Test 2022 Harley-Davidson Low Rider ST: sporttoer op zijn Amerikaans

Test 2022 Harley-Davidson Low Rider ST. Een verregende stoelendans. Daar leek het een beetje op, als we onze man in Spanje mogen geloven. Hij trok onlangs naar Girona voor de wereldprimeurtest van de nieuwe Harley-Davidson Nightster, maar kreeg ook twee andere nieuwe modellen onder de billen. Zo kon hij een middag aan de rol met de hagelnieuwe Low Rider ST. Of FXLRST, als je van lettersoep houdt. Harley’s hoogsteigen ‘sporttoer cruiser’. Jawel.

Fotografie: Harley-Davidson

Laat ons eerst even door de verschillen fietsen tussen de al ingeburgerde Harley-Davidson Low Rider S en de nieuwe Low Rider ST. De basis is in ieder geval identiek. Dus krijgt ook de ST in 2022 standaard de 117ci Milwaukee-Eight in het frame gelepeld, de controls staan mooi centraal gemonteerd, de achtervering is licht gewijzigd, er zijn harde zijkoffers toegevoegd en ook de ruime topkuip springt meteen in het oog.

Heerlijke waanzin

Zoals we al verklapten, wordt de ST standaard uitgerust met de Milwaukee-Eight 117. Dat is nota bene het monsterlijk, lucht/oliegekoelde 1923cc-blok dat je voorheen enkel in de CVO-modellen kon terugvinden. De  enorme ruimte die de al even copieuze boring en slag (103,5 x 114,3 mm) creëren worden gevuld via een dikke breather en de door een high-performance nokkenas gestuurde kleppen. Zo stampen de twee dikke zuigers er maar liefst 105 pk uit, maar – nog veel belangrijker – persen ze er ook 168 Nm uit. Bij een schamele 3.500 tpm. Zonder traction control. Op natte wegen. Dat is pure waanzin. Verdomd heerlijke waanzin. Van helemaal onderin trekt de ‘M8’ vol door onder de lichtste twist van het gas, waarbij hij het uitzingt tot net voorbij de 5.000 omwentelingen. Onversneden koppel boven vermogen, zo hoort het op een dikke Harley. De bak laat zich daarbij vrij vlot bedienen, al kan je best over een overtuigende linkerhand beschikken als je aan het roeren gaat. Een flinke ‘klonk’ maakt je attent op je versnellingswissel, waarna je opnieuw lekker soepel en onder luid gedonder oppikt richting de volgende knik in de weg.

Moet je dan in de ankers, is het overigens goed om te merken dat Milwaukee zijn – helaas voor kleine knuisten niet-instelbare remhendel – vooraan gekoppeld heeft aan meer dan behoorlijk presterende vierzuigers. De vertraging achteraan is minder opvallend met 327 af te stoppen rijklaarkilo’s, maar een troef als er tijdens het insturen nog gecorrigeerd dient te worden.

Test: 2022 Harley-Davidson Nightster

The Pace

Scroll je even door de plaatjes op Harley’s website, dan valt nog een verschil op met de Low Rider S. Het Is subtiel, maar een snelle switch tussen beide zijaanzichten toont een hogere achterkant. Zo groeit de slag van de monoshock op de ST met 13 mm tot 56 mm, en wordt er 25 mm aan veerweg gewonnen. Achteraan kan je ruggengraat nu een beroep doen op 112 mm aan totale veerweg, een update die zo z’n consequenties heeft voor het rijcomfort. Want waar het wegdek te wensen overlaat, absorbeert de demping de inkomende klappen nu opmerkelijk beter dan op de Low Rider S. Ook de dikke 43mm-upsidedownvork kwijt zich overigens voortreffelijk van zijn taak. Het comfort stond duidelijk voorop bij de afstelling, waardoor je in alle souplesse kilometers kan maken, maar wel even met beleid in de remmen en door de bochten dient te duiken. Plotselinge koerswijzigingen en drieste remmanoeuvres worden namelijk iets minder vlot verteerd door de combinatie van 327 kilo en de soepele ophanging. Kies je voor een aanpak als ‘The Pace’, waarbij je fors optrekken en bruusk remmen tot een minimum reduceert en focust op een constant tempo en bochtensnelheid, dan is dit de gedroomde machine. In die geest kronkelen we de dik twintig kilometer lange bergweg van Tossa de Mar naar Sant Feliu de Guíxols af in de tweede en de derde versnelling, zonder het remlicht ook maar één keer te laten oplichten. Heerlijk. Het gemak waarmee deze knoert zich ook de rest van de rit door de bocht laat mikken is opvallend. Als het echt nodig is, even kort in de vierzuigers knijpen, die brede hefboom van een stuur een duwtje geven en het gevaarte kantelt stabiel richting apex. Waarna je het dikke handvat naar onder krult en het heerlijk volle blok je onder luid gedonder richting de volgende knik in de weg lanceert.

Harley-Davidson laat de 2022 Harley-Davidson Low Rider ST overigens zelf onder zijn cruisers vallen, maar kleeft ’m ook het label ‘sporttoer’ op de bast. Voor het gedeelte ‘sport’ grijpen de Amerikanen terug naar de centrale plaatsing van voetsteunen en pedalen, zoals op de Street Bob en de Softail Standard, in plaats van de forward controls die je zou verwachten op een cruiser. Zo win je op de Low Rider ST – eh – maar liefst 1,3 graden aan hellingshoek aan beide zijden. Al dient gezegd dat het ruimer aanvoelt, waarbij ik zelfs in de krapste knikken geen steuntjes of uitlaten aan de grond rijd. We zien ’m nog niet snel toptijden rijden op Assen, maar op deze serpentine-bergwegen is elke extra graad hellingshoek er gevoelsmatig meer dan eentje gewonnen.

Uit de wind

Wie toer zegt, zegt kuipwerk. Daarvan is de FXLRST opvallend goed voorzien. Als je de topkuip voor het eerst ziet, is de knipoog naar de Sport Glide – de FXRT van weleer – meteen duidelijk. Ook op deze telg wordt de ronde koplamp ingesloten door drie ventilatiegaten, aan weerszijden van en boven de lichtpartij. Die zorgen voor een uitstekende verfrissing aan boord, zonder je daarbij verder in het zadel te duwen of voor turbulentie te zorgen. Daarbij lijkt het standaard gerookte windschermpje misschien aan de lage kant, maar enkel bij spurtjes op de snelweg had ik het gevoel niet voldoende afgeschermd te worden. Voor de resterende 99 procent van de tijd zat mijn 1.73 meter uitstekend uit de wind. Misschien ook nog even een open doekje voor de manier waarop de kuip bevestigd zit: dat is niet op de kroonplaat of voorvork, maar wel op het frame, waardoor het stuurgedrag minder direct beïnvloed wordt door de extra kilo’s en eventuele windstoten.

Ook bloemen voor het erg zacht gevoerde solozadeltje met steun voor de onderrug, waardoor je zelfs na een flinke koppelstomp niet uit het zadel glijdt. De zithouding kan je mijns inziens perfect honderden kilometers aan een stuk volhouden. Om vervolgens volledig relaxed af te stappen voor een tankbeurt, en de odometer zijn volgende lading te geven. Daarover gesproken: achter het kuipje valt ook het – eh – onopvallende tellertje op. Dat is verhuisd van midden op de tank (op de vorige generatie Low Riders) naar een stuk beter zichtbare positie op de stuurklem. Summier, maar volledig en best goed afleesbaar. En gemakkelijk te bedienen via een knop op de linker stuurhelft.

Test 2022 Indian Scout Rogue

2022 Harley-Davidson Low Rider ST: 0,05 kuub koffers

Valt er ook iets te klagen, of is het een en al hosanna? De kleine kanttekeningen zitten ’m wat mij betreft in de vrij kleine zijkoffers en de grote diameter van de handvatten. Die laatste opmerking zal vooral de kleinere rijders zoals ondergetekende parten spelen: in combinatie met de niet-regelbare hendels aan het stuur, zorgen die immers al snel voor verkrampte knuistjes. Zeker als je te allen tijde het gas wil afrollen, maar het remhendel binnen bereik wil houden ‘voor het geval dat’.

Wat de koffers betreft: zelf drukt Harley-Davidson het volume van de waterdichte en afsluitbare koffers niet uit in liters, maar in kubieke meters. Dat zijn er letterlijk 0,05, ofwel net voldoende om naast je regenpak ook nog een broodtrommel mee te zeulen, plaats voor een helm is er niet. Wel staan de koffers vrij slank en hoog gemonteerd. Een kwestie van sportieve looks en extra mogelijkheden qua hellingshoek, wordt ons ingefluisterd. Tsja. Wie echt wil doorjassen, of geen weekendtrip ambieert, kan de koffers gemakkelijk demonteren door middel van de voorziene snelsluiting.