Custom Vehicle Operations is een bijzondere afdeling bij Harley-Davidson. Daar worden de seriemodellen voorzien van de mooiste accessoires, een dikker blok en een nieuwe, bijzondere laklaag.
Wat heeft de afdeling Custom Vehicle Operations nu eigenlijk gedaan met deze Ultra Limited? Je moet weten dat die CVO-afdeling bij Harley-Davidson standaardfietsen beetpakt en in kleine series uitbrengt. Er bestaan maar een paar honderd van deze motoren in de wereld en hoewel vrijwel alles ook los te krijgen is, geldt dat in het bijzonder niet voor het spuitwerk. Ook al rijd je per ongeluk een koffer aan gort, je zult altijd moeten bewijzen dat je een echte CVO hebt om hem weer in deze kleuren te krijgen. Om kort te gaan: het bespaart je een volledige doe-het-zelf-customizing om toch een unieke motor te hebben.
De Ultra Limited is rijkelijk voorzien van chroom, zoals op de wielen, het stuur, het schakelpedaal en de handvatten, die allemaal uit de luxe Airflow-accessoirescollectie komen. De binnenkant van de kuip werd in kleur gespoten in plaats van zwart en er kwam een soort carbon omlijsting van de tellers. Er werd een nog comfortabeler zadel gemonteerd en de hele bediening is sleutelloos. Houd gewoon de alarmzender in je zak en je kunt doen wat je wilt. Om de koffers, de tankdop en het stuur te vergrendelen, volstaat een druk op de knop van de afstandsbediening. Echt chic zijn trouwens de led-lampjes die in je koffer schijnen; daarmee maak je toch het verschil?
ZWAAR WORDT VEDERLICHT
De eerste meters laat de CVO even voelen wie de baas is. Hij. Riant meer dan 400 kilogram weegt hij. Dat gaat natuurlijk niet vanzelf de hoek om. Het is zoeken naar de balans in het zadel, achter het stuur en met het gashendel. Wát een zwaar apparaat en je moet echt je hele lichaam aan het werk zetten. Het went, maar dat duurt wel een paar dagen. We beloven echter dat hij na een tijdje zelfs vederlicht aanvoelt, als je lichaam helemaal is ingesteld op het gewicht en het zwaartepunt van de motor.
Als je hem start, klinkt het een fractie van een seconde alsof hij zijn laatste adem zal uitblazen, maar na dit nano-momentje van twijfel slaat de V-twin gewoon aan. Onder de CVO’s is niet het gewone 103-blok gemonteerd dat bijvoorbeeld op de standaard Ultra Limited zit, maar de Screamin’ Eagle-variant met een inhoud van 110 cubic inch – dat is in ons metrische systeem 1801 cc (in plaats van 1690 cc). Meer inhoud dus en daarom ook meer koppel en vermogen. In harde cijfers: de trekkracht steeg van 138 naar 156 Nm en het vermogen ging van 87 naar 97 pk. Hoppa!
Gewoon binnendoor, en daar is deze motor helemaal in zijn element. De V-twin tokkelt rustig als het kan, maar heeft een berg koppel wanneer het moet. Inhalen met deze bonk ijzer is geen probleem. Een slinger aan het chique gashendel en hij springt naar voren. Hij laat zich eigenlijk met speels gemak door de bochten rijden. Het is dan zaak lekker het gas erop te houden, anders wil hij behoorlijk naar binnen vallen. Met zijn dikke Dunlop-banden is hij niet onder de indruk van slecht asfalt en laat hij zich niet van de wijs brengen, behalve als het wat harder gaat en in de lange flauwe bocht een hobbel in de weg zit. Dan kan de CVO een behoorlijke zwieper maken, die door het hele frame echoot. Hoewel heel duidelijk merkbaar, is het geen enkele aanleiding voor paniek. Het zal deze flex wel zijn die de boel netjes bij elkaar houdt…
De remmen zijn een verhaal apart. De Brembo’s hebben op zich genoeg kracht om het moederschip tot stilstand te brengen, maar het gevoel in het remhendel is wat ondefinieerbaar. Het hendel heeft maar weinig slag en het is meer de mate van druk die je erop uitoefent die bepaalt hoe hard er wordt geremd dan hoever je het hendel inknijpt. Het remsysteem is gecombineerd en dat wil zeggen dat het boven de 30 km/u bij het inknijpen van de voorrem ook de achterrem erbij pakt, en andersom.
De zesversnellingsbak schakelt nooit mis en altijd met een stevige ‘kloeink’. Het zou ook wel een beetje raar zijn als zo’n massief brok Amerikaans ijzer een bak zou hebben die zo geruisloos was als van een Japanse woon-werker.
CHARMES
Het zitcomfort van de Ultra is uitmuntend. Het zadel is breed, zit lekker en geeft veel steun. Je kunt ook als bestuurder tegen een rugsteun aanleunen. Ik kan me voorstellen dat het verkeer op een Amerikaanse highway het haast toelaat dat je al rijdend een dutje doet.
Dankzij het standaard ingebouwde navigatiesysteem met lekker breed scherm kost het geen enkele moeite de bestemming te vinden en om later die dag de weg naar huis weer te vinden. Het scherm is duidelijk, zelfs als het zonnig is. Rijd je een tunnel in of is het avond, dan past het vanzelf de helderheid aan. De instructies kunnen worden omgeroepen via de luidsprekers van die dikke audio-installatie of meer discreet via de koptelefoon die je in je helm kunt monteren.
Het duurt uiteindelijk even voordat de HD CVO je van zijn charmes kan overtuigen, maar het is gelukt. Hij weet met karakter zijn onvolkomenheden te verbloemen, en dat is geen slechte zaak. Wat een baas!
Foto’s: Jacco van de Kuilen
[justified_image_grid ids=24020,24021,24022,24023,24024,24025,24026,24027]
