De line-up van Triumph is pas compleet als er enkele Bonnevilles op de lijst staan. Voor het komende jaar heeft de T100 een upgrade gekregen.
Na de komst van de Street Twin mocht het geen verrassing worden genoemd dat de T100 Bonneville eveneens zou profiteren van alle arbeid die in Hinckley werd verzet. Dat resulteerde in een nieuw kloppend hart voor de T100. Evenals voorgaande jaren hebben we te maken met een paralleltwin, maar is er nu meer gekeken naar bruikbaar koppel. De focus werd volledig verlegd, want er werden zelfs paardenkrachten overboord gegooid. De 900cc-tweepitter beschikt over slechts 55 pk bij 5900 toeren per minuut. Dat is 13 pk minder dan voorheen.
Complete look
Een grote eyecatcher is zeker de tank van de Brit, uitgevoerd in Aegean Blue en Fusion White. Daarbij is een belangrijke rol weggelegd voor het klassieke logo van Triumph, dat precies op de scheidslijn ligt. Het geheel wordt afgerond met rubberen kneepads en een ouderwetse tankdop. Eenvoud kan heel mooi zijn. Het is echter niet alleen de tank die ervoor zorgt dat de T100 als een beauty mag worden gezien. Overal vind je prachtige details: de naam Triumph op het voorspatbord, het logo in de koplamp, de tellerpartij, de geborstelde blokdeksels, de koelribben (de T100 is overigens vloeistofgekoeld) en de verchroomde peashooters. Aan alles is de volle aandacht gegeven en dat zie je terug in de complete look van de Brit.
Je wordt op pad gestuurd met de nodige elektronica, waarbij ride-by-wire het mogelijk maakte om de Bonnie traction control mee te geven. Aangezien hij ook aan de Europese wetgeving voldoet, is ABS (verplicht vanaf 2017 voor nieuwe modellen) aanwezig. Rijmodi zijn deze retro vreemd en hij heeft het ook niet echt nodig. De gasreactie is op haast alle vlakken perfect en een regenmodus is bij een gematigde twin ook niet echt nodig.
Meer arbeid
Onthaasten is het toverwoord als je op het zachte, comfortabele zadel plaatsneemt. Rustig pruttelend ontdek je nieuwe plekjes en zet je hier en daar aan om een naderende slinger te attaqueren. Als de snelheid niet te hoog ligt, merk je dat de Bonnie best wel van een bochtje nemen houdt. De 213 kilogram wegende twin leg je redelijk gemakkelijk om en hij volgt strak zijn lijn. Ga je er echt voor zitten, let dan wel op dat hij een beperkte grondspeling kent. Al vrij snel komen de slijtnokken tegen het asfalt. Hoewel de Kayaba-vering redelijk zacht is afgesteld, heb je daar in het bochtenwerk niet direct last van. Enkel op hoge snelheid wil de Bonnie wat moeilijk doen door wijd te gaan lopen. Als we nu toch wat minpunten te pakken hebben, kunnen we er nog wel één aan toevoegen. Evenals op de Street Twin vallen de remmen wat tegen. De enkele Nissin-tweezuigerklauw komt weinig overtuigend over. De remdruk komt laat op en je moet flink knijpen om de broodnodige stopkracht op te roepen. Dat is toch wel jammer, want de Bonneville verdient beter. De prestaties van de vijfversnellingsbak staan juist aan de andere kant van het spectrum, want die werkt secuur en duidelijk.
Compleet leegrijden
Neem overigens de tijd als je aan de pomp staat, want de kans dat een willekeurige voorbijganger je aanspreekt, is zeker aanwezig. En geef die mensen eens ongelijk, want er staat een prachtige retro te pronken. Waarschijnlijk zul je ook nog aan niet-ingewijden moeten melden dat het toch echt om een moderne motor gaat, waarbij je hen natuurlijk direct het usb-laadpunt onder het zadel en de led-achterlamp toont. Tijdens een stop kun je ook gelijk wat uiterst soepele rek- en strekoefeningen uit de hoge hoed toveren, want het kan zomaar zijn dat je met een zere onderrug de motor op de jiffy zet. Ik in elk geval wel. Ik kan het zadel niet direct de schuld geven, want hoewel het zacht is, krijg ik totaal geen last van mijn achterste. Het zal de semi-actieve zithouding wel zijn, in combinatie met de stuurpositie. Bij een korte rit had ik er overigens geen last van, maar enkel bij het compleet leegrijden van een tank.
Nee, de T100 Bonneville is voor de man of vrouw die hier en daar eens de motor uit de schuur trekt om op een vrij moment een lekker ommetje te maken. Leren jack aan, pothelm op en de rest kan worden overgelaten aan Bonnie.
Tekst: Jarno van Osch, foto’s: Guus van Goethem
[justified_image_grid ids=26942,26943,25593,25595,25596,26944]
