De 701 straalt een bepaald soort rust uit, gedomineerd door het schromend gebrek aan overdaad. Het is een blok, twee vijfspaakswielen en een stuur, en niet veel meer dan dat. De brandstoftank is het verreweg het grootste stuk bodywork en een kunststukje van formaat.
De lijnen zijn strak en de details maken het compleet. Denk aan de asymmetrische hartlijn, de chique goudbruinen tankdop en de gele bies bij de aansluiting met het zadel – het klopt perfect. Verder naar voren tref je het dashboard, wat uitblinkt in eenvoud. Helaas wat te eenvoudig wat de interface betreft, want de lettertjes van alles behalve de snelheidsaanduiding is aan de kleine kant. Het is hetgeen je het meest nodig hebt, maar de rest kunnen lezen is ook wel praktisch zo nu en dan.
Terug naar het zadel, krijg je de indruk dat het een eenzitter is, maar vanwaar dan toch de bijrijderssteuntjes? Het duozadel is heel slim gecamoufleerd als zijnde een duokapje. Het zadel zelf is lekker stevig, met een prima balans tussen comfort – voor zover je daar ooit op zou rekenen bij een machine als dit – en controle. De driehoeksverhouding tussen de voeten, polsen en het zitvlak is vervolgens wat langgerekt. Je kniehoek wordt nooit extreem, terwijl de voetsteunen toch wel een eindje naar achteren staan. De polsen krijgen daarentegen wel weer wat te verduren. De zit is sportief, maar toch niet overdreven; noem het actief. Om een reden ook, overigens.
Aanstekelijk enthousiasme
Op het eerste gezicht lijkt de 701 Vitpilen een mooi koppie met weinig aan en met nog minder inhoud. Sommige vallen voor dat soort types, maar er is altijd wel iemand die benadrukt dat je van een mooi bord niet kunt eten. Dat is mijn cue; van dit knappe Zweedse bord kun je niet eten, want je moet er mee rijden.
De stuurschakelaars volgen het credo van de eenvoud dat op de gehele motor terugkomt, en het blok loopt ook in de pas. Starten kost geen moeite en het enthousiasme van de 692cc eencilinder is aanstekelijk. Het blok kreeg twee balansassen, waarvan de ene de krukas temt terwijl de ander de enkele bovenliggende nokkenas in toom houdt. Het zorgt voor een onverwacht soepele beleving, want je krijgt de gretigheid van een dikke mono met een blokloop die je eerder met een twin zou associëren. We hebben hier dan ook met een laatste der Mohikanen te maken, want de eencilinder sterft in rap tempo uit. Als je dit blok beleeft, snap je daar geen snars van; zo leuk en mooi loopt het. Alles boven de 3.000 tpm gaat probleemloos en daaronder valt de bokkigheid ook nog wel mee.
Husky koppelde het blok aan een moderne transmissie, compleet met een voortreffelijk werk leverende slipperkoppeling en een quickshifter met op- en terugschakeling. Al moet er wel een kanttekening bij de schakelhulp, want die verdient niet de hoofdprijs. Hij werkt wel, maar is absoluut niet foutloos – al komt dat voor een groot deel op conto van het eencilinderprincipe. Gaat toch allemaal net wat lomper en minder fijngevoelig. Zelfs op een moderne krachtbron als dit. Houd je vingers bij de koppeling en schakel met lager toerentallen op de ouderwetse manier en er kan je weinig gebeuren.
Paradoxaal
Sowieso is dat ook hetgeen de 701 Vitpilen paradoxaal maakt. Je verwacht iets ouderwets, omdat de machine bezaaid is met retro-knipogen, maar het is echt een modern stukje techniek wat hier staat. Ook verwacht je door dat heel nette en strakke uiterlijk dat de 701 meer een boulevard-cruiser is; iets om de blits mee te maken. Een motor die je koopt voor een ander – om gezien te worden. Kan hoor, maar dan mis je wat.
De straten van het hip and happening-gedeelte van het havengebied van Barcelona staan de Vitpilen goed, maar in de heuvelachtige wegen ten noordoosten van de Catalaanse hoofdstad komt de ware aard bovendrijven. Aanzettend voor de eerste paar slingers, zoeken de nog koele S21 Bridgestones wanhopig naar warmte om de berijder van vertrouwen te voorzien. Zijn wendbare karakter maakt de 701 een fijne machine om het verkeer mee te doorkruisen in de stad, maar wanneer je het strakke rijwielgedeelte echt aanspreekt word je op je wenken bediend. Zijn drooggewicht van 157 kilo spreekt boekdelen. Hakken en breken is de 701 op het lijf geschreven en daarmee verwijst de Vitpilen de notie enkel een knap koppie te zijn meteen mee naar het land der fabelen – hij staat zijn mannetje!
Foto’s: Sebas Romero en Marco Campelli
[justified_image_grid ids=27343,27344,27345,27346]
