Laten we de Street Trimple S op zijn verdiensten beoordelen en de luxere RS (en R) vergeten. Wat als dit een instapmodel moet zijn?
Zeg nu zelf, het bekende Triumph-dashboard is altijd een fraai uitzicht geweest vanuit het zadel. De lay-out is overzichtelijk, de batterij aan blauwe lampjes voor de naderende toerenbegrenzer hebben een hoge kickfactor en het lcd-scherm biedt bij felle zon een uitstekend zicht. En uiteindelijk gaat er niets boven een analoge toerenteller. Alleen de buitentemperatuur valt niet te traceren, verder word je met totaal vier knopjes het menu ingestuurd van dagtellers tot en met de regeling van traction control. Het conische stuur ligt stoer in de knuisten, de spiegels staan aangenaam breed en de voetsteunen zijn gripvol en fraai genoeg om er thuis een kapstok van in elkaar te meubelen. Het zadel heeft zowel in lengte- als breedterichting ruimte genoeg en bied daarbij een fikse portie grip, een heel aangename bijkomstigheid bij flink accelereren. Zo’n detail waar je bijzonder vrolijk van wordt, is de blik vanuit het zadel op het rode voorspatbord, dwars door het balhoofd heen. Gewichtsbesparing op zijn best.
Heerlijk swingen
Er was Triumph nogal veel aan gelegen om de mee te slepen massa te minimaliseren ten behoeve van het stuurgedrag. Daarbij geldt natuurlijk de aloude regel dat je de makkelijkste pk’s wint bij het terugbrengen van het aantal kilo’s. Niet meer dan 166 kilo weegt de Street droog. Met volle 17,5-litertank en overige vloeistoffen zal de triple op weinig meer dan 185 kilo uitkomen. Net als bij vooral KTM, voel je op de Street Triple dat deskundige Europese testrijders een zeer uitgebreid voortraject in de ontwikkelingsfase hebben doorlopen. De bijzonder makkelijke handelbaarheid gaat hand in hand met grote stabiliteit en een transparant en natuurlijk stuurgevoel, eigenschappen die zelden vanzelfsprekende vrienden van elkaar willen zijn. Daarnaast vreten de Diablo Rosso Corsa’s zich onder (nagenoeg) alle hellingshoeken vast in het wegdek, in mindere zin ook op nat wegdek, waar de Pirelli Supercorsa’s van de RS-versie niets te zoeken hebben, behalve gras of vangrail. Door het betrekkelijk lage gewicht en de prima balans laat de Street Triple zich heerlijk onder je swingen, vooral als je kracht zet op de voetsteunen en je kont het zadel slechts schampt. Ben je minder sportief ingesteld, fiets je de S even gemakkelijk door elke bocht. Het feest zou compleet zijn geweest als de draaicirkel iets kleiner was geweest. Ook een kleinigheid waar ik geregeld op misgreep betreft de vertraging in het starten van de motor, of juist het ongeduld van mij. Na het aanzetten van het contact hebben de digitale netwerken enige bedenktijd nodig, voordat de driecilinder daadwerkelijk kan worden gestart. Geduld is een schone zaak…
Het Showa-materiaal maakt scherp stuurwerk mogelijk met behoud van grote stabiliteit, maar geeft vooral aan de achterzijde kleine oneffenheden in het wegdek duidelijk door. Sportiviteit draagt de Street Triple nu eenmaal in zijn DNA, zonder dat de allround-rijder te veel concessies moet doen. Die directheid past de machine juist goed en het gebrek aan stelmogelijkheden van de vering is geen gemis, eerder een opluchting. De monozuiger-Brembo weet het kleine schijfje in het achterwiel secuur en fors genoeg in toom te brengen. Een stevige bijdrage tot het remgedrag wordt geleverd door de stalen remleidingen, geen vanzelfsprekende montage op een machine van dik tien mille.
All you need…
Om het lekkerst voor het laatst te bewaren: Triumphs 765cc doet elk concertgebouw op zijn grondvesten schudden. De enige wanklank blijft de zenuwachtige fluittoon uit het blok bij stilstand, waar maar een enkele remedie voor bestaat: gauw rijden. Zowel in ‘road’- als in ‘rain’-modus reageert hij erg netjes op het gas en draait de krachtbron streeploos en met krachtsvertoon tot het torenhoge rode gebied. Het maakt het rijden ronduit verslavend, zonder dat de behoefte ontstaat naar een krachtiger, dus ook zwaarder sturende of meer intimiderende machine. Waardoor nog altijd mijn aloude credo geldt: ‘All you need, is a Street’. Zelfs in de S-versie.
Tekst: Joost Overzee, foto’s: Raymond de Haan
[justified_image_grid ids=25608,25609,25610,25611,25612,25613,25614,25615,25616,25617]
