MV’s heeft dit jaar van diverse modellen een Rosso-variant gepresenteerd. Hiermee wordt de basisvariant van een model betiteld, zoals ook bij deze MV Agusta Turismo Veloce Rosso het geval is. En dus rossen wij die Rosso door zuidelijk Nederland.
Nee, een Turismo Veloce in ‘gewone’ smaak bestaat dus niet meer. De Rosso- en Lusso vullen nu de line-up, waardoor je deze Rosso dus gerust mag zien als een ‘gewone’. Maar, de prijs is wel zeker gezakt. De details die daarvoor worden ingeleverd, zijn summier: afwerkingsdetails in de wielen en de verplichte keuze-hulp in kleur. Rood-zwart is je enige keuze. En als ik zo oog in oog sta met die rood-zwarte MV, kan ik niet anders concluderen dan dat het geheel er nog altijd chique en sportief uitziet.
En je mag me gerust komen vertellen dat smaak persoonlijk is. Maar vertel dat dan ook tegen al die mensen die me tijdens deze testweek komen complimenteren met ‘mijn’ motor. Meestal in het Nederlands, maar soms ook in het Engels vanwege de Italiaanse kentekenplaat. Vooral m’n buurmannen die ooit wel iets met motoren hadden, maar nu door huisje-boompje-beestje andere prioriteiten hebben, zijn enorm onder de indruk van zo’n super-de-super-exclusieve MV.
Natuurlijk vragen ze naar de prijs die wel ‘extreem’ zal zijn. En natuurlijk antwoord ik dat veertig- á vijftigduizend euro een mooi bedrag is om mee naar de MV-dealer te gaan. De buurmannen knikkend, duidelijk het afgelopen decennium gemist waarin MV een knieval naar de gewone man heeft gemaakt.
Prijs en comfort
Maar jij en ik weten natuurlijk wel beter. € 16.189,- is wat een MV Agusta Turismo Veloce Rosso kost. En dat is een koopje als je ‘m vergelijkt met de duurste Turismo Veloce: de € 28.289,- kostende Lusso RC SCS. Al zal de ‘gewone man’ ook best even een vergelijk maken met pak ‘m beet een Yamaha Tracer 900. Die kost maar nipt meer dan twaalfduizend euro en in de basis natuurlijk een vergelijkbare driecilinder-hoogpoot is.
Afwerking
Om te begrijpen waarom ze in Varese zullen gruwelen van die vergelijking, zet je de MV even op z’n zijstandaard en jezelf op een krukje er naast. In elke hoekje van de motor vind je wel iets bijzonders en nergens laat de afwerking een steekje vallen. Het fraaie achterwiel, open opgehangen aan de enkelzijdige achterbrug met daarvoor de zo kenmerkende uitlaatpartij met één pijpje per cilinder als in het oog springend voorbeeld.
Het zadel is mooi gestikt en zit ook nog eens heel behoorlijk. Maar, zittend in dat zadel merk ik wel dat de zo prachtige ranke opbouw voor een uit de kluiten gewassen Nederlander niet optimaal is. De zithouding is redelijk beperkt en om in de spiegels te zien of de witte auto achter me er eentje is vol platpetten, moet ik m’n ellebogen flink intrekken. Verwacht kortom geen typische ruime allroad-zithouding, maar een meer Italiaans gesneden maatpak dat her en der een beetje knelt. Althans, als je zoals mij 1.90 meet.
Het met gemak te verstellen windscherm is overigens wel een pluspunt, net zoals de ruime benzinetank van 21,5 liter je aanspoort om gauw door te rijden naar Zuid-Duitsland. Zeker met de optionele koffers lijkt het een prima reisgezel.
Wel een typisch Italiaanse, want de kofferophanging blijft typische Zuid-Europees met veiligheidsclipjes die ik anno 2020 toch niet meer nodig acht voor een veilige bevestiging van de koffers. Afijn.
Geklungel
Mezelf door de slagregens van juli verplaatsend richting de fotoshoot in Brabant, ben ik op de lange, lange A2 redelijk aan het klungelen. En die schuld ligt niet alleen bij mezelf. De aan-knop voor de cruisecontrole zit onhandig naast het gashendel, en niet links zoals het merendeel van de fabrikanten ‘m tegenwoordig monteert. Eenmaal lekker 120 cruisend blijkt de cruisecontrole niet uit te kunnen door het gashendel naar voren te draaien, zoals bij andere motoren. Het is een kwestie van de koppeling intrekken of de rem aanraken en ook dat vind ik anno 2020 toch onhandig.
Ook onhandig is het dat je direct na het inschakelen van de cruisecontrole wél met de menu-knop op je linkerstuurhelft de snelheid kunt regelen, maar na enkele seconden springt het dashboard uit die modus en moet je met de menu-knop weer terugscrollen naar de modus van cruisecontrole. Daarbij helpt het niet dat het dashboard weliswaar zeer veel informatie biedt, maar qua ordening en duidelijke weergave te wensen over laat.
Ach ja, het is de enige reden voor gemopper in m’n helm. Het motorblok is een heerlijkheid. Nagenoeg trillingsvrij en precies wat je van een driecilinder verwacht: elasticiteit door het gehele toerenbereik. Een eindschot heeft -ie, maar vanzelfsprekend wel beduidend minder dan een Brutale 800 heeft. De goed werkende quickshifter, die op- en terugschakelt, maakt dat ik mezelf toch op redelijk puberaal rijgedrag betrap, zelfs op de snelweg. Het samenspel van in- en uitlaatgeluid tempert dat gedrag niet; ‘even doortrekken’ is beduidend aanlokkelijker dan op de cruisecontrole de rit naar Brabant uit te zitten.
Binnendoor sturend
Wanneer alle plichtplegingen er op zitten en de buien zijn verdwenen, merk ik dat ik echt ontdooi. Ik rij de dag vol over secundaire wegen en er is van ergernis over cruisecontrole en dashboard geen enkele sprake. Slingerend, meanderend en sturend door de provincie schat ik de Turismo beter op waarde. Hier merk ik pas de lichtvoetigheid. Het is simpelweg heerlijk sturen en dat gaat ook heel behoorlijk met het mes tussen de tanden. De redelijk straffe vering doet het hier goed, net zoals de rempartij. Hobbel ik door een dorpje met drempels, klinkers en andere oneffenheden, ook dan toont de MV zich best straf. Het mag duidelijk zijn: een MV Agusta Turismo Veloce is nog altijd meer een sportieve hoogpoot dan een allroad. De Scorpion Trail 2-banden zou ik persoonlijk dan ook graag inruilen voor puur op asfalt geënt rubber.
Plus
Motorblok, sturen, schoonheid, 21,5 liter benzine,
Min
Werking cruisecontrole, bevestiging koffers
Conclusie
Een zeikende Hollander weet op deze Turismo Veloce wel wat af te dingen. Zo is de prijs ondanks de Rosso-uitvoering nog altijd fors en wanneer je spijkers op laag water zoekt, valt er wel wat te bekritiseren. En dan heb ik het vooral over triviale zaken: cruisecontrole, dashboard en de borgclipjes van de koffers. Een passionele Italiaan zal dat een zorg zijn. En de MV is zo’n passionele Italiaan. Schoonheid en stuurmanskunsten zijn belangrijker en daarin doet de motor meer dan behoorlijk mee. Man, wat is en blijft dit lijnenspel prachtig. En wat zijn de details om van te likkebaarden. Maar bovenal is de basis gewoon heel erg goed. Het blok verdient een acht en met de koffers vol rij je maar al te graag die dikke 21,5-liter benzinetank leeg. Ik kan niet anders concluderen dan dat er met deze Turismo Veloce weinig mis is.
