Een blik op de Silver Vase voldoet om je terug te voeren naar de tijd van massale woestijnraces in de Baja. De SWM kan nog altijd een rol spelen in de moeder aller motorfilms ‘On any sunday’, maar ook in het dagelijks verkeer redt hij zich prima.
Aan dertien-in-een-dozijn motoren doet het prille SWM niet. Het heeft patent op opvallende en kleurrijke snoepjes. Dat schoonheid in de genen zit blijkt wel uit de caferacer Gran Milano. Die heeft zo mogelijk zelfs een nog hogere hebfactor dan de Silver Vase. Knap dat twee motoren die los van het motorblok amper iets met elkaar gemeen hebben toch hetzelfde gevoel losmaken. De 445cc zware mono is een vrolijke flierefluiter die vooral tussen de 5000 en 7000 tpm meer dan voldoende daadkracht aan de dag legt. Daarboven bouwt het spierballenvertoon snel af, maar onderin is het wat je mag verwachten van zo’n kleine eencilinder.
Leed compleet
De eencilinder van Chinese afkomst laat zich van zijn goede kant zien. Het blok is krachtig genoeg, loopt mooi rond na een druk op de knop, heeft honger naar toeren, klinkt inspirerend uit de twee hoge uitlaten en gaat zuinig om met brandstof (1:24.5). De versnellingsbak gooit wel roet in het eten van dit hosanna-verhaal. Een gangwissel hoeft echt niet zoveel kracht te vragen en vaag aan te voelen als op de Silver Vase. Bovendien grijpen alle tandwielen nogal bruut in elkaar als je wegrijdt. Ervaring heb ik er niet mee, maar gevoelsmatig vertoont het overeenkomsten met een versleten knie waar het kraakbeen ontbreekt. Andere minpuntjes zijn van de categorie: niet echt storend, maar hoe is het in hemelsnaam mogelijk? Hoe moet ik anders een dolle linkerspiegel (en het daarbij behorende troebele zicht) noemen op een motorfiets met amper vijfhonderd kilometer op de teller? Verder resoneert het hitteschild op de uitlaten als een dolle. Ontbrekende alarmverlichting – wel zo handig in de file – maakt het klein leed compleet.
Stiekem slippen
Een groter gemis, maar daarmee is al het leed echt wel benoemd, is het ontbrekende ABS. De enkele remschijven voor en achter doen het best aardig. Het spul blinkt niet uit qua dosering, maar de vertraging is meer dan voldoende. Zeker de achterrem haalt de vaart er lekker uit en je kunt het achterwiel zinloos, maar uiterst bevredigend laten slippen. Doe je – zo lang er maar niemand in de buurt is – stiekem toch vaker dan je denkt.
Het stuurgedrag is al net zo speels. Wat verwacht je anders van een motorfiets die droog 148 kilo op de weegschaal zet? De Silver Vase stuurt erg makkelijk en zonder veel fysieke inbreng in. Het is – mede door de grofgenopte banden – even wennen aan het stuurgedrag, maar dan kun je gewoon vlot rondgaan op de SWM. Het in de bocht onder je wegdrukken van de motorfiets beviel mij en de retro het best.
Verkeersdrempelkoning
De voor- en achtervering hebben hun leven volledig gewijd aan het leveren van comfort aan motorrijders. Daarin slaagt het devote duo met vlag en wimpel. Dit is zelfs de ongekroonde koning van de verkeerdrempels. Die steeds verder oprukkende kwelgeesten vreet hij rauw zonder dat je daarvan ook maar iets in het zadel voelt. Al dat comfort heeft een keerzijde; in het bochtenwerk is de Silver Vase niet vrij van beweging. Geloof me: het maakt werkelijk geen zak uit. Het past zelfs bij dit soort klassiek ogende motorfietsen. Wordt een mens echt blijer van een snaarstrakke classic?
Conclusie
Perfect is de SWM niet, maar van inpalmen weet hij meer dan genoeg. De motorfiets is zelfs comfortabel en ruim genoeg als woon-werkfiets. Hij komt eenvoudig mee met het andere verkeer en door zijn gematigde innamepatroon en 22,5 liter benzinetank sta je amper bij de pomp. Oké, er zijn budgetmotoren waarop je nog voordeliger tussen de files doorrijdt, maar nooit zo hip.
Er zijn ook volop betaalbare motoren die je strakker en sneller van A naar B brengen. Je moet dus klaar zijn voor de SWM. Wil je dagelijks jouw snelweg-PR tussen woon en werk aanscherpen kies voor hetzelfde geld dan een zoveelstehands Blackbird. Een CBR600 of GSX-R750 op leeftijd doet het nog altijd beter op het favoriete stuurweggetje. Maar als je in een levensfase zit waarin versleten kneesliders en PR’s niet langer het hoogst haalbare zijn, komt de Silver Vase in beeld als aparte en sympathieke motorfiets.
Tekst: Ad van de Wiel, foto’s: Jacco van de Kuilen
[justified_image_grid ids=26954,26955,26956,26957,26958,26959,26960,26961,26962,26963,26964,26965,26966]
