Met de aankondiging van de MV Agusta de Brutale 1000 Serie Oro, leek een grote MV-nakedbike verder buiten bereik dan ooit. Maar MV Agusta denkt aan de gewone man. In minder exclusieve vorm is de Brutale zonder Oro maar met de toevoeging RR 15.000 euro minder duur. Voor dat verschil koop je er zelfs nog een Brutale 800 bij, maar ook voor 34.389 euro geldt de gewetensvraag: is de MV Agusta Brutale 1000RR goedkoop duurkoop?
Waarom rijden we hem?
Je zou bijna vergeten dat MV Agusta ooit als eerste de hypernaked-invasie aftrapte. Dit is de ‘gewone’ MV Agusta Brutale 1000RR, die afstamt van de Brutale 1000 Serie Oro. Is dit wellicht het duurste instap-model ooit?
MV Agusta is heel erg goed in het Italiaans zijn. IJdelheid is ze in Varese niet vreemd, chauvinisme evenmin en flamboyance ook niet. De Brutale was ooit MV Agusta’s eenvoudige maar beeldschone antwoord op de Ducati Monster. Ook het restjes kun je heel mooie motoren bouwen. Als er een ding zeker is, is dat elk detail aan de Brutale 1000RR gewikt en gewogen is.
Zoals bij eigenlijk alle MV Agusta-modellen zul je nooit vergeten dat ze heel speciaal zijn. Dat gevoel bespeelt MV Agusta heel slim en dat benadrukken ze overdadig met de 1000RR, die wel heel erg het stempel ‘Dit is bijzonder’ draagt. Elk apart deeltje draagt het Meccanica Verghera-insigne. Tot en met de rubber mofjes om de stekkertjes aan toe. Het mag dan de elektronische vering van Öhlins zijn, maar het stekkertje wordt afgedekt met een MV-gemerkt rubbertje. Zou het originele Zweedse rubbertje ook zo waardeloos op de stekker passen? Dat je heel trots bent op je product is één, maar het moet geen reden tot snoeven worden. Daar houden we in Noord-Europa niet zo van.
Eerste test Ducati Superleggera V4 2020
Overdaad
Bij al die borstklopperij blijft het niet. Waar het uiterlijk van de naked-lijn van MV altijd al gekenmerkt werd door vooral een groot en aanwezig motorblok, is dat nu niet anders. En daar houden we wel van. Wat het bodywork betreft, zijn de basiselementen in de vorm van een haast onzichtbaar subtiel kontje, een ranke tank en een ronde koplamp nog aanwezig. Het achterwiel is uiteraard enkelzijdig opgehangen. Het gaat er hier alleen om hoe MV Agusta die basiselementen gerangschikt heeft. Picasso schilderde ook portretten, maar anatomisch correct was dat niet altijd. Zo moet je de Brutale 1000RR ook zien, met zijn vloeiende vleugels en de overdaad aan carbon. Maar ook het viertal RVS-uitlaatdempers, het industrieel gemonteerde dashboard en de nóg stilistischer ronde koplamp. Het kontje is haast onzichtbaar omdat het eigenlijk alleen uit gaten bestaat. Het is kunst. Begrijpen doe je het niet, maar het werkt wel. Der een staat erbij te stuiteren van genot, de ander wendt z’n hoofd af en onderdrukt beschaafd braakneigingen.
Artistieke vorm
Mooiste voorbeeld van hoe de artistieke vorm met functie samengaat, is het zadel. Wat heet zadel, we hebben het over met stukjes geperforeerd leer bekleed schuim. Prachtig gestikt ziet het er exclusief uit. Alleen maakt het de Brutale 1000RR gek genoeg niet laagdrempeliger. Het nodigt niet per se uit op te stappen. Dat terwijl MV juist inzette op een bereikbaarder rijbeleving en dus sowieso een toegankelijker insteek. Desondanks zit het opvallend goed. Sportief wel, al komt dat nog veel meer door het gebruik van losse stuurhelften. Qua kniehoek staan de voetsteunen niet eens zo hoog, maar de afstand tot het zadel is wel wat kort. Een bijzondere zithouding, zoals het een beetje MV betaamt.
| Testlocatie | Niet stiekem doordeweeks op de Lekdijk. Echt niet. |
| Omstandigheden | Zo’n lekker zwoele zomers namiddag |
| Temperatuur | 23 graden met een wolkje of wat |
| Totaal testkilometers | 100 |
| Bijzonderheden | Voor wie van aandacht houdt, de MV trekt het. |
Juist niet serieus
De communicatieafdeling van MV Agusta is vergeten het memo naar de rest van de fabriek te sturen. Rijbeleving en toegankelijkheid, daar ging het toch om? De startmotor is alleen al agressief, met een hoogtoerig gejank waarbij de toerenteller zelfs al tot 1000 tpm uitslaat. De brute grom van een ontwakende 998cc zestienklepper volgt snel. Omdat het blok iets voorover gekanteld in het frame hangt, ligt het inlaatkanaal direct onder de rijder. Die hoort het inlaat zo nog bruter naar lucht happen dan het gereutel waarmee de vier pijpen lucht uitspuwen. De allereerste meters verlopen dan ook met gepaste marge, al wekt de 1000RR ondanks zijn idioot beperkte draaicirkel een betrouwbare indruk in het kort afdraaien. De quickshifter veegt gemakkelijk van verzet tot verzet en wanneer je de koppeling wel nodig hebt, is die zelfs gewoon goed te doseren. Dat is op zich al een overwinning voor een MV Agusta. De gasreactie is eveneens behoorlijk goed voor elkaar. Het is enkel een klein beetje abrupt bij het allereerste openen van gasschuif. Maar vanaf dat punt werkt het gas het vlekkeloos. Tot zo’n 7.000 tpm kun je zo’n beetje alle situaties in het verkeer het hoofd bieden. Je voelt het vermogen mee klimmen met het toerental. Daardoor is de Brutale nog goed te beteugelen. Bij het passeren van de 7.000 a 8.000 tpm krijg je sterk indruk dat er nog heel wat serieuze MV Brutale-genen van de partij zijn. En tegen de 11.000 tpm perst het blok alle 208 paardenkrachten via de ketting naar het achterwiel.
Ware aard
Pak je deze Brutale 1000RR aan zoals eerdere Brutales, dan zou je denken dat snelheid de ware waard onthult. Een ingebakken eigenschap van de sportieve MV Brutale is namelijk dat het pas echt werkt als je serieus tempo maakt. Die wetenschap snijdt hout, ook bij de 1000RR. Alleen in tegenstelling tot zijn voorgangers, laat deze Brutale zich ook prima sturen wanneer het rijbewijs niet constant in gevaar is. De geijkte Brembo Stylema-klauwen zijn gemonteerd aan de eveneens welbekende elektronisch gestuurde Öhlins-poten, met een schokdemper van dezelfde firma aan de achterzijde. Die combinatie heeft zich meermalen bewezen en tilt de rijbeleving van de Brutale 1000RR naar een hoger niveau. Het opzwepende viercilinderblok, met die heerlijke inlaathuil, laat je geen genoegen nemen met slechts enkele duizenden toeren per minuut. Het kan, maar je wil altijd meer. Op de remmen en het rijwielgedeelte kun je altijd rekenen, waarbij de onconventionele zithouding toch eigenlijk wel haast perfect lijkt. Die Brembo-remklauwen laten zich van hun beste kan zien en vertragen met veel gevoel. Of het nou om een beetje bijremmen gaat of hard ankeren. Bij lagere snelheden merk je wel dat de standaard instelling van de vering wat aan de harde kant is. Die instelling geeft de berijder wel veel vertrouwen, omdat grip oneindig veel aanwezig lijkt te zijn. In een vlaag van industriële vormgeving, monteerde MV het grote TFT-dashboard op een gefreesde aluminium beugel. Zelfs de bedrading duikt vol in het zicht via een voor dat doel geplaatst carbon tunneltje de tankkap in. MV Agusta kiest er bewust voor om iets heel simpels extreem anders te doen. Tja, exclusiviteit ontbeert deze MV niet. Totaal niet.
Het kan wel.
Uitstraling die de prijs heiligt
Alleen die prijs. Wie is bereid zoveel te betalen? De Serie Oro is een op voorhand uitverkochte Limited Edition, met een uitstraling die de prijs heiligt. Tenminste voor wie bijna 50.000 euro kan missen. Dan nog belanden dit soort speciale MV’s – en het zijn er veel – vaak in een schuur met een doek erover. Dan zijn het ineens kunstwerken of verzamelobjecten. Dat zal met de Brutale 1000RR minder snel gebeuren. Een prijs van 34.389 euro – een modaal jaarsalaris – nodigt toch meer uit om erop te rijden. Natuurlijk is er ruimte om de Brutale 1000RR nog exclusiever te maken. Zet er een set carbon wielen van BST onder zoals onder de Serie Oro. Die kosten ‘slechts’ 3.500 euro. Of plunder je portemonnee door het Arrow-uitlaatsysteem van de Oro. Hoewel, voor het geluid hoef je het niet te doen. Ook de Brutale 1000 klinkt net zo briljant.
De MV Agusta Brutale 1000RR is vooral een meer benaderbare Brutale geworden. Nog altijd bruut, nog altijd opvallend en nog altijd bloedsnel. Maar waar bij eerdere Brutales van je verwacht werd hard te werken en het gas openhouden verslavende noodzaak was, is de 1000RR veel verfijnder. Zeg maar een Brutale met manieren. De ergonomie is nog steeds beduidend anders en qua uiterlijk is het juist de minst behouden Brutale die MV ooit van de band liet rollen. Toch zit dat als een pijnbank ogende gespleten zadel opvallend goed. De gelijkenis met een fietszadel doemt niet voor niets op. Het op het eerste gezicht lomp gemonteerde dashboard, blijkt in de praktijk heel erg doordacht.
De keuze is gedaan omwille van het design en het werkt ook nog. Zo omschrijf je de Brutale 1000RR eigenlijk ook het best. Waar Brutale altijd stond voor een bloedmooi, bloedsnel en ‘interessant’ rijkarakter, kiest MV Agusta er nu voor de formule overboord te gooien. Mooi is ‘ie nog steeds, maar meer op een kunstzinnige manier, flamboyanter ook. Bloedsnel is de RR, alleen is het rijwielgedeelte nu zo goed voor elkaar dat ermee rijden echt prioriteit krijgt. Alles werkt dan ook in je voordeel: de elektronica, remmen en elektronische vering, zelfs de zithouding. De Brutale rijdt goed van rustig tot rap en niet meer alleen wanneer het gas tegen de stuit staat. Een Brutale was altijd extreem, maar de MV Agusta Brutale 1000RR biedt nu echt iets voor de motorrijder, eentje met diepe zakken weliswaar, die een MV Brutale wil. Het excuus om een dikke MV-naked links te laten liggen omdat het extreme rijkarakter je niet bevalt, gaat niet meer op.
1. Dergelijke kentekenplaathouders zijn nog altijd niet supermooi, maar het kontje ermee bevuilen kan natuurlijk ook niet. 2. Over dat kontje gesproken… Je bijrijder moet wel dapper zijn. De zit is hoog, klein en veel houvast heb je niet. 3. Dat, en de bijrijderssteunen zetten de knieën ook onder een flinke hoek. 4. Waanzinnig hoe de wirwar van lijnen tijdens rijden een perfect klemvlak voor de knieën geeft. Vorm én functie. 5. De spiegels zijn dan weer minder functie en meer vorm. 6. Vleugels heeft ‘ie, maar heel subtiele. Of wellicht is het contrast door alle extravagante details wat minder groot.
Conclusie
De nieuwe MV Agusta Brutale 1000RR is een lustobject zoals het een MV betaamt. Toch is er iets anders. Met de 1000RR Brutale krijg je meer motorfiets dan ooit te voren. Geen Brutale hiervoor was zo compleet als deze Brutale 1000RR. Alle elektronica die je kunt bedenken inclusief cruise control. Maar ook een enorm en kraakhelder TFT-dashboard en een voorgeprogrammeerde gekkigheid als launch control. Het blok heeft een goed te doseren gasreactie, op een heel klein hikje na. Het is wel indrukwekkend en krachtiger. Daarmee is de kous af voor het blok. Het rijwielgedeelte heeft MV Agusta perfect voor elkaar. Strak sturen bij elke snelheid en veel vertrouwen als je echt gas gaat geven. De remmen zijn eveneens van topniveau. Eigenlijk kun je enkel over het uiterlijk twisten. Is het mooi, is het te? Voor beide valt iets te zeggen. Een MV Agusta Brutale 1000RR zal nooit de bestverkochte motorfiets worden. Daar is ‘ie simpelweg te duur voor. Toch is het voor die paar geluksvogels goed te weten dat de nieuwe MV Agusta 1000RR Brutale niet alleen maar bruut en exclusief is; je kunt er ook briljant mee sturen!
