Eerste test MV Agusta Superveloce 800

Van uiterlijk vertoon is MV Agusta niet vies. De Superveloce 800 is daarvan een prachtvoorbeeld. Overdaad en minimalisme gevangen in één ontwerp. Het kuipwerk is historisch verantwoord rood en zilvergrijs, met amper een boutje te zien. Dat het zo veel meer is dan enkel een knap koppie…

Niemand de deur uit. Wie heeft er een handje knikkers door de 10w40 gegooid toen de motorolie in de Superveloce ging? Ene Silvio Zanon is de hoofdverdachte, aangezien zijn naam en handtekening op de zijkant van het blok prijken. MV’s drieblokken staan bepaald niet bekend om hun geruisloosheid. Net voor het achterwiel produceert de driepijps-uitlaatdemper hoge klanken en vanaf 10.000 tpm schurkt het tegen snerpen aan. De bas-tonen komen op conto van het met het toerental mee aanzwellende lurken van de inlaat net onder je kin. Flinterdun lijkt de tank, zo duidelijk hoor je de kelken de zuurstof de driecilinder in trekken. Met grof geweld en moordend tempo. Zoals het blok vervolgens haast gepijnigd knarst, trilt en schokt, lijkt hij die mooi wil zijn nog altijd pijn te moeten lijden. Tenminste, zo klinkt het en voelt het. Dit kan nooit goed blijven gaan. En dan doet het het toch. Het gaat meer dan goed.

Speeltje voor connaisseurs

De merkbare trillingen in de koppeling verdwijnen met het intrekken van de koppeling. Een subtiel trapje selecteert de eerste versnelling met een minder subtiele klak. De koppeling laat zich prima doseren en dat is nodig ook. Toeren draaien moet het. Niet zo gek dat het dashboard alles onder de 3.000 tpm het vermelden niet waard vindt. Daarboven gebeurt het – ver daarboven. Toch valt het middengebied van de 798cc drie-in-lijn totaal niet tegen. Enkel met vlot wegrijden wil je hem wat toeren voeren voor je de koppeling definitief lost. Vertrekken bij een verkeerslicht wordt zodoende voor het gevoel meer een racestart. Het doet wel afbreuk aan de gedistingeerde uitstraling van de Superveloce. Als je een MV-racer wilt, kun je ook een F3 800 kopen. De Superveloce is een speeltje voor liefhebbers en connaisseurs.

Eenhoorn in motorland

Met een prijsverschil van 3.300 euro is de Superveloce 800 een stukkie duurder dan een F3 maar een veelvoud van die drie ruggen beter. De zit is niet des supersports in origami-houding, al is het wel behoorlijk compact. Zelfs dan zit het ook met 1.86m aan lichaamslengte beduidend relaxter dan een F3. En dat zonder noemenswaardig in te boeten op controle. Die controle krijg je van een goede Marzocchi upside-downvork. De schokdemper achter mist voor het snellere werk net dat laatste beetje demping en een stuurdemper zou hem ook niet misstaan. Toch is het helemaal geen pretbederf. De rempartij leunt op prima Brembo M50-klauwen, die een mooie balans hebben tussen precisie en te doseren remvertraging. Combineer dat met de zithouding en je zit gebakken. Het matzwarte vlakke zadeltje oogt alsof het suède is, maar water opzuigen doet het niet. Je zou het daardoor bijna praktisch noemen. De nieuwe stuurknoppen maken het bedienen van het tft-dashboard zelfs oprecht praktisch. Zo goed was de interface van de elektronica van een MV nog nooit. Sowieso heeft de elektronica een flinke stap voorwaarts gemaakt, met uitzondering van de waarschuwingslampjes rondom het dashboard. Een brandstofmeter heb je bijvoorbeeld niet en het brandstoflampje zie je amper. Je ziet de richtingaanwijzer dan ook eerder in je ooghoek knipperen dan dat het lampje op het scherm je ervan verwittigt dat je al een halfuur linksaf lijkt te willen slaan. De rijmodi zijn vervolgens stuk voor stuk verfijnd en zonder te veel enthousiasme eruit te programmeren is de gasreactie fijner dan ooit. Het blok is daardoor toegankelijker en ook leuker. In het stadse verkeer draai je motor eenvoudig af en kun je altijd rekenen op het toerengretige driepitsblok. Dus is dat knappe koppie een dekmantel voor een waanzinnig vlot en licht sturende sportmotorfiets. Hoe zoiets moois ook zo goed kan rijden – een eenhoorn in motorland. Zeldzaam is het sowieso. Niet zelden staat retro voor mooi, maar niet leuk. Of leuk maar niet mooi. De MV Agusta Superveloce 800 weet de fijne lijn te bewandelen waarin je zowel wat innerlijk als uiterlijk betreft aan je trekken komt.

Authentieke knipoog

Die schijnbare tegenstelling komt vaker terug. Zo ook in het ontwerp, dat zowel minimalistisch is, als des MV’s overdadig. Overal waar je kijkt, tot en met de bijrijderssteuntjes aan toe, tref je MV-logootjes in de delen gestanst. De authentieke knipoog van de bruinleren riem over de tank is bijvoorbeeld te snappen en zodoende geoorloofd. Maar waar die maffe rode tiara over de kuipruit voor dient, ontgaat me compleet. Een tierelantijntje, terwijl het kuipwerk juist nagenoeg vrij van boutjes over het frame gedrapeerd werd. Aan weerszijden van de zwarte onderkuip tref je een enkel boutje aan. De rest zit verscholen of zelfs volledig verstopt, opdat niks het vloeiende lijnenspel verstoort. Zelfs de 37 sterretjes, die MV Agusta bij zo’n beetje iedere gelegenheid op een motor plakt, ontbreken. Terwijl die verwijzing naar MV’s 37 wereldtitels op de Superveloce voor de verandering echt niet misplaatst zouden zijn.

Wel tanden, niet bijten

De MV Agusta Superveloce 800 grijpt met een moderne twist namelijk terug op de MV Agusta Tre-driepitters, die tussen 1966 en 1972 maar liefst zeven 500cc-wereldtitels op rij wisten te winnen. Met Ago aan het stuur natuurlijk. De kleuren, het lijnenspel en zelfs het lettertype waarmee Superveloce op de kuip geschilderd lijkt, klopt helemaal. Je zult niet snel vergeten dat het een MV is. Door het uiterlijk – waarvan ik dacht dat iedereen het wonderschoon vond. Is dus niet zo – maar zeker ook door het rijden. Scherp, strak en explosief. Alleen is het echt giftige van de MV-driepitters van weleer er echt wel vanaf.

De tanden heeft-ie nog, maar bijten heeft-ie afgeleerd. Daardoor is het zo mogelijk de beste straatgerichte sportfiets die je nu kopen kan. De volbloed Japanse 599cc-supersports maken op straat geen schijn van kans. Voor zover die nog te krijgen zijn. Daar tegenover is de Kawasaki ZX-6R met zijn 636cc vier-in-lijn al minder hardcore maar nog steeds vrij sportief, heeft de Ducati Panigale V2 niet de sex appeal en is de Triumph Daytona Moto2 765RS slechts beperkt verkrijgbaar. MV’s eigen F3 800 beschikt dan weer niet over de verfijnde aard van de Superveloce. En die heeft al helemaal dit wonderschone uiterlijk niet.

Plots parkeerlicht

Valt de MV Agusta Superveloce 800 alles te vergeven omwille van zijn looks? Nee, dat niet. Net niet. De hoeveelheid tijd en aandacht die MV in het opwaarderen van de elektronica en bediening daarvan gestoken heeft, zie ik hierna met veel plezier ook terugkomen op andere vlakken. De afdeling ‘Puntjes op de I’ is klaarblijkelijk nooit teruggekomen na de corona-lockdown. De afwerking scoort over de gehele linie nog wel een voldoende. Alleen voor een motor waarbij de details het moeten doen, wringt de schoen juist bij sommige van die details extra naar. Dat ronde achterlichtje is bijvoorbeeld prachtig weggewerkt in het kontje. Alleen na een regenbuitje ontwikkelde het plots een parkeerlichtfunctie. Waarschijnlijk heeft water zich ergens in de elektronica genesteld, waarna het led-achterlicht een heel klein beetje stroom bleef krijgen. Zelfs nadat het contact was uitgezet. En klaarblijkelijk zijn de richtingaanwijzers de ondergeschoven kindjes bij MV. Zowel aan de voor- als achterzijde lijken ze de knipperlichten tot pas op het allerlaatste moment vergeten te zijn. Zo lomp prikken ze voor uit de kuip en achter zit de rechter richtingaanwijzer in lijn met de uitlaat, waardoor ze er in allerijl nog een hitteschildje tegenaan plakten. Voor de vorm kreeg de linker-pinker er dan ook maar een. Tel er nog een stekkertje of wat bij op dat simpelweg niet in het zicht hoefde te zitten en je krabt je toch even achter de oren. Heel even maar dan.

Puur en authentiek

Het zijn namelijk herinneringen aan een MV Agusta dat we liever vergeten, het wordt al beter. De elektronica hebben namelijk zevenmijlslaarzen stappen gezet. Het is zo veel beter dan het ooit op de F3 ooit was, terwijl het rijwielgedeelte nog net zo goed is. MV maakt trekt de registers open met de Superveloce. De afwerking is strakker en de techniek mag dan nog steeds lawaaierig zijn en fragiel voelen als altijd, maar door de bank genomen heeft de Superveloce vooral iets puurs en authentieks over zich. Vooruit, dat de Superveloce 800 het bovenal van het uiterlijk moet hebben, staat natuurlijk buiten kijf. Alleen dan ga je eraan voorbij dat het echt veel meer is dan zomaar een MV F3 800 met old school-looks.

Zo briljant als dit rijdt, zo uitgekiend als de gasreactie en het blok zijn en zo afgewogen als de remmerij voor vertraging zorgt, kan de Superveloce het eigenlijk allemaal prima op karakter. Die looks zijn mooi meegenomen. De MV Agusta Superveloce 800 is in feite een supermodel met een machtig mooi innerlijk, een leuk karakter. Ondanks dat je van haar blik op de poster meteen smoorverliefd bent, slaat de vonk pas echt over als je haar leert kennen. Alsof je haar ooit echt af ging rekenen op het feit dat ze stiekem maar negen tenen en een moedervlekje op een lullig plekje heeft…

Technisch bijschriftfoto

1. Het matzwarte deel van het voorspatbord valt een beetje weg. Zo blijft ogenschijnlijk het kleine zwevend spatbordje van vroeger over. 2. Een gewoon ringetje onder het boutje? Natuurlijk niet! Een subtiel opgeboord exemplaar. 3. Zicht in de spiegels is niet onverdienstelijk. Let wel, ze staan wel gigantisch breed. 4. Enkel in de onderkuip zit aan weerszijden een boutje in het zicht. De rest is op zijn minst verscholen! 5. Het blok mag dat old school-rauw klinken, de quickshifter schakelt hypermodern strak. Het plofje uit de uitlaat is daarbij de MV-rode kers op de taart. 6. Wel een duozadeltje, maar dan uiteraard in het schutkleur. Ik had liever een monozitje gehad. Maar als er toch plek voor twee moet zijn, dan zeker zo. 7. Kiezen tussen twee kwaden… Dat kontje vergallen of zo’n stuk steigerbuis aan het eind van de achterbrug.

Conclusie

Zou de MV Agusta Superveloce 800 zo mooi niet zijn, dan was het nog altijd geen onaardige machine. De looks maken het af, maar puur op karakter moet de Superveloce al volle zalen kunnen trekken. De schokdemper achter ontbeert het allerlaatste beetje demping. Een veel fijner sportief rijwielgedeelte voor op straat ga je niet snel vinden. Zo gigantisch rap als het Trepistoni-blok toeren maakt, lijken de 140 paardenkrachten stuk voor stuk hondsdolheid te hebben. Op een goeie manier dan. Het geluid dat erbij geproduceerd wordt, maakt het beter en beter. Zeker met de opzwepende plofjes van de quickshifter. Enkel de afwerking verdient wat aandacht en als Euro5 z’n intrede maakt, wordt het verbruik wellicht ook wat vriendelijker. Behalve dat schiet MV Agusta raakt met de Superveloce. Wetende hoe hij qua rijwielgedeelte sterk leunde op de toch al zalige F3 800, maakt het Superveloce-uiterlijk het af. Hoe verleidelijk de MV Agusta Superveloce 800 is? In een week tijd schoot ik voor bijna een halve gigabyte aan foto’s van de motor… Je blijft bezig, zo mooi als-ie is.