Hoe hoger we klimmen op de SP44, de spaghettiweg die het linkerbeen van het Comomeer verbindt aan het rechter, hoe omvangrijker de sneeuwwallen. Met een donkerbruine hartslag sleurt de Moto Guzzi V9 Roamer me naar nog hogere en koudere sferen. Of dit nu het zo geromantiseerde Italoleven-gevoel van Guzzi’s nieuweling ten goede komt?
Tekst Joost Overzee
Als George Clooney er zijn vakanties viert, ‘what else’ kun je jezelf dan als bestemming beter wensen om een motor te presenteren? Het Comomeer, domein van de aristocratie en overige beroemdheden, de extreem poenige Concorso d’Eleganza auto- en motortentoonstelling en natuurlijk: het stukken minder rijk bedeelde Moto Guzzi, begrotingstechnisch tenminste. Hoe zwaar het roemruchte merk het ook heeft bij de boekhouder, altijd gaat het prat op de meest hartveroverende frivoliteiten die het Italiaanse Dolce Vita voorradig heeft. Moto Guzzi ís het Comomeer en andersom; hadden de waanzinnigen uit Piaggio’s ivoren toren jaren geleden de geplande verhuizing naar een Milanees industrieterrein doorgezet, was Moto Guzzi stante pede ter ziele gegaan, zowel financieel als moreel.
Ranzige garages
Het verjongde management mag er met hernieuwd elan en met de riemen die het heeft (van de aanpalende Canottieri Moto Guzzi) de schouders onder zetten, de ambiance waarin het Guzzi-gevoel geafficheerd wordt, blijft doorgaans klassiek en tijdloos. Kabbelende bootjes, zwoele briesjes, wufte terrasjes en de vanzelfsprekende, oogverblindende Italiaanse mevrouw als bijrijdster.
Niet met de V9-modellen Roamer en Bobber. Moeke heeft plaatsgemaakt voor een tweetal Ewan McGregor-achtige kerels met uit de hand gelopen schaambaarden en de zoete idylle van het Comomeer is ingeruild voor een ranzige garage en ruig spul. En de onvermijdelijke windtunnel. Ah ja: hip(ster) is in. Je kunt de fabriek verwijten wel heel erg de trendvolger (en kopieerder van Ducati’s Scrambler-gevoel) uit te hangen, maar als Moto Guzzi ergens heet ijzer aantreft, wordt het direct gesmeed. Met succes: de verkoop van de V7 in al zijn gedaantes zit duidelijk in de lift.
Nieuw, maar identiek
Buiten de esthetische meerwaarde is het ook spijtig dat een Italiaanse schone ontbreekt in de publiciteit omdat beide V9’s haar als een handschoen zouden passen, zowel een Gucci- als een thermo-exemplaar. De Roamer en Bobber mogen met hun 853 cc dan voorzien zijn van een motorische upgrade ten opzichte van de bestaande V7’s van 744 cc, schrikbarend zijn de verschillen allerminst. Zeven pk en 2,4 Newton meters. In concreto, de groter geschapen versie levert 55 pk bij 6.250 tpm en 62 Nm bij een lage 3.000 toeren, waarbij Guzzi er snel aan toevoegt dat er zestig Newton meters of meer voorhanden zijn tussen de 2.500 en 6.500 omwentelingen. En dat wel degelijk 90% van de machines nieuw ontworpen is. Ook de zadelhoogtes van de ‘zevens’ en ‘negens’ zijn nagenoeg identiek waardoor iemand van 1.60 meter lengte er nog de stad mee in kan. Voeg daaraan toe een zeer acceptabele draaicirkel, opmerkelijk soepele koppeling en een – zeker voor Euro4-begrippen – perfecte Magneti-Marelli injectie en vermogensopbouw, en de V9 Roamer en Bobber zijn hele aangename metgezellen voor figuurzagen in dorpsverkeer. Dus laat je niet per definitie afschrikken door de motorinhoud. En zeker niet door het geluid: zowel stationair stampend als over de hele toerenlinie komt er nog een betrekkelijk hartverwarmend en uniek concert uit de pijpen.
Betonnen band
Toch kennen de ‘classic custom’ Roamer en ‘modern bobber’ Bobber hele afwijkende rijeigenschappen, ondanks beperkte verschillen. Laatstgenoemde heeft een directere ‘klaar voor de aanval’ zithouding en stukken minder veercomfort, hoewel Guzzi bij hoog en bij laag beweert dat het verschil in het zadel zit. De wat meer ongeschoren zithouding geeft een wat directer stuurgevoel en doet je ongemerkt meer aan het gas lurken. Als ‘angry young (or old) man’ voel je hoe soepel en snaarstrak het blok zijn aanvaardbare kracht in acceleratie omzet, al voer je wel je eigen, egocentrische strijd. Behoudens een toevallige Harley 883 of SR400 vallen er weinig concurrenten op afstand te rijden als het erop aankomt. De Roamer-rijder, die zal wedstrijdjes worst wezen.
Voorts krijgt de Bobber door die dikke band rond de voorvelg vanaf pakweg honderd per uur te kampen met een wat zoekerige voorzijde. Daarnaast stuurt hij trager en moet je de Bobber over zijn hele lengte omleggen, waarbij gripgevoel en feedback opgeslokt lijken te worden door de betonhard aanvoelende voorband. De Bobber-worst is dan ook een klassiek geval van stijl boven functie. De Roamer moet dan ook de eerste customachtige zijn die een café racer het nakijken geeft op, eh, eigenlijk alle fronten. Niet dat (ik hoor de volksmond al roepen) ‘die chopper’ aantoont hoe beroerd de Bobber is, nee niks daarvan. Het verschil demonstreert hoe onwijs vermakelijk en ontzettend goed die dekselse Roamer wel niet is.
Patent op sturen
Om te beginnen zijn vering en zitpositie van de Roamer op comfort gestoeld, zonder dat je enigszins het idee hebt op een langgerekte cruiser te hangen die alleen maar rechtdoor kan. Daarbij heeft Moto Guzzi al sinds jaar en dag het patent van de fruitigst sturende machines in het mondiale cruise-segment. Een vroegere California vergelijken met een soortgelijke Japanner of Harley gaf (en geeft) al een verrassend verschil van dag en nacht. Op zijn Pirelli’s (Bobber: Continentals) laat de Roamer zich moeiteloos, licht en kinderlijk eenvoudig tussen obstakels door laveren alsof je op een naked zit. De betrekkelijk korte bouw met een wielbasis van 1.465 millimeter is daar debet aan, maar ook het geringe rijklaargewicht van beide machines dat (rijklaar zonder benzine) slechts op 199 kilo geclaimd wordt. Daarnaast beschikken beide Italianen over een zeer respectabele grondspeling, in ieder geval royaal genoeg om verschoond te blijven van contact met het ranzige wegdek tijdens deze rit. Zo laten de machines ruimte voor onervaren rijders om zich enigszins te bekwamen in sturen in plaats van ze te ontmoedigen door krassend staal bij de minste of geringste hellingshoek.
Staal hebben beide V9’s zo overvloedig aan boord dat je moeite zult hebben om plastic hardware te ontdekken. Tikkend met trouwring of nagel over diverse delen bevestigt de solide stalen bouw en vergroot de verbazing om zo’n gering totaalgewicht. En weinig kilo’s bevordert uiteindelijk de acceleratie, remweg en het stuurgemak, dat laatste vooral ingeval van de Roamer met zijn smalle 19”-band. Het remgedrag van de enkele Brembo voor is zeer acceptabel, maar weegt niet op tegen de effectiviteit van de schijf achter. Vooral op de Roamer heb je neiging op stuurwegen de effectieve achterrem erbij te pakken. Ook heb je aan de achterzijde verreweg de meeste kans op interventie van het goede ABS, vervaardigd door Continental.
Multimedia
Nu zijn Italianen, en zeker de gasten van Piaggio, niet vies van uitzonderlijk uitgebreide elektronica en beide V9’s profiteren van de digitale verworvenheden op familielid Aprilia. Om te beginnen beschikken de Roamer en Bobber over, houd je vast, tractiecontrole in de standen ‘dry’ en ‘wet’. Dat mag overbodig klinken op 55 pk machines, maar overdaad schaadt in dit geval niet. De teller mag simpel overkomen, hij herbergt een enorme dosis functies tot en met buitentemperatuur, service intervals, verstelbare rev limiter en verbruikscijfers aan toe. De afleesbaarheid is dan weer niet om over naar huis te mailen, maar zonder scherp oog heb je sowieso weinig op een motorfiets te zoeken.
Helemaal buitenaards op deze machines is het (ook van Aprilia geleende) Multimedia Platform waarmee je met je smartphone onderweg alles te weten komt over het motormanagement. Bij accelereren ben je live getuige van het koppel, vermogen, verbruik enzovoort. Daarnaast biedt je smartphone in real time een zogenaamde ‘gripwaarschuwing’ die gelinkt is aan de tractiecontrole. Feitelijk wordt de hellingshoek gemeten en kun je die in combinatie met het vermogen en koppel voorprogrammeren in je 06. Benader of overschrijd je de gestelde limieten, toont je telefoon dat met flitslicht. Echt erg, erg high tech en cool. Je slimme phone kun je overigens onderweg opladen met de USB-aansluiting rechts aan het frame. Wil je verder nog de blits maken of het comfort verhogen, biedt Moto Guzzi een enorme partij accessoires. Customizen is hot, remember?
Conclusie
Maar gimmicks daargelaten, blijft Moto Guzzi’s kenmerkende V-twin als twee palen boven water staan. De lichte kanteling bij gasgeven, de diepe soundtrack, het lichte opwippen van de cardan bij gas terug; ze horen ook bij de V9’s als corruptie bij Sicilië. Motorisch zijn de V-twins, ondanks tweeklepskoppen, luchtkoeling, enkele lage nokkenas en stoterstangen, volmaakt doorontwikkeld en afgesteld. Mechanisch geluid blijft zo goed als achterwege en ook de versnellingsbak opereert onberispelijk en stil, waardoor vergelijkingen met agrarische werktuigen voorbehouden blijven aan beroepscynici. Prijstechnisch zitten beide machines snor, vooral de toch al betere Roamer met zijn € 11.095,- De Bobber trekt vierhonderd euro meer uit je ribbenkast. Zelden was rijden tussen Italiaanse sneeuwwallen zo hartverwarmend.
Joost over de V9’s
Verre, exotische testplekken van nieuwe motorfietsen worden niet uitgekozen uit charitatief oogpunt. Nee, ze dragen eerder doelbewust bij tot het benevelen van de genodigde rijder. Da’s onontkoombaar, hoe broodnuchter je ook bent. Dus als een verkleumde ondergetekende zwaar verslingerd raakt aan een 55 pk cruiserachtige terwijl steeds hogere sneeuwschotsen de bermen vullen, dan spreek je van een onverwacht indrukwekkende en warmbloedige motorfiets. Net als de jammerlijk onderschatte Bellagio van weleer, raakt de Roamer (jammer van de naam, dat wel)
