Was de terugkeer van ‘seventees’ enduromerk SWM al ronduit verrassend, de komst van de uitermate fris en origineel ogende Gran Milano 440 is minstens zo verbazingwekkend.
Looks alleen maken de Gran Milano nog niet meteen tot een goede motor. De akoestiek die de dubbele demperset richting trommelvliezen jaagt is prima in orde, onmiskenbaar het solide, stevige hartritme van een eenpitter. Het blok zelf laat zich ondertussen van z’n beste kant zien. Het is een typische eencilinder; onderin wat bonkig, bovenin rap in ademnood, maar daartussenin is iedere klap wel raak. Ruwweg tussen de 2500 en 7000 toeren per minuut is de vierklepper op z’n best. Zeker in stadsverkeer blaft de mono, geholpen door z’n lage gewicht, er lekker vandoor. De straatstenen vliegen je niet om de oren, maar de drang voorwaarts is volwassen genoeg om te spreken van een lekker pittig karakter. Nu zijn er sterkere eenpitters binnen dit genre, voornamelijk uit Oostenrijk, maar daar hangen ook wel overeenkomstige prijskaartjes aan. Bovendien is de vrij eenvoudig opgebouwde Milano (lucht/oliegekoeld, enkele nokkenas) het levende bewijs dat je zowel binnen als buiten de bebouwde kom met 440 cc en 37 pk prima lol kunt beleven.
Op een doorsnee snelweg wordt het allemaal wat minder plezierig. Natuurlijk, je kunt prima meekomen, aangezien de Milano een kruissnelheid van 120 à 130 km/u wel uit z’n mouw schudt, maar helemaal van harte gaat het dan niet meer. Het voelt alsof je de boel motorisch aardig aan het uitknijpen bent. Bovendien krijg je de toerenteller nu niet meer onder de 5000 tpm, wat inhoudt dat je aardig wat trillingen voor je kiezen krijgt. Goed, een lichte eenpitter en een multibaanssnelweg, dat zal nooit een gelukkig huwelijk worden. Positief bezien: het kán wel.
Volwassen
Over positief gesproken: aan de pomp is het best lachen met deze SMW. Zelfs bij een vrij pittige rijstijl schopt de Milano het nog tot 22 kilometer op een liter. Tel daar bij op dat de markante tank aardig wat Euro 95 weet te verstouwen (22 liter) en je kopt nog voor het oplichten van het benzinelampje zomaar een actieradius binnen van dik boven de vierhonderd kilometer. Dat is doorgaans enkel voorbehouden aan allroads uit de Adventure-scene.
Met de tank vol zet de Milano overigens zo’n 170 kilo op de weegschaal en daarmee behoort deze SWM rijklaar tot de vlieggewichten binnen de motor-arena. Dat voel je ook. Je raffelt bochtenwerk af zonder ook maar enige vorm van fysieke inspanning, kwestie van kijken en de bronzen bliksemschicht duikt genadeloos naar de ideale lijn.
Het veerwerk voelt tijdens dergelijke exercities trouwens behoorlijk solide aan. De demping achter is voor een sportieve rijstijl aan de wat behoudende kant, wat af en toe resulteert in wat deining, maar verder gaan de duimen toch vooral omhoog. De eveneens volledig instelbare, 47 millimeter dikke upside-down voorpartij toont niet alleen volwassen, maar voelt ook zo. Mooi solide, veel feedback. Dezelfde loftrompet mag ook aan de lippen zodra we de rempartij aan het werk zetten. Een vinger aan de Brembo/Braking-combinatie is genoeg om de eenpitter fluitend, maar vooral overtuigend, af te stoppen. Daar kunnen types als een SV650, CB500 of ER6 een klein puntje aan zuigen, niet alleen in looks, maar juist ook in gevoel.
FRIS IN ALLES
Met de deur in huis dan maar. Zonder twijfel is deze Gran Milano een van de leukste nieuwkomers van de laatste tijd, misschien wel de laatste jaren. Alles is fris aan deze machine; van de merknaam en de looks tot de volledige rijbeleving. Het is knap van een jong bedrijf als SWM dat het een dermate sympathieke machine aan de man/vrouw weet te brengen, voor een al even sympathieke 6690 euro. Inclusief twee jaar garantie. Er bekruipt je geen moment het gevoel op een budget-bike rond te rijden, integendeel. Slaakt deze Italiaans/Chinese creatie dan nog ergens een valse noot? Ja, ABS laat nog op zich wachten en het inzetgebied is misschien wat beperkt, maar dat laatste geldt eigenlijk voor alle lichte eenpitters. Lange snelwegexpedities mijd je bij voorkeur. Als de bakmodificatie doet wat het moet doen, zou de Gran Milano toch relatief probleemloos z’n weg moeten kunnen vinden naar het potentiële kopersgilde. Aan de prijs mag het niet liggen. En aan de machine zelf ook niet.
Tekst: Randy van der Wal, foto’s: Jacco van de Kuilen
[justified_image_grid ids=27057,27058,27059,27060,27061,27062,27063,27064,27065,27066,27067]
