Test Ducati Diavel V4 vs Triumph Rocket 3 GT

Als je denkt aan cruisers, dan leg je automatisch de link met rustig kabbelen over langgerekte, Amerikaanse wegen, waarbij je comfortabel zit op een Harley-Davidson of Indian. Maar in Europa geven sommige motormerken een andere invulling aan ‘cruisers’. Ze noemen ze ‘muscle cruisers’, ‘power cruisers’ en zelfs ‘hyper cruisers’. De Ducati Diavel V4 en Triumph Rocket 3 GT zetten de standaard in een niche die te gek voor woorden is. Cruisen met pk’s in overvloed. ’s Nachts, want dan kan er ineens wat meer.

We spreken af in Antwerpen, net over de grens. Dat hoeven we je niet uit te leggen. Een havenstad, uitgestorven, stil en duister. Feit is dat de Diavel V4 en Rocket 3 GT niet bepaald onopgemerkt in het centrum van de stad aan de Schelde aankomen. Een felrode, mooi verlichte, met een verschroeiend dikke achterband uitgeruste Ducati, en een nog dikkere, grotere en ridicuul mooi afgewerkte Triumph. Bij Amerikaanse cruisers is het eerste wat opvalt het geluid. Dat is bij deze twee patsers niet het geval. Ze klinken mooi en uniek, maar het is niet té. Niet té aanwezig, niet té luid. Maar ze zijn wel van stevige blaffers voorzien. De Ducati doet beroep op wat een vierarmige raketlanceerinstallatie lijkt, de Triumph heeft een double barrel shotgun rechts en een enkelloops jachtgeweer links. Dus niet het geluid valt als eerste op, maar wel het uiterlijk en de details van deze twee beesten, zeker in het donker. Zoals het achterlicht van de Diavel V4. Dat kun je vergelijken met een gescheurde hotpants, waarbij het zichtbare vel de rode lichtjes zijn. Bijzonder origineel gevonden en prachtig uitgevoerd. Of wat dacht je van de achtervelg, die er alles aan doet om zo hard mogelijk op te vallen. Zowel qua grootte, design en zichtbaarheid, want ze hangt aan een enkelzijdige swingarm. Verhuizen we naar de voorkant, waar we normaliter altijd beginnen. Daar springen de grote luchthappers meteen in het oog. Veel te groot voor hun functie, maar daarom net zo cool. Of de knipperlichten, die vlakbij de handvatten gemonteerd zijn, én dynamisch knipperen. Het is allemaal een feest voor het oog. Een topfeest in een discotheek, waar opvallen soms belangrijker is dan al het andere.

1 van 7

Stappen we over op de Triumph, dan verhuizen we van de disco naar een privéparty in een afgehuurd, chique kasteel. Onderweg wisselen we onze jeans en shirt voor een maatpak. De Rocket 3, hier in GT-uitvoering, heeft namelijk even mooie details, maar ze zijn op het eerste gezicht niet zo zichtbaar. Zoals de voetsteunen voor de duo die in twee platforms uitplooien en nagenoeg onzichtbaar verdwijnen als ze zijn ingeklapt. Of de klepjes en dopjes van de motorvloeistoffen, die we kunnen nomineren voor een designprijs. De Rocket 3 GT is een prachtige, cleane motorfiets. Dat komt niet alleen door zijn cardanaandrijving, maar ook door de kunst van de ontwerpers om alles tot in de puntjes af te werken. De uitlaatbochten, de plakaatjes met ‘Rocket 3 GT’ en ‘2500cc’, de ‘T’ (van Triumph) in de verlichting,… Porno voor de ogen. Nee, erotiek. Van de sensuele soort. Niet van dat platte gedoe.

1 van 7

Happen naar adem

We ontsnappen aan de felle straatverlichting van de Antwerpse binnenstad en zoeken de duisternis in het havengebied op. Dit zijn geen machines die gemaakt zijn om met lage snelheid twintig keer hetzelfde rondje langs de drukste cafés te maken – hoewel je ze zo helaas wel het meest zult zien – maar motoren die je op tempo moet rijden. Met een serieus tempo. De Ducati strooit er 168 pk en 126 Nm uit. Ruim voldoende, denkt iedere gezonde motorrijder dan, maar de Triumph doet het met – en nu wordt het écht grappig – 167 pk en… 221 Nm. Bovendien wordt dat maximale koppel van de Rocket 3 GT al bereikt bij amper 4.000 tpm, terwijl de V4 in de Diavel moet doortrekken tot 7.500 tpm om daar zijn maximale trekkracht te bereiken. Deze twee motoren zijn een ideaal voorbeeld van waarom koppel bij (dagelijks) rijden op de openbare weg zoveel belangrijker is dan paardenkracht. Zij het dan in extreme vorm. Kom je van de Ducati denk je ‘veel sneller dan dit moet het niet’. En dan stap je op de atoombom van Triumph.

Dat een achterband zoveel kracht kan verwerken zonder door te slippen is al bewonderenswaardig, maar dat alle motoronderdelen en dan vooral de aandrijving het allemaal heel houdt, is van een heel andere orde. De trekkracht is sensationeel, verbluffend en doet je happen naar adem. Een explosie van kracht die zijn gelijke niet kent en onhoudbaar doorgaat. Je snelheid gaat met zo’n tempo omhoog dat je verdorie bij de les moet zijn om tijdig af te remmen voor een aankomende bocht. En dat in het donker. Gelukkig zijn de Brembo’s sterk genoeg om de 294 kg zware Triumph Rocket 3 GT tijdig af te remmen. Dat zijn droge kilo’s, dus reken daar nog vloeistoffen bij en het gewicht van de rijder om af te ronden en die schijfremmen krijgen 400 kg te verwerken.

De Ducati is met 236 rijklare kilo’s een stuk lichter, en dat voel je ook tijdens het rijden. Hij stuurt makkelijker en voelt over het algemeen sportiever. Soms zelfs op het nerveuze af. De V4-motor is duidelijk sportief afgesteld, waardoor je in welke rijmodus dan ook een directe gasaanname hebt. Niet bepaald passend bij een cruiser, wel bij de Diavel. En de V4 voelt ook totaal anders aan dan in de Multistrada en Panigale. Alsof het een ander motorblok is. Knap hoe met voornamelijk software een ander karakter gegeven kan worden aan in basis hetzelfde motorblok.

Orkaan van pure kracht

De motor is niet het enige onderdeel van de Diavel V4 dat sportief is afgesteld. Ook de vering is behoorlijk hard. Niet ideaal voor een tocht van honderden kilometers, maar wel om een fijn sturende motorfiets te creëren. Rekening houdend met de configuratie van de machine, de lange wielbasis en de superbrede achterband (240/45-R17) voelt de Diavel V4 als een naked bike qua stuurgedrag. Hij is niet zo lichtvoetig en flitsend als een echte naked bike, zoals bijvoorbeeld een Monster, maar bochten in een serieus tempo aan elkaar raggen is geen enkel probleem.

De Rocket 3 GT is in dat opzicht, en eigenlijk ieder opzicht, meer een cruiser dan een sportieve machine, ondanks zijn surplus aan power. Dat zit hem niet alleen in de comfortabele zitpositie met de voeten meer naar voren en het stuur meer naar je toe, maar ook aan de dikkere wangen van de banden en de zachtere ophanging. Het is allemaal meer laidback en minder scherp. De Triumph is groter, zwaarder, langer en dikker. Dat voel je ook. Het is een machine die meer gemaakt is voor lange afstanden, maar dan wel met een allesverslindende trekkracht. Toch werkt de driecilinder bijzonder soepel. Je wordt niet weggetrokken als je aan het gas draait, maar eerder zacht weggeblazen alvorens je in een orkaan van pure kracht terechtkomt.

Unieke eigenschap

Maar wie koopt zo’n type motor als deze? Laten we het anders stellen; de vraag is niet ‘wie’, maar eerder ‘waarom’. Omdat je houdt van de looks. Dat lijkt ons de belangrijkste reden om voor een Diavel V4 of Rocket 3 GT te gaan. Ze zien er beide waanzinnig uit, ook al hou je niet van de stijl. Een tweede reden is omdat ze anders zijn. Ze slaan de brug tussen een power naked en een cruiser, niet alleen qua looks, maar ook qua prestaties en rij-eigenschappen. Een derde reden is ongetwijfeld omdat je wel houdt van de stijl, maar niet van een dikke Amerikaanse V-twin. Ducati en Triumph weten hun producten enkele unieke eigenschappen mee te geven, waarvan de belangrijkste het motorblok is. Zijn alle moderne Amerikaanse cruisers uitgerust met een V-twin, krijg je in de Ducati twee keer zoveel cilinders en in de Triumph een dikke driecilinder. Dat is een unieke eigenschap die een nieuw soort motorrijder trekt in de cruisermarkt. De ouderwetse, ‘echte’ cruiserfan zal niet van zijn V-twin af te slaan zijn, maar wie zegt dat die gelijk heeft? De power units in de Diavel V4 en Rocket 3 hebben evenveel, misschien wel méér, karakter. Voor de prijs hoef je het in ieder geval niet te laten, want met bedragen van rond de 30.000 euro ben je evenveel geld kwijt als voor een Amerikaan.

Conclusie

Welke Europese power cruiser moet je kiezen? De excentrieke Ducati Diavel V4 of de extraordinaire Triumph Rocket 3 GT? Op het eerste gezicht en zonder er een kilometer mee gereden te hebben, verwacht je dat ze niet erg veel verschillen van elkaar. Maar dat blijkt na de test een heel ander verhaal te zijn. Waar de Ducati duidelijk voor de sportieve insteek is gegaan, trekt de
Triumph de comfortkaart. De Diavel V4 leunt het dichtst aan
tegen een sportieve naked bike, de Rocket 3 GT tegen een cruiser. Voor snelle ritten en het betere stuurwerk, moet je bij Ducati zijn. Voor een relaxte zondagmiddagrit kies je de Triumph. Wil je van je zadel geblazen worden, ga dan voor de Diavel. Maar wil je in dat opzicht iets zo intens beleven waarvan je in je helm schreeuwt van geluk, schrik of pure opwinding – in ons geval een smakelijke combinatie van de drie – dan is de Triumph meer jouw ding. Daarom vakt onze keuze op de Rocket 3 GT, omdat die nog specialer, nog intenser en nog meer over-the-top is. En dat wil je toch met zulke ridicule machines?