Een bloedmooi bommetje op wielen. Niets steekt zo scherp af tegen een traditioneel Hollands plaatje als de Dragster 800RR. Maar hij is op meer vlakken dan alleen stijl on-Hollands te noemen.
On-Hollands mooi
Ik betrap mezelf er meerdere malen op dat ik sta te staren als ik naar de MV Agusta Dragster 800RR kijk. Waar je bij veel motoren van detail naar detail gaat, waarna je vaak al na een paar momenten als het ware alles gezien hebt, blijf je bij de Dragster vaak bij een detail hangen. Dromen misschien wel. Zoals je dat alleen maar bij een kunstobject kan doen. Proberen te ontwaren hoe de artiest iets heeft bedacht. Toch is dat bij de Dragster eigenlijk niet moeilijk. De artiesten uit Varese hebben de Dragster namelijk simpelweg als lustobject bedoeld. Op sommige punten zou je dat misschien zelfs het beste in de seksuele zin van dat woord kunnen beschrijven. De Dragster is op veel vlakken namelijk onmogelijk sexy. Best knap voor zo’n bijzonder klein en bovenal niet veel om het lijf hebbend bouwseltje. Kijk bijvoorbeeld naar de CNC-gefreesde kroonplaat, die is bijna letterlijk om van te kwijlen zo mooi mede ook door de beide stuurdelen die erop zijn gedraaid. Ook het bijzonder eigenwijze kontje is op zijn eigen manier oogstrelend fraai. De opening waaromheen het achterlicht is geconstrueerd, lijkt misschien wel eerder op een ruimteschip als de Enterprise uit Star Trek dan op het kontje van een conventionele motorfiets. Verder vallen direct de rode spaken in de spierwitte wielen op. Er is zoveel om naar te kijken dat je nu eenmaal de tijd móet nemen om het allemaal in je op te kunnen nemen zoals de artiesten het bedoeld hebben. Dit is dan ook op geen enkele manier een alledaagse motorfiets te noemen.
Voor wie?
De Dragster is voor de motorrijder die zich wil onderscheiden.
Stijlvol
Weg met de reflecterende hesjes en in met de designer leren jackies.
Funfactor 10
Toch is hij ook voor degene die van het pure motorrijden houdt.
Bommetje
De vloeistofgekoelde drie-in-lijn is namelijk goed voor een extreme dosis adrenaline!
Luxepaard
Dat zou ook raar zijn. Het is namelijk ook helemaal niet logisch om zo’n luxepaard als alledaagse machine te beschouwen. Het valt bijna niet te ontkennen dat de Dragster on-Hollands mooi is, maar ook op andere manieren ontbeert hij de ons zo geliefde eigenschappen. Zuinigheid bijvoorbeeld. Het vloeistofgekoelde drie-in-lijn motorblok lust wel een drupje benzine. De fabriek geeft een gemiddeld verbruik van 1 op 14,9 op. In de praktijk kwam dat aardig overeen met onze verbruiksmetingen waarbij het gemiddelde op 1:14,6 eindige met een uitschieter naar 1 op 12,6 die het gemiddelde aardig omlaag trekt. Voor een motorfiets die een vermogen van 140 pk levert is dat anno 2020 toch eigenlijk wel belabberd te noemen. Dat is niet meer van deze tijd en kan beter MV!
Wel van deze tijd is de computer die in het kleine bommetje zit. Het zogenaamde MVICS systeem – MV’s versie van de ECU – is verder vernieuwd waarbij het ride-by-wire systeem de grootste wijzigingen heeft doorgemaakt. Het motorkarakter kan tegenwoordig bijna volledig op persoonlijke smaak worden gebracht. De torquecontrol kent vier standen en de tractiecontrole maar liefst acht. Beide communiceren met de IMU die in de gaten houdt hoe de motor beweegt. Dat laatste systeem zorgt ervoor dat de tractiecontrole en het ABS rekening houden met of je in een bocht zit of niet. Voelbaar beter is de versnellingsbak. Schakelen gaat bijzonder moeiteloos.
Bommetje
Wat opvalt met de motor en de tractiecontrole in de sportiefste standen is hoe enorm makkelijk de naked zich laat rijden. Hoewel de zit erg krap lijkt is er voor een man met gemiddelde beenlengte meer dan ruimte genoeg om de motor met de knieën stevig vast te grijpen. Dat moet af en toe ook wel, want de Dragster komt soms zo onverwacht vlot van zijn plek dat het voorwiel regelmatig losraakt van het asfalt. Als een bom die die inslaat. Bij intensief schakelen en snelle wisselingen van de gasstand valt verder op dat de computer geen enkele keer voelbaar tegenwerkt. Het rijkarakter voelt zeer natuurlijk en wordt niet streng gestileerd binnen de gestelde parameters die de computer toe wil laten. Dat, in combinatie met het uiterlijk maakt dat de MV Agusta Dragster 800RR erg goed voldoet aan iets dat wij als ‘het pure motorrijden’ zouden willen omschrijven. Klein puntje van kritiek gaat naar de uitklapbare spiegels op de stuuruiteinden. Die trillen net iets te sterk om een prettig zicht naar achteren te geven en klappen bovendien bij zo’n 160 kilometer per uur door de rijwind traag weer in. Dat is iets dat je van een motor met zo’n enorme prijskaart misschien niet zou verwachten.
| Plus |
| Strakke afwerking van een spetterend uiterlijk, vele elektronica doet niet af aan rijbeleving |
| Min |
| Trillende spiegels, royaal benzineverbruik |
