Ik ben bijna door mijn tijd heen. Maar ik wil nóg een rondje op de Dominator SS. De fabriek van Norton bevindt zich achter Donington Hall, op een vorksplitsing aangegeven naar rechts. Ik kies echter voor links: een korte, door bomen omlijste oprijlaan die ineens buigt om uitzicht te bieden op het klassiek symmetrische, Gotische en deftige huis. Een perfecte omlijsting van de rit…
Roland Brown
Een paar Union Jack vlaggen wapperen op het dak. De Aston Martin – met nummerplaat SG V8 – van Norton-baas Stuart Garner staat buiten, naast het rode tapijt bij de deur. Een geweldige, typisch Britse setting die wordt versterkt door de aankomst van een even spectaculaire Norton, met op de glimmende tank uiteenspattende zonnestralen.
Ik rijd langzaam verder op de oprijlaan, doe een snel rondje rond het ronde tuindingetje voor de voordeur van de Hall. Daarna geef ik de Dominator weer de sporen richting terug. Waarbij de uitlaatpijpen een korte, oorverdovende blaf produceren. Een paar minuten later parkeer ik voor de fabrieksingang van Norton, overhandig de SS aan een klaar staande technicus – ‘we hoorden je al aankomen’ – om achter te blijven met piepende oren, snelkloppende aderen en een enorme grijns op mijn gezicht.
Nauw verwant
Wanneer de Dominator SS er bekend uitziet, dan komt dat waarschijnlijk omdat hij nauw verwant is aan de niet straatlegale Domiracer. Een fiets die vorig jaar bij zijn onthulling al heel wat aandacht genereerde. Die originele twin, een geesteskind van Norton’s chef-technicus Simon Skinner, is een met liefde, handmatig gebouwde, complex gedetailleerde sportieve versie van de Commando 961. Slechts vijftig keer gebouwd en uitverkocht binnen een week, ondanks zijn prijs van 25.000 Britse ponden (ca. 34.000 euro, zonder de typisch Nederlandse belastingen etc.). Waarbij sommige eigenaren nog eens 2.750 euro extra betaalden om deze motor straatlegaal mee naar huis te krijgen.
Norton liet zich niet vermurwen om meer Domiracers te bouwen. Toch heeft deze fiets navolging gekregen in de vorm van de straatlegale Dominator en de nog exotischere versie, de SS (Super Sport). Hij doet denken aan de Dominator 650SS uit de beginjaren zestig: de bevallige paralleltwin met dubbel wiegframe en een inhoud van 646 cc. Een fiets die behoort tot de meest illustere Norton-creaties, een van de snelste en meest verfijnde straatfietsen van zijn tijd.
Minimalistisch
Net zoals de Domiracer is de Dominator SS slank en minimalistisch, met als stralend middelpunt een glimmende aluminium brandstoftank. Deze hangt boven een zeer herkenbaar Norton-vormig motorblok, waaruit aan beide zijden een enkelvoudige uitlaatpijp ontspruit. Deze kronkelt heerlijk alvorens te eindigen in een ingewikkelde, handgevormde megafoon.
De uitstraling van de caféracer verschilt veel van die van de Commando waarop deze is gebaseerd. Het 961 cc metende, luchtgekoelde blok is echter ongewijzigd gebleven. Dit blok haalt zijn prestaties uit een lange slag van 88 x 79 mm. Het frame is echter geleend van de Domiracer, met zijn diagonaal gemonteerde monoshock in plaats van de dubbele versie van de Commander. De bovenste buizen buigen aan de achterkant naar beneden, op een manier die doet denken aan het beroemde wiegframe van Norton.
Niet teleurstellen
Ondanks de overeenkomsten zijn er ook veel verschillen tussen de Domiracer en de Dominator SS. ‘We vonden de Domiracer eigenlijk te mooi om er maar vijftig van te maken. Aan de andere kant wilden wij natuurlijk ook de mensen die hier veel geld voor hadden betaald niet teleurstellen’, zegt Skinner. ‘De Dominator heeft het kleine scherm, iets dikkere pijpen, andere zijpanelen en wat andere dingetjes om de prijs te reduceren en hem geschikt te maken voor massaproductie. Als je slechts vijftig eenheden maakt, kun je eenvoudig over de top gaan qua details. De Dominator moest echter een productiemachine worden.’
Dit is bijzonder waar in het geval van de standaard Dominator. Deze wijkt af door zijn in Commando-stijl gespoten tank, in plaats van de handgerolde aluminium versie van de SS. Dit gepolijste deel weerspiegelt zich overigens in het bovenste vorkdeel en de bevestiging van de dubbele chroomomrande instrumenten. Het duurdere model krijgt bovendien voetsteunen van ruw aluminium, evenals onderdelen zoals de om gewichtsredenen doorboorde zijpanelen die worden gedeeld met het standaard model.
Gedrongen monozit
De monochrome uitstraling wordt benadrukt door de gedrongen monozit van koolstofvezel. In de neus hiervan zit het aluminium klepje van de olietank die, bij de SS, is voorzien van een subtiel geschilderde Union Jack. Meer koolstofvezel is te vinden in de airbox (inclusief de vermelding #1 op deze als eerste geproduceerde fiets), de spatborden en het kleine scherm boven de ronde koplamp. Het cilinderoppervlak en de aluminium spaakwielen zijn in zwart uitgevoerd, net zoals frame en swingarm. Zelfs de veer van de Öhlins schokdemper is zwart in plaats van het bekende geel.
Gefascineerd
Het is één van die fietsen waar je urenlang gefascineerd naar kunt kijken, maar daar heb ik geen tijd voor. Dus zwaai ik mijn been over de redelijk lage zitting, die is gevoerd met een dunne laag schuim, en buig voorover om te leunen op de lage, slanke, achterwaarts gebogen clip-on handvaten. De contactsleutel zit onder de nette klokken met zwarte wijzerplaten. Met een druk op de knop komt de 961 cc stoterstangenmotor tot leven, begeleid door een diepe, donderende explosie van geluid (de SS wordt eveneens geleverd met gehomologeerde uitlaatdempers). Een geluid dat doet denken aan een pitstraat met klassieke racers.
De voetsteunen zijn ietwat naar achter en redelijk hoog geplaatst, toch voelt de Dominator behoorlijk comfortabel. Ik schakel de eerste versnelling in… en doe dat nog een keer om zeker te zijn dat het goed gaat. De eerste versnelling inschakelen is misschien wat problematisch omdat deze eerste SS – de persoonlijke fiets van baas Garner – nog weinig kilometers heeft gemaakt. De flinke paralleltwin heeft echter genoeg pit bij lage toeren en heeft zo’n lage overbrenging, dat hij ook prima in zijn twee wilt optrekken, wanneer daarom wordt gevraagd.
Geen twijfel
De gasprespons is soepel. Je hebt slechts een kleine draai aan de gashendel nodig. Ondanks zijn agressieve caféracer imago is er geen sprake van oncontroleerbaarheid of twijfel; slechts een krachtige, onmiddellijk aanwezige portie acceleratie, gecombineerd met een heerlijk breed uitgemeten toerengebied aan koppel. Met als toetje een heerlijk geknetter uit de uitlaat wanneer je de gaskraan dichtdraait.
De vrij ademende pijp voegt een paar pk’s toe aan de 80 pk – bij 6.500 tpm – van de standaard Commando. Met een maximum koppel van 90 Nm bij net iets meer dan vijfduizend toeren levert dit meer dan genoeg acceleratie op voor pret op binnenwegen. Eenmaal onderweg schakelt de bak prettig en lijkt de Domi altijd klaar voor een snelle sprint wanneer je de gashendel even beroert. Hierbij geholpen door zijn lage overbrenging die er voor zorgt dat hij 5.000 tpm draait bij 120 km/u.
Gezoem
Er ontstaat rond het rode gebied bij de achtduizend toeren wel wat gezoem door de achterwaarts geplaatste voetsteunen en de dun gevoerde zitting. Deze fiets is niet echt gemaakt voor gebruik op de snelweg, maar voelt zich helemaal in zijn element wanneer ik een brede, bochtige, doorgaande weg bereik en de snelheid opvoer richting topsnelheid van net iets boven de 200 km/u. Voor deze wegen en weggetjes is hij ideaal: snel genoeg voor de kick, terwijl de heggen aan beide kanten van de weg voorbij schieten. De prestaties worden beklemtoond door zijn rumoer en de wind die aan mijn schouders en nek trekt, ondanks het kleine carbon stuurkuipje.
Het chassis is goed afgestemd op de prestaties, zoals je mag verwachten van een relatief lichte en eenvoudige fiets, waarbij een afstammeling van het beroemde wiegframe de boel bij elkaar houdt. De oude Dominators hadden helaas niet het voordeel van een stevige swingarm zoals de SS die heeft. Of van de topkwaliteit Öhlins vering aan beide uiteinden. De meervoudig instelbare upside-down vork en de piggy-back TTX schokdemper staan garant voor een soepele rit. Om de schokdemper te verstellen volstaat het om even voorover te buigen en de gemakkelijk bereikbare knoppen iets bij te stellen.
Sportieve geometrie
De mix van een 17-inch voorwiel en een lekker sportieve geometrie zorgt voor scherpe en accurate besturing. Het maakt de Norton plezierig wendbaar op de soms hobbelige binnenwegen van de Britse Midlands. Grote schijven voor en radiaal geplaatste Brembo klauwen leveren krachtige en controleerbare stopkracht. Zonder ABS. Dat dan wel. De Dunlop Qualifiers plakken prettig op de weg en er is genoeg bodemspeling om goed hard door de bocht te gaan. Mocht je een circuitje overwegen, weet dan wel dat de lage uitlaten als eerste over het asfalt schrapen, met als mogelijk gevolg een lichter wordend voorwiel.
Pure pret
De Dominator is pure pret wanneer je er agressief mee rijdt, hoewel fietsen zoals deze ook dan niet echt hard rijden. Hij voelt al één met je op meer vriendelijke snelheden. Het is geen fiets voor de stad, maar kan goed overweg met de soms wat langzamere stukken op de route, zoals het doorkruisen van een dorpje. Waarbij ik zonder resultaat probeer om het geluid een beetje in toom te houden. Gelukkig arriveer ik weer in Donington Hall zonder de lokale politie wakker te schudden. Die hebben waarschijnlijk wat minder begrip voor dit uitstekende, hoewel ietwat asociale, stukje lokale vakmanschap.
Onderweg dienen zich wel een paar kwaaltjes aan. De chique aluminium tankdeksel lekte een beetje nadat ik de tank had gevuld. Ook is het achterlicht los getrild. Dit is een traditie bij Britse twins, iets waar kopers niet op zitten te wachten nadat ze 24.500 pond hebben besteed aan de Dominator SS. Echter, opstartprobleempjes kun je mogelijk verwachten.
Gelimiteerd
Hopelijk heeft Norton deze zaken onder controle nu de gelimiteerde productie van 200 eenheden van de SS loopt en de meeste er van al zijn verkocht. Wie er toch een wil hebben nadat alles is verkocht, kan de ongelimiteerd leverbare standaard Dominator (UK £1.950) upgraden met aluminium tank en luide uitlaat. Zodat het bijna een SS is.
Roland over de Dominator SS
Hoe dan ook, de herboren Dominator is een bijzondere motorfiets. Er zijn genoeg snellere, efficiëntere en rationelere fietsen te koop, vaak voor veel minder geld. Maar er zijn er slechts een paar die in de buurt komen van en uitzien, klinken en voelen als deze verbazingwekkende, old-school caféracer die Norton’s wedergeboorte in een nieuwe versnelling zet. De nieuwe Dominator betekent een voortzetting van de beroemde lijn van tweecilinder Nortons met deze naam. De originele Dominator was de 497 cc Model 7 uit 1949, de eerste naoorlogse paralleltwin roadster van Norton. Maar de SS is pas écht schatplichtig aan de Dominator 650 SS uit 1962. Een motor die de naam Norton definitief op de kaart zette. De nieuwe SS is een passend eerbetoon.
Dominator – de tweecilinder traditie van Norton
De nieuwe Dominator betekent een voortzetting van de beroemde lijn van tweecilinder Nortons met deze naam. De originele Dominator was de 497 cc Model 7 uit 1949, de eerste naoorlogse paralleltwin roadster van Norton. Hij moest het opnemen tegen de Triumph Speed Twin die een revolutie had betekend in de motorfietsindustrie.
Model 7, ontworpen door Bert Hopwood, produceerde 29 pk en kende een topsnelheid van 150 km/u. Hij was vrij licht en bouwde een goede reputatie op qua betrouwbaarheid en solide handling. Het werd een succes, ondanks de hogere aanschafprijs dan zijn concurrent van Triumph.
Al snel diende de opvolger zich aan, een stijlvoller model, de Dominator 88. Deze beschikte over het dubbele wiegframe dat succesvol was bij de eencilinder Manx racefietsen van Norton. Het wiegframe bewees zich als ideale combinatie met de tweecilinder en gaf de Dominator 88 prettige handling en een licht gewicht, twee zaken die bijdroegen aan het succes.
In 1956 vergrootte Norton de cilinderinhoud naar 597 cc om de Dominator 99 aan te drijven. Echter, het best bekende model met de beroemde naam verscheen in 1962: de Dominator 650SS. Dit was een stijlvol, zilverkleurig sportmodel met een 646 cc motorblok, goed voor 49 pk. Met dank aan de valstroomcilinderkop, ontwikkeld naar die van de Domiracer productieracemachine die in eerdere jaren meestreed in de TT.
De Dominator 650SS is misschien wel de eerste twin van Norton die competitieve prestaties op de rechte lijn combineert met de verfijnde handling, een traditie van het merk. Deze motorfiets won verschillende prestigieuze langeafstandsraces voor productiemotoren en werd door Motor Cycle News uitgeroepen tot ‘machine of the year’ in 1962 en ’63. Hij bleef zes jaar in productie (waarna hij werd vervangen door de Commando 750 cc) en wordt gezien als een van de beste Nortons ooit. Een passende inspiratiebron dus voor de nieuwe Dominator SS.
