In het opgelaaide retrogeweld speelt Honda’s CB1100 de laatste jaren slechts een bijrol. Met de introductie van de sportieve RS-versie krijgt het model ogenschijnlijk meer haren op zijn tanden.
De CB1100RS is een ode aan de zelfbouwers van de jaren zeventig. De mannen die in hun schuurtje een CB750 omtoverden in een scheurijzer met een te luide 4-in-1 vervangingspijp, special paint, een sportief stuur en verchroomde carterbeugels. Honda noemt het zelf een motor met het uiterlijk van een jaren zeventig sportfiets en een ferme vleug caféracer. Maakt de nieuwkomer dat waar?
Soepel ritje
Topvermogen interesseert Honda geen zier bij motoren die ontspanning hoog in het vaandel hebben. Daarom produceert de 1140cc zware vier-in-lijn een relatief bescheiden 90 pk. Het koppel van 91 Nm bij een luie 5500 tpm maakt meer indruk en garandeert op voorhand een soepel ritje. Verwacht geen hoogtoerig gejank van deze machine, als de tellernaald slechts 3000 toeren aanwijst gaat het al met 110 km/h vooruit. Het rijwielgedeelte van de RS is sportiever dan voorheen. De retro staat op 17” gietwielen en op dikke sloffen. De historisch verantwoorde smalle achterband maakt plaats voor een lekkere vette 180 mm. Het voorwiel zit in een dikkere (Ø 43 in plaats van 41 mm) Showa Dual Bending voorvork. Aan de achterzijde veren sportievere Showa stereodempers met aparte oliereservoirs het geheel af. Het stalen wiegframe noteert ‘hetere’ waarden dan voorheen met een balhoofdhoek van 26°, een naloop van 99 mm en een wielbasis van 1485 mm.
Liefde met een prijs
Bestaan er mooiere blokken dan dat van de CB1100? Honda heeft werk gemaakt van het uiterlijk. Alles is even glad en mooi afgewerkt. Dat gaat verder dan uiterlijk alleen: de koelribben van de cilinders zijn twee millimeter dik. Niet om esthetische redenen, maar omdat ze dan lekker helder en zuiver natikken als het blok afkoelt. Dat het zelfs bij zo’n immens motorblok om details draait, maken de kopbouten duidelijk. Die hebben ieder een prachtige bronzen ring die je vroeger altijd zag en tegenwoordig nooit meer. De carterdeksels glimmen je tegemoet door een uitgebreide polijstbehandeling. Het maakt niet vanuit welke hoek je het blok bekijkt, overal zie je overduidelijk de liefde en techniek die Honda er in heeft gestopt. Dat die liefde met een prijs komt, maakt het prijskaartje duidelijk. Meer dan zestien mille moet je ophoesten.
Elastische machine
Tijd voor het slechte nieuws: het motorblok had best wat peper in zijn gat kunnen gebruiken. De bescheiden prestaties doen het sportieve uiterlijk van de RS geen recht. Honda denkt daar anders over en laten we eerlijk zijn: de fabrikant heeft het meestal bij het rechte eind. Op papier deed iedereen de Africa Twin af als een watje met slechts 100 pk, maar in de praktijk looft iedereen de uiterst bruikbare allroad. Meer vermogen is niet altijd beter, een mooi gespreid vermogen wel. De CB1100RS is niet eens de meest sportieve retro van het moment. Het blijft het soort motor dat de CB1100 altijd al was; een heerlijke elastische machine waarmee het fijn toeren is. En onthaaster pur sang die zelfs stilstaand zijn werk doet.
Als een aap
De RS gooi je niet in een bocht die vlei je erin. Een RS rem je niet diep op zijn neus tot de apex, daarmee rij je mooie ronde lijnen. Als een aap naast de motor hangen? Het is een remedie voor de bescheiden grondspeling, maar allesbehalve passend. Dringt het plaatje langzaam tot je door? Laat je niet op het verkeerde been zetten door radiale klauwen, gouden voorvork en stereoschokdempers; de RS is geen sportief model. Hij kan qua looks zo deelnemen aan een Classic race-evenement, maar daar heeft hij verder weinig te zoeken. Voor dat soort werk heeft hij te weinig vermogen, grondspeling en te veel kilo’s.
Niet woest
De Tokico’s ogen indrukwekkend, maar acteren poeslief. Van agressief aangrijpen is geen sprake en hoewel de remkracht voldoet, sla je niet stijl achterover (al zeker niet voorover) van het geweld van de vierzuiger remklauwen. Hetzelfde kan van het sturen gezegd worden. De iets sportievere geometrie heeft de RS niet in een flitsende stuurmachine getransformeerd. Dit is niet het ideale wapen om chicanes mee te beslechten. Zoals het een Honda betaamt stuurt de machine neutraal en mooi in balans, maar hij vraagt wel om input om van richting te veranderen. Haar op zijn tanden heeft de RS niet. En toch is de Honda een motor die pure hebzucht los maakt. Geef zelf ook toe dat hij automatisch je blik vangt en vasthoudt. Bovendien is de RS met liefde, vakmanschap en van de mooiste materialen gebouwd. Woest is hij niet, mooi wel en zoals zo vaak bij Honda weldoordacht en in balans. Duur helaas ook.
Tekst: Ad van de Wiel, foto’s: Honda
[justified_image_grid ids=26651,26652,26653,26654,26655,26656,26657,26658,26659,26660,26661,26662,26663]
