‘Hoe veel cilinderinhoud heeft die motor van je?’, vraagt een passant in blauwwitte slippers mét sokken, een flodderige trainingsbroek en strakzittend petje. Het petje valt zo van zijn kruin en zijn mond open als ik hem vertel dat het een 373cc-eencilinder is, deze KTM 390 Duke.
Waar zijn voorganger een pretmachine met pretbek was; de 390 Duke is volwassen geworden. Of ja, hij ziet er volwassen uit. Dat komt vooral door het lijnenspel, want KTM heeft flink gewinkeld in de schappen met spullen die van de 1290 Super Duke zo’n waanzinnig bruut apparaat maken. De scherp gelijnde koplamp, de breed uitstaande flanken en de ranke bilpartij dragen er allemaal aan bij. Het nieuwe zadel maakt de 390 zo mogelijk nog ranker dan hij al was, want waar je je bij zijn voorganger al afvroeg of er überhaupt een brandstoftank aan boord was, voelt het geheel hier zelfs nog smaller. En dus voelt het wat dat betreft meer als een brommer, maar door de gewonnen ruimte waan je je ook weer op een ruimere motor dan de Oostenrijker ooit pretendeerde te zijn.
Hoe KTM het doet…
De stuurknoppen van de 390 Duke zijn bescheidener van formaat, maar even goed zijn ze wel mooi verlicht. Verlichte stuurknoppen op een budget- en beginnersmotor? Hoezo luxe! Daarover gesproken kun je niet heen om de gekrompen breedbeeldtelevisie – lees: een gigantisch scherm – op het dashboard, waarvan eigenlijk alleen de bevestiging niet op lof kan rekenen, aangezien die een beetje lomp is uitgevoerd. Verder kijk je je ogen uit. Het is helder, goed afleesbaar, het gaat naar speciale dimstand wanneer het donker wordt en groot dat het is! Hoe KTM het doet voor dat geld… Nu verwacht je ook een goed klinkende uitlaat, maar helaas blijkt dat bromfietsachtig gepruttel te zijn. Nu de vette ‘maar’ in dit verhaal: trek hem eens open. Het geluid wordt beter met elke rotatie per minuut die het blok meer maakt. De 43 paarden die uit de eencilinder galopperen, zijn afgetraind, want – mede dankzij het drooggewicht van 149 kilo – voelt het als veel meer. In eerste instantie voelt de 390 Duke door zijn lage gewicht wat schichtig aan, maar ga je met meer tempo de bocht in, dan komt hij tot leven. Als een BMX met 43 pk gaat het tegen alle natuurwetten in zo gemakkelijk over de betere dijkwegen. De verbeterde WP-vering is beperkt instelbaar, maar biedt vertrouwen. Behoorlijk remmen doet het ook, want KTM monteerde een grotere schijf in het voorwiel. ABS is uiteraard standaard. Niet standaard is de dikke waveschijf met vijf millimeter aan zwevende ankerkracht.
Lol maken
Om je van wat extra pret te voorzien, kun je het genoemde standaard ABS zo je wilt via het prima menu op het dashboard volledig uitschakelen, of enkel dat van het achterwiel. Die Supermoto-stand maakt de hooligan compleet in je los, met dikke zwarte strepen van het goed controleerbaar te blokkeren achterwiel overal waar je gaat. Met twee vingers in je neus nota bene. En daar zit de crux, want als de 390 Duke één ding met je doet, dan is het je normen en waarden kapot slaan en verbranden. Je wilt alleen nog maar lol maken met dit motortje. Elke rit – woon-werk of naar school, naar je schoonouders of de tandarts – wordt een stukje vol dom gegrijns en gegrinnik. Alles wordt leuk met de 390 en niemand die je meer tegenhoudt; misdragen wordt het nieuwe gedragen. Gelukkig maar dat hij de 170 kilometer per uur maar net aantikt, anders was je rijbewijs absoluut niet meer zeker.
Tekst: Nick Enghardt, foto’s: Jarno van Osch
[justified_image_grid ids=25184,25185,25186,25187,21708,25188,25189,25190,25191,25192,25193]
