Moto Guzzi heeft zijn Californische lijn niet voor niets uitgebreid met deze nieuwe MGX-21 Flying Fortress – een ‘bagger’ met een Amerikaanse naam, batwing fairing en een gigantisch voorwiel met een doorsnede van maar liefst 21 inch. Vooral door de combinatie van koolstofvezelplaatwerk en rode accenten is het een van de opvallendste cruisers van de laatste jaren.
Roland Brown
Guzzi wil wanhopig graag indruk maken op de Amerikaanse markt. Je zou denken dat de oudste motorfabrikant van Italië daar toch al redelijk veel succes moeten hebben. Want juist in de USA zijn grote, luchtgekoelde V-twins in vintagestijl zeer populair. Maar dat is niet zo: het oudste Italiaanse motormerk is aan de overkant van de Atlantische Oceaan zo onbekend, zelfs onder de bezitters van Amerikaanse V-twins, dat de verkoop in Amerika vorig jaar minder dan tien procent vertegenwoordigde van het bescheiden totaal van 8.000 verkochte motoren.
De MGX-21 is voornamelijk ontwikkeld in een poging om Moto Guzzi meer bekendheid te geven, met name in de Verenigde Staten. Net als de nu vier jaar oude California en de daarvan afgeleide Eldorado en Audace is hij ontworpen in Pasadena, Californië, in de ontwerpstudio van Piaggio die onder leiding staat van Miguel Galluzzi. Volgens Moto Guzzi staat de X in de naam voor eXperimenteel, en verwijst de 21 niet alleen naar de doorsnede van het voorwiel maar ook naar 1921, het eerste productiejaar van het merk.
De MGX deed behoorlijk experimenteel aan toen de radicale bagger in 2014 als concept werd onthuld tijdens de EICMA in Milaan. Bijna twee jaar later gaat hij vrijwel onveranderd de productie in, na positieve feedback van Amerikaanse clientclinics. De Amerikaanse invloed komt ook tot uiting in de naam Flying Fortress, geïnspireerd op de Boeing B-17 bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog.
Opvallende accenten
De MGX valt wel op met de carbon op de tank, koffers, voorspatbord en belly pan, maar ook in het midden van dat grote voorwiel. In de scherp gerande kuip is een LED-koplamp verwerkt. Rode accenten op de Brembo voorremklauwen en de cilinderkoppen zorgen voor wat contrast bij de overwegend zwarte bike.
Ondanks die ‘Testa Rossa’ koppen is de 90 graden V-twin hetzelfde afgesteld als de andere Californische modellen: bij 6.500 tpm levert hij maximaal 96 pk. Ook heeft hij net als de andere drie rijstanden, te weten Veloce, Turismo en Pioggia (snel, toeren en regen) en op drie manieren instelbare tractiecontrole.
Zoals bij alle California-modellen is de motor opgehangen in rubber, maar het chassis is wat gespierder. Door de verstevigde stalen buizen is het frame stijver, met dikkere buizen voor en een versterkte achtersectie. Aan de voorkant staan de 45 mm vorken onder een luie 32 graden; ze geven een veerweg van slechts 107 mm. Achter de koffers bevinden zich dubbele schokbrekers met een op afstand instelbare veervoorspanning en een veerweg van een betrekkelijk royale 120 mm.
Onvergelijkbaar
De Flying Fortress lijkt op geen enkele andere Moto Guzzi, maar toch komen veel dingen me bekend voor. Het stuur is breed en loopt naar achteren. De dwarsgeplaatste V-twin komt tot leven met die aloude schok naar rechts als ik gas geef. In zijn vrij schommelt het blok in het frame en ronkt op de vertrouwde manier door de zwartgelakte pijpen.
Door die overvloed aan laag koppel schiet de MGX moeiteloos naar voren als ik de lichte koppeling laat opkomen. Mede dankzij de ride-by-wire technologie reageert de Guzi alert maar geenszins bijterig, ook niet in de iets scherpere Veloce-stand. Overigens merk ik weinig verschil tussen de twee hoofdstanden. De bescheiden afgestelde V-twin levert een fors maximumkoppel van 121 Nm bij slechts 3.000 tpm, en de bijna vlakke kromme draagt bij tot zijn relaxte karakter.
De Fortress maakt snel meters als je erom vraag, maar voor maximaal accelereren moet je wel toeren maken, waarbij je erop moet letten dat je doorschakelt voordat de toerentalbegrenzer bij zo’n 7.000 tpm ingrijpt. De twee ronde klokken zijn stijlvol, maar zijn ook een beetje moeilijk af te lezen, vooral in de felle zon. Met de soepele zes versnellingen is het over het algemeen prettiger om eerder door te schakelen. Dat geniet je volop van de motor die dan bij 125 km/u of meer heel rustig op de weg ligt.
Tourcruiser
De MGX is in staat om flinke afstanden af te leggen, waarmee hij zijn afkomst ook waarmaakt. De tank met een vrij royale inhoud van 20,5 liter staat doorgaans garant voor een actieradius van 300 km. Het getrapte zadel vind ik redelijk comfortabel, maar de passagier heeft niet zo veel ruimte. De praktische koffers zijn groot, makkelijk te openen en voorzien van een binnentas. Maar er past geen helm in…
Op de route van Milaan naar de Guzzi fabriek in Mandello en terug presteert het chassis van de Fortress wisselend. Dat grote, met koolstof bedekte voorwiel is echt zwaar – Guzzi wil niet zeggen hoe veel zwaarder dan de kleinere voorwielen van de andere Californische modellen -, waardoor het stuur de neiging heeft om te zwabberen in trage bochten. Daarom heeft Moto Guzzi een speciale stuurdemper ontwikkeld die ze manoeuvring assistance system noemen. Dit geeft meer weerstand wanneer het stuur bijna helemaal naar links of naar rechts gedraaid is.
Je neemt aan dat het helpt, maar het voorkomt niet dat de MGX voor een grote cruiser uitgesproken onhandelbaar aanvoelt bij lage snelheden. Misschien komt dat doordat de demper pas in werking treedt als je het stuur tien graden naar links of rechts hebt gedraaid, maar door de niet-lineaire weerstand lijkt de motor moeilijker in evenwicht te houden, bijvoorbeeld bij het maken van een U-bocht. Of misschien ligt het aan het enorme naspoor van 187 mm, wat ruim 40 mm meer is dan bij de Audace en de Eldorado. Minder lange testrijders vonden de motor zwaar sturen in het verkeer. En met een passagier zou het nog meer inspanning kosten.
Het zadel is met 740 mm tenminste wel behoorlijk laag, zodat de meeste rijders beide voeten op de grond kunnen zetten wanneer ze stilstaan. Maar bij hogere snelheden rijdt hij veel beter. Bij bochten met middelhoge snelheid voelt de Guzzi heel beheerst aan voor een cruiser met cardan en een drooggewicht van meer dan 340 kg. Als je eenmaal in beweging bent, merk je bijna niets meer van dat gewicht. Met een klein rukje aan het brede stuur is hij redelijk makkelijk te richten in een bocht.
Waarschijnlijk draagt het stijvere frame bij tot de stabiliteit van de motor. Ook de ophanging doet het goed; de combinatie van een tamelijk ontspannen vering met voldoende demping zorgt voor een redelijk enthousiast bochtgedrag. Voor een cruiser is de grondspeling ook goed, zoals je verwacht van een Guzzi. De Dunlop Elite banden zijn goed berekend op hun taak. Dat geldt ook voor de remmen; de radiale vierpots Brembo klauwen voor grijpen flink aan en de enkele schijfrem achter levert soms wat extra kracht als het nodig was, samen met een efficiënt ABS-systeem.
Radio met bluetooth aansluiting
De cruise control, waarmee de MGX standaard uitgerust is, heb ik vanwege de bochtige route niet echt nodig. Wel ben ik dankbaar voor de bescherming van de kuip, die ook je handen beschut. Maar op de buitenwegen zorgt het scherm voor zo veel windturbulentie dat je niets hoort van het eveneens standaard aangebrachte audiosysteem – essentieel voor baggers – ondanks de output van 50W per box. Dat is een veel voorkomend euvel bij baggers, met hun kenmerkend lage scherm, maar toch vervelend.
Het audiosysteem van de Fortress is gelukkig we; zo slim dat je het makkelijk kunt aansluiten op de Bluetooth van je telefoon. Het is voorzien van het Guzzi Media Platform, waarmee je via een app op je smartphone diverse aspecten van je rit kunt bekijken en registreren. Onder de instrumenten bevindt zich een handige USB-aansluiting, hoewel je een extra accessoire nodig hebt om je mobiel op zijn plaats te houden, want op de motor kun je hem nergens kwijt. En over accessoires gesproken, daarvan zijn er voorspelbaar veel, waaronder een hoger scherm, een heleboel onderdelen van massief aluminium en extra carbon, comfortzadels, leren zadeltassen en een voetenplank in Californische stijl als vervanging van de standaard voetensteunen.
Zelfs in de standaarduitvoering is de MGX-21 duur; hij kost ongeveer 15% meer dan de qua vermogen identieke Audace, waarmee de meeste rijders makkelijker overweg kunnen. Maar de Flying Fortress heeft de kuip, het audiosysteem, de koffers en last but not least de radicale carbonlook. Ook de exclusiviteit spreekt in zijn voordeel, want hij wordt geproduceerd in relatief kleine aantallen en zal slechts verkocht worden door een handvol Guzzi-dealers per belangrijke markt.
Roland over de MGX-21 Flying Fortress
Als de radicale uitstraling van de MGX je bevalt, vind je hem waarschijnlijk ook lekker rijden, ook al zal niet iedereen gecharmeerd zijn van het effect van dat voorwiel. Hoe dan ook, het lijkt erop dat Moto Guzzi zich met deze grote, stoere bagger weer goed op de kaart heeft gezet, met name in de VS, nu de oude fabriek op weg is naar zijn 100-jarig bestaan in 2021.
