Test 2021 Mash Six Hundred 650 Classic

We bevinden ons op het eiland Corsica. Een rudimentaire, wilde, ruwe plaats. Varkens en koeien lopen gewoon over de weg. De wegen zijn smal en vuil. De dorpjes afgelegen en de klok lijkt er niet te tikken. We kunnen ons geen betere plek voor de geest halen waar we de nieuwe 2021 Mash Six Hundred 650 Classic kunnen testen. Een retro classic die – bewust – ook is blijven stilstaan in de tijd. Geen elektronica, geen moderne hulpmiddelen. Rijden zoals het vroeger was op een eiland waar vroeger nog nu is.

Laat me raden, jij vindt de naamgeving ook verwarrend? Dat is een heel normale gedachte, want het model heet wel degelijk ‘Six Hundred’, maar de cilinderinhoud bedraagt 650cc, of om precies te zijn: 644 cc. Maar dat is nog niets, want er is ook een ‘Five Hundred’ en die heeft… 400 cc. Er zal wel ergens een enigszins logische redenering achter zitten, maar ja, Fransen…

Het motormerk Mash gaan we niet meer voorstellen. De combinatie van Frans ontwerp en Chinese productie lijkt aan te slaan, want het merk tovert vlotjes nieuwe modellen uit haar hoed. Lag eerst de nadruk op lichte cilinderinhouden tot en met 125 cc, werpt Mash zich nu met haar topmodellen van 650 cc op de wat meer volwassen motorrijder. In het geval van de eerder voorgestelde X-Ride 650 op de jongvolwassen motard, bij deze Six Hundred op de wat oudere generatie motorrijders.

De nieuwste Mash maakt gebruik van een klassiek, Brits design zonder verrassingen. Een ronde koplamp, twee ronde tellers, stereovering achter, een zadel uit één stuk, twee chromen uitlaten en spaakwielen. Een motorfiets zoals je er als kind een zou tekenen, ook al weet je niets van motoren. Mash maakt voor- en achter wel gebruik van led-verlichting voor de moderne touch. Voor is er zelfs dagrijverlichting om de machine een herkenbaar Mash-gezicht te geven. Voor de rest is er qua design weinig spectaculairs te melden. De motorfiets ziet er gewoon goed uit, de kleurkeuze (groen en blauw) is goed gekozen en de afwerking is naar behoren. Niks verrassends, maar ook geen missers.

Dominator-genen

Het ééncilinder-motorblok kennen we al uit de X-Ride 650 en Dirt Track 650. En toen we dat leerden kennen in die twee machines, kenden we het al uit de Honda Dominator van de jaren ‘90. Een beproefde en betrouwbare unit die nu, zoveel jaar later, nog eens van stal wordt gehaald, zij het in gekopieerde vorm. Mash maakte het luchtgekoelde blok conform Euro5 door enkele kleine interne aanpassingen en de toevoeging van een oliekoeler. Het resultaat is 40 pk en 50 Nm. Geen waarden die je achterover doen vallen, maar die wel voldoende zijn om vlot mee te komen in het moderne verkeer. Al helemaal op de kleine, bochtige wegen van Corsica. Met veel pk’s kun je daar niets doen, wat we zelfs in de praktijk hebben kunnen testen. Drie machines van 150, 60 en 40 pk reden er achter elkaar, zonder een duimbreed toe te moeten geven. Maar goed, het is geen race en de Six Hundred heeft ook helemaal geen sportieve aspiraties. Het motorblok is goed gekozen voor deze klassieke motorfiets, met een leuk karakter en veel koppel bij lage toeren. De krachtopbouw is vloeiend, storende trillingen blinken uit door afwezigheid en de vijfbak schakelt prima. Wel zou de gasreactie wat minder schokkerig mogen zijn. Er wordt nog gebruik gemaakt van een ouderwetse kabel, maar het lijkt alsof die nu al een laagje vet kan gebruiken.

Dubbeltest Mash X-Ride 650 vs. Ducati Desert Sled

Op de grond en in de stront

Het asfalt op Corsica mag op zijn beurt dan weer wat minder vet bevatten. Maar wat wil je, als wilde varkens en koeien gewoon over straat wandelen, op zoek naar iets lekkers. Na iedere bocht is het opletten geblazen om niet oog in oog te staan met je avondeten. Al die beesten op de weg zorgen natuurlijk ook voor een lading aan uitwerpselen. Zo lang die uitgedroogd zijn, rij je daar zonder problemen over. Maar als ze nog maar vers gelegd zijn of het is net beginnen regenen, moet je goed mikken om ze te ontwijken. Al helemaal op hellingshoek bij het uitkomen van de bocht wil je niet met je snufferd op het asfalt – en in de stront – gaan. De smalle banden op de Six Hundred geven voldoende grip om dat zoveel mogelijk te vermijden. Het zijn zeker geen topbanden, maar wel prima geschikt voor de eerder rustige rijstijl op de Classic.

De Mash stuurt best goed voor zo’n klassiek ogende motor met een eerder neutraal karakter. En dat wil je ook in dit geval. De ook al neutrale zitpositie helpt daar een handje bij. Je zit comfortabel met je rug recht en je benen in een licht sportieve hoek. Het mooie leren zadel biedt voldoende steun, maar niet voldoende grip. De gladde huid zorgt voor heel wat schuifwerk als je in de remmen gaat. Allerminst handig en soms zelfs gevaarlijk. En dan droegen we nog een textielbroek met zitpads op de billen. We willen niet weten wat dat wordt als je – zoals gebruikelijk op dit type motoren – in motorjeans rijdt. Medeverantwoordelijk voor dat schuiven zijn de agressief aangrijpende remmen. Die bijten initieel nogal bruut aan, maar zwakken dan af in kracht. Andersom was fijner geweest. Een tweede schijf vooraan verstoort de klassieke looks, maar zou het wel een stuk veiliger maken als Pippa Het Varken plots de straat besluit over te steken en jij in volle vaart aan komt denderen.

In alle vormen en maten

De nieuwe Six Hundred voelt aan als de meest volwassen Mash. Het is met € 5.999,- (BE: € 5.499,-) ook de op een na duurste tweewieler uit het gamma. Als we die prijs vergelijken met de concurrentie, dan kun je niet meer over ‘duur’ spreken. De Kawasaki W800 is 4.000 euro duurder, de Royal Enfield Interceptor 650 is 2.600 euro duurder en de Triumph Bonneville T100 heeft bijna het dubbele prijskaartje. Jazeker, dat zijn allemaal tweecilinders, dus is het ook logisch dat die een stuk duurder zijn. Maar als je valt voor het klassieke Britse design, zijn dat de opties. Bekijken we het van een andere kant, dan heb je voor iets meer dan € 6.000,- ook een lichte Japanse motorfiets met ongeveer evenveel pk’s. Die hebben niet dezelfde looks, maar rijden wel een niveau hoger. Misschien is het appels met peren vergelijken, maar we wilden het je toch niet onthouden.