een tail tidy, nacelle, enkele zijkoffer en een optioneel verkrijgbare Tripper-navigatie (tijdelijk opgeschort als standaard, door wereldwijde tekorten aan chips) zijn gemonteerd. Vandaag krijgen we een basisversie onder de billen, dus verleggen we onze focus naar de eerste.

Test 2022 Royal Enfield Scram 411: geen rush, maar rust

Piekfijn uitgevoerd

Rond het zwartgelakte ééncilinder J-blok heeft Royal Enfield een betrekkelijk begeerlijke carrosserie geboetseerd, waarvoor de Indiërs duidelijk leentjebuur hebben gespeeld bij de Triumph Speed Twin. De helft van koplamp tot tank dan toch. Achteraan is doet de neerwaarts duikende lijn van het zijkastje en het gegolfde zadel dan weer vooral denken aan het silhouet van de Meteor 350. Gooi de twee samen en je krijgt een ontwerp dat verrassend goed werkt. Maar de HNTR gooit heus niet alleen van afstand hoge ogen. Ook van dichtbij ligt er geen kabeltje verloren bij, oogt de laklaag vlekkeloos, en zijn zowel het gestikte zadel als de tellerpartij een genot voor het oog. Van de gegoten velgen tot standaard middenbok, de USB-oplaadpoort aan het koppelingshendel, en de Royal Enfield-branded knoppenwinkel toe: elk detail op deze motor is goed uitgedacht en piekfijn uitgevoerd. Hulde. We kennen veel merken die onvolmaaktheden aan hun motoren onder de mat van ‘voor deze prijs…’ zouden vegen, maar Royal Enfield heeft er op het eerste zicht geen én hoeft daarvoor de hoofdprijs niet binnen te harken.

1 van 2

Stadsbestorming

Het atletischere uiterlijk is overigens heus niet de enige aanpassing die Royal Enfield heeft doorgevoerd ten opzichte van z’n Classic en Meteor. De HNTR rolt immers ook van de band met een kortere wielbasis, een scherpere balhoofdhoek en een iets lichter rijklaargewicht. Ook de 17/17-inch wielkeuze wijkt af ten opzichte van z’n broertjes die het respectievelijk met 19/18 en 19/17 doen. Het verschil is haast meteen merkbaar, aangezien onze gids een kwieke slalom heeft gepland door de Dijonese ochtendspits. We zwaaien ons been op over het op 790 mm geposteerde en dik gevoerde zadel, planten beide voeten stevig op het tarmac, leunen licht voorover richting het lage stuurtje en draaien de rode startknop richting start. Daarbij jaagt de éénpitter terstond een gortdroge dreun uit de enkele demper, die veel voller klinkt dan je van dit petieterige blokje zou verwachten. Een al even droge klik in z’n één, de erg zachte koppeling even vieren en de Hunter kan aan z’n stadsbestorming beginnen.

660 kilometer met de Triumph Tiger Sport 660

Naar een toerental moeten we gissen aangezien een toerenteller ontbreekt, maar we kunnen stellen dat het blokje van ergens onderin best koppelrijk voor de dag komt. Een lichte on/off niet te na gesproken reageert het alert op elke gasimpuls, waarna je middels wat welgemikte dotten gas en wat druk op het stuur makkelijk overal langs stuurt. Het grootste rijplezier ligt evenwel tussen de 3.500 en 6.000 toeren, waardoor je vaker wel dan niet aan het roeren bent in de versnellingsbak, op zoek naar de sweet spot. Die bak laat zich erg gewillig schakelen, zonder valse neutraals. Een dragrace vanaf de stoplichten laat je toch beter aan de motorscooters op de eerste rij – deze knul is op z’n best met een rustige toerenopbouw en snelheden tussen de 30 en 90 km/u.

2023 Royal Enfield Hunter 350: tussen stad en wijngaard

Het is bijgevolg geen wonder dat Royal Enfield ons vandaag vooral door urbane omgevingen loodst, en de secundaire wegen door de wijngaarden vooral in een gezapig tempo laat verlopen. De HNTR 350 is dan gewoon helemaal in z’n element – meer vragen zou niet alleen zonde zijn van het blokje (dat er in z’n 5 net geen 115 km/u uit perst), maar ook van het rijplezier. De 195 rijklaarkilo’s voelen ietwat potig aan als je de HNTR van z’n zij- of middenbok duwt, maar laten zich met kinderlijk gemak de hoek om leiden als het tempo hoger wordt dan wandelsnelheid. Het wegdek lag er de hele rit lang droog bij – omstandigheden waarin de CEAT-banden zich niet uit hun lood laten slaan en we ook de remmen even tot de limiet durven te duwen. De ankers bijten ruimschoots voldoende hard om nooit in de problemen te komen. Vooraan krijgen we het ABS niet getriggerd bij normaal gebruik, achteraan volstaat stevig doorstampen op snelheid. Geruststellend en degelijk, dus. Wat ook de basis van deze machine in twee woorden vat.