En dat is toch wel een beetje opvallend. Was het hiervoor de Ducati Scrambler die zich een beetje als instapmodel neerzette, nu komt daar dus de Sixty2 bij die als nóg laagdrempeliger wordt bestempeld. Iets goedkoper, iets lichter en vooral (nog) iets liever of aantrekkelijker. Want, zo redeneert men, dat is wat het hele ‘Land of Joy’ wil uitstralen.
Wil je je het meest in stijl verplaatsen van skatepark naar surfshop en verder naar terras of restaurant en uiteindelijk naar een hip feestje en naar huis (als Bob uiteraard), dan wil je maar wat graag een Scrambler Sixty2. Omdat uiterlijk je wel wat doet, maar je echt geen bakken vermogen nodig hebt. Je bent al tevreden met zorgeloos van plaats naar plaats rijden en je niet druk te hoeven maken dat je meisje zich toch vooral maar goed vasthoudt omdat het vermogen er wat ruw in komt. Dus heb je genoeg aan 41 pk en de Sixty2. Die naam is overigens niet zomaar gekozen, maar een directe link naar het jaar waarin Ducati de eerste Scrambler aan het publiek toonde: 1962.
DEZELFDE GIETSTUKKEN
Maar goed, het gaat nu om de motor. Vierhonderd cc en daarmee met afstand de allerkleinste van de hele reeks. Toch heeft Ducati dat slim voor elkaar gekregen. Door gebruik te maken van dezelfde gietstukken als z’n grote broer is er uiterlijk niets veranderd, maar van binnen is het een ander verhaal. Voordeel is wel dat het dan slechts een kwestie is van anders afstellen van de draai- en freesmachines, wat dus weinig extra geld kost. Zowel boring als slag zijn verkleind en meten nu een bijna schattige 72 x 49 millimeter. Ook de nokkenassen zijn anders en wat opvallend is: enkele jaren terug paste Ducati voor de meer straatgerichte modellen een nieuwe klepoverlap van elf graden toe, voor meer souplesse. Voor de Sixty2 is die nog eens vergroot naar 13 graden, waardoor het blokje dus smeuïger is dan pindakaas zonder stukjes. Daarnaast is de koppeling heel licht gehouden en is ervoor gezorgd dat de versnellingsbak soepel en feilloos werkt. Alles om je zo zorgeloos mogelijk te laten rijden.
Natuurlijk is de motor op punten wel wat goedkoper geproduceerd; de achterbrug is van staal kokerprofiel (maar heeft daarbij wel z’n oorspronkelijke vorm behouden), de voorvork is eenvoudiger uitgevoerd en ook de remmen zijn ietsje behoudender. Maar dat wil niet zeggen dat het slecht is, het werkt allemaal naar behoren. Ducati heeft ook onderdelen van de duurdere versies overgenomen, de Sixty2 wordt namelijk niet als budgetfiets neergezet en hoeft dat dus ook niet uit te stralen.
VEEL SCHAKELEN
En dat kan wel kloppen… op het vermogensverschil na is het amper te merken dat je niet met de oude Scrambler op pad bent. Wel is het blokje superlief en inderdaad met de pinken te bedienen… en vrijwel kogelvrij. Zwartkijkers kunnen nog klagen dat het ‘geen echte Duc’ is, maar die vallen al per definitie buiten de doelgroep. Bovendien is zwartkijken niet cool.
We pruttelen nog wat meer door de stad en daarbij valt op dat van stoplicht tot stoplicht maar weinig motoren zich zo eenvoudig laten leiden als deze 400 cc. De Sixty2 houdt zich kranig in de stadsjungle en is ook niet vies van een beetje frivool tussen het verkeer door laveren of hier en daar een stoepje. Daar is het immers een scrambler voor. Een stukje braakliggend terrein? Gewoon dwars er overheen. Maar denk niet dat de motor door die handelbaarheid in de stad juist daarbuiten een stuk minder bruikbaar is geworden. Toegegeven: er zit minder in, maar met wat meer schakelen kun je dat flink compenseren. Veel schakelen is goed voor de mens, daar leer je pas echt van motorrijden.
ECHTE DUCATI
Met de Sixty2 breidt Ducati het aanbod opnieuw uit en dat ze dit aan de onderkant van de markt doen siert ze. Dat de motor daarnaast ook nog eens bijzonder leuk om te rijden is, is natuurlijk nog veel beter. We wisten een jaar geleden al dat de Scrambler een regelrechte verkooptopper zou worden en dat is ook gebeurd. Hiermee is Ducati voor het eerst in de verkoop-top-10 terecht gekomen. Hetzelfde idee van vrijheid, zorgeloosheid en stijl wordt voortgezet met de Sixty2 en daarbij is de drempel nóg lager geworden.
Tekst: Vincent Burger, foto’s: Ducati
[justified_image_grid ids=27045,27046,27047,27048,27049,27050,27051,27052,27053,27054,27055]
