De kruisraketten in Woensdrecht? Ze zouden uiteindelijk nooit gestationeerd worden vanwege een nationaal volksoproer in de jaren tachtig. Maar recentelijk staken ‘cruise missiles’ weer de kop op. Hun naam: Ducati XDiavel en XDiavel S. Genadeloos effectief, misdadig krachtig, crimineel opzichtig. Plek van lancering: het cruiserland bij uitstek, de VS.
Joost Overzee
De bekende Diavel, gepresenteerd in 2011, mochten we van Ducati nooit een cruiser noemen, getuige het credo ‘Don’t call me a cruiser’. Met de introductie van de XDiavel-modellen weten we waarom. Bij de eerste oogopslag toont de XDiavel, en zéker de S-versie, een stuk lager, langer en meer bling-bling dan zijn duivelse evenknie, hoewel de wielbasis van de X slechts 3,5 centimeter omvangrijker is. Aan de achterzijde rolt de XDiavel op dezelfde massieve 240 mm brede Pirelli Rosso Diablo II als de ‘gewone’ Diavel, aan de voorzijde worden dezelfde monobloc ankers van Brembo gehanteerd. Maar verder, prent Ducati in, bestaan er geen overeenkomsten tussen de XDiavels en Diavels. Alsof men extra wil onderstrepen dat er geen concurrentie binnen eigen huis zal ontstaan.
Low Speed?!
Zoals primaire marketingwetten voorschrijven, krijgt ook de ultracool ogende XDiavel een credo op de mouw gespeld, in dit geval ‘Low Speed Excitement’. Pardon?! Met 156 paardenkrachten aan boord die pas bij een genadeloze 9.500 toeren collectief de vrije loop krijgen? Je begrijpt dat het armada aan genodigde rijders zich handenwrijvend, grijnzend en ginnegappend staat op te warmen op de ijskoude februariochtend in San Diego’s fameuze Gaslamp District…
Toch lijkt Ducati’s ‘Opwinding op Lage Snelheid’ op voorhand ook hout te snijden. De van de Multistrada geleende Testastretta L-twin – dus voorzien van variabele kleptiming – heeft extra slag(kracht) gekregen, resulterend in 1262 cc. Daarnaast is de compressie verhoogd en zijn ook de computersettings grondig gewijzigd ter verkrijging van extra laagtoerige power. Resulaat: de bijna 130 Nm wordt afgeleverd bij een voor Ducati historisch lage 5.000 toeren. Voorts claimen de Bolognezen dat vanaf 2.100 toeren reeds +100 Nm voorhanden is, om maar te onderstrepen dat de XDiavel bij lage toeren toch krachtig te rijden valt, iets waar het de gewone Diavel wat aan ontbreekt. En het moet gezegd, een gebied van 4.500 toeren tussen het punt van het maximaal afgegeven koppel en topvermogen, verraadt direct al een immens krachtsbereik van deze desmo.
‘Notte possibul’
Het vileine verwachtingspatroon onder het journaille omtrent de Italiaanse interpretatie van ‘Low Speed Cruisen’ met 156 pk, krijgt nog een extra ‘boost’ in de wetenschap dat de XDiavel voorzien is van DPL, ofwel Ducati Power Launch. Deze speciaal aangepaste (stoplicht)sprintmodus zet je in werking met een speciale lanceerknop rechts waarmee je in drie vooraf te kiezen standen en met het gashendel tot de stuit afgeschoten wordt richting Pluto, Uranus of het Zwarte Gat, geheel naar eigen keuze. Alleen: ‘Itze notte possibul todaye wizze olle ze polize evedywherre’, gooit Ducati’s chef d’équipe roet in het veelbelovende exquise eten.
Maar ook zonder gebruikmaking van de raketlancering, wil de XDiavel van zijn plek. En hoe! Met gebruikmaking van een uiterst secure en opvallend lichte koppeling lanceer je het voorwiel van de machine moeiteloos hemelwaarts. Althans met de computersetting in de Sport- of Touring-stand waar het volle vermogen wordt losgelaten. Deze voorgeprogrammeerde settings laten zich overigens intuïtief bedienen en ook bij nacht goed vinden doordat het linker knoppenspel in een bedje van verlichting ligt. Je zou nog het drietal settings (‘Urban’ is de derde) kunnen finetunen door de tractiecontrole over 8 standen en ABS over drie standen aan te passen, maar daar zullen weinigen zich aan wagen. Het drietal standaard fabriekssettings met aangepaste TC- en ABS-interventies volstaan perfect voor de stads-, toer- en sportieve rijder.
Graag ook in Multistrada
Ook de Italiaanse voorrijder lijkt besmet door de Italiaanse interpretatie van het fenomeen ‘cruisen’ die in ieder geval haaks staat op ‘Low Speed Excitement’. In superieure rechtuitstabiliteit op de freeways en in snelle, flauwe bochten op verlaten bergwegen tikt het Thin Film-scherm geregeld 90 aan, soms 95, een enkele keer 119. Mijlen, hebben we het over. Opgezweept door een bombastisch prachtgeluid dat je doet afvragen hoe ze dit door de Euro 4-normen hebben gekregen, maakt de krachtsontwikkeling werkelijk het beest en de duivel in je los. De acceleratie is nog nooit zo laagtoerig voor het grijpen geweest op een Ducati. Zeker rond de vijfduizend toeren barst de L-twin figuurlijk uit zijn voegen om onberispelijk hard door te trekken tot iets voorbij de tienduizend. Hoe bloedsnel de machine ook blijft accelereren – geholpen door een versnellingsbak die optimaal (lees: beter dan een Panigale) presteert -, de explosieve focus ligt in het middengebied en zelfs daaronder. Zou ondergetekende de lakens uitdelen op de Via Cavalieri Ducati nummer 3 in Bologna, zou ik een extra Multistrada op de markt brengen voorzien van deze krachtbron. In bergachtig gebied moet lage-toeren-power een verademing zijn in haarspeldbochten en anderszins met tonnen bagage en moeders achterop. Zelfs in de Sport-stand met zijn scherpere gasreactie en latere elektronische interventies kun je op de XDiavel een priegelweg of stadscentrum afleggen, zij het dat de iets softere Touring-stand zich uiteraard beter leent voor allround-gebruik.
Afgrond in aantocht
De Brembo M50 monoblocs in het voorwiel doen verbluffend werk met een rigoureuze vertraging in combinatie met perfecte dosering. ABS grijpt ongemerkt goed in, ook in bochten door toepassing van de high tech Bosch bochten-ABS. Tractiecontrole, bandengrip, veergedrag, LED-verlichting met ‘Running Lights’ op de S-versie, een ongelooflijk goede grondspeling: allemaal topelementen die de veiligheid bevorderen. Eigenlijk geldt er maar één beperking bij hard rijden op de XDiavel: de rijder zelf. En preciezer gezegd: zelfoverschatting waar het rijwielgedeelte niet tegen opgewassen is. De Ducati XDiavel maakt namelijk ook nog gehakt van het cliché dat een cruiser zich uitsluitend leent voor snelweggebruik tot 110 km/u. En omdat je ongemerkt (of juist doelbewust) zo knoeperhard rijdt, kun je nogal verrast worden door het weinig neutrale en precieze stuurgedrag en een stevige deining die zich in bochten openbaart. Wat stuurgedrag betreft ligt de XDiavel S – ondanks een superieure DLC gecoate voorvork – veel meer op het niveau van de klassieke cruiser dan de gewone Diavel met zijn veel meer neutrale en homogenere stuurkarakter. Met een interessante afgrond van honderden meters in aantocht bij zwaar optimistisch tempo, ben je aan het werk om de zware achterkant mee te krijgen met het veel sneller sturende voorwiel.
Urban maakt relaxed
Maar is goedmoedig cruisen dan werkelijk een brug te ver voor de temperamentvolle XDiavel S en diens door kracht en geluid bewierookte rijder? Nee zeg. Rustig rijden behoort ruimschoots tot de mogelijkheden, mits je de Urban-modus inschakelt. Het beestje moet natuurlijk een naampje hebben, maar deze ‘stadsstand’ met een afgeroomd vermogen naar 100 pk en snellere interventie van ABS en tractiecontrole, is tevens puik bruikbaar in de vrije ruimte bij regen en, inderdaad, bij onthaasten op de buitenweg. Voor de hitsig ingestelde rijder (ik noem geen naam) geldt ‘Urban’ feitelijk als dwangmiddel om jezelf in toom te houden. Bovendien, honderd pk in combinatie met een volgetankt gewicht van 247 kilo; ach, je kunt ermee thuis komen…
Rijdend in deze setting blijkt de zwaar opgepepte krachtbron pardoes gladder, gesmeerder te draaien bij de laagste toerentallen. De dosering van vermogen en koppel voelt op woonerftempo en oog in oog met modderstromen op het wegdek bijzonder fijnzinnig en vriendelijk. Natuurlijk staat het karakter bij lage toeren mijlenver verwijderd van de bekende (Amerikaanse) Big Twins met hun zompige loop en luie, donkerbruine klappen vanaf stationair. Uiteindelijk is de XDiavel-Testastretta een korteslagblok met indrukwekkende compressieverhouding van 13:1. Daarbij raken de klassieke vette cruisers volledig uitgeblust op het toerental waarop de XDiavel zijn topkoppel van 128,9 Nm aflevert en nog vijfduizend toeren aan genot en acceleratie in petto heeft.
Comfortabel, jawel
Ook rijwieltechnisch past de Urban-stand beter bij de XDiavel. Niet alleen omdat het tempo minder schofterig hoog kan liggen, maar ook omdat je als rijder (stukken) meer ontspannen aan de rol bent. Het voorwiel met vallende ziekte blijft zich manifesteren, maar deining blijft logischerwijs beperkt. Sterker nog, de XDiavel S ontpopt zich als een erg aangename, zelfs comfortabele machine waar je betrekkelijk makkelijk mee een tank (van liefst 18 liter, hulde!) benzine kunt leegrijden. Het zadel smelt heerlijk aan de derrière en de Marzocchi 50 mm veert en dempt glorieus. Aan de zo laag geplaatste achterzijde voelt de XDiavel uiteraard een stuk straffer, al biedt de ‘droog’ aanvoelende Sachs monodemper een in het genre zeer respectabele elf centimeter veerweg. Vermoedelijk is er aan de afstelling van die fraai zijdelings geplaatste demper nog wat winst te behalen in souplesse, wat de bochtenstabiliteit bij (meer dan) vlot poken naar alle waarschijnlijkheid zal bevorderen.
In de schuur
Maar met de XDiavel bestaat er ook een leven naast het rijden zelf. Ben je enigszins gevoelig voor het genre machines, brengen de styling, topmaterialen en afwerking je hart op hol. Zeker de XDiavel S weet de bewonderaar ’s avonds laat nog uit de huiskamer te lokken om een uur lang wat te spelen met de settings en knappe technische details in zich op te nemen. Hij grenst aan ‘fout’, bling-bling of ordi, de S-versie, maar maakt wel de coole gozer of dame in je los, zomaar bij het stoplicht of in een achterbuurt. Louter de matige afwerking van stuurkabels en de verrassend cheapy stuurknoppen aan de rechterzijde werpen een smet op deze sublieme cruise missile. Aan die knoppen ben je veelvuldig in strijd met de boven elkaar geplaatste start- en contactknop en met je linker wijsvinger stoot je geregeld onbewust de flitslichtknop op de grootlichtstand.
Conclusie
Gangbare cruisers zijn ontworpen om de rijder op ellenlange highways in extatische slaap te sussen, power cruisers (of geef het een woord) als de Harley V-Rod moeten degenen in vervoering zien te brengen die een verkeerslicht graag aanzien voor een kerstboom aan de start van een drag strip. Maar de XDiavel S biedt zo’n onnoemelijk arsenaal aan kracht, high tech elektronica, topmateriaal, design en grondspeling extra dat alle toegevoegde gebruiksmogelijkheden de prijs van € 26.690,- zomaar zouden kunnen rechtvaardigen. De term ‘Low Speed Excitement’ mag dan voornamelijk bedoeld zijn om Yankees van hun Harley’s, Victory’s en Yamaha Star-motoren te trekken, de hartveroverende kick zit hem toch in de ‘High Speed Excitement’. Cruisen in Italiaanse stijl. En niemand die zal protesteren tegen de komst van deze kruisraketten in Nederland anno 2016.
Joost over de XDiavel S
Met een Ducati 998 Superbike door de steppe van Kazachstan of met 240 km/u bijkans van de – als ‘Technocruiser’ geafficheerde – XDiavel S geblazen worden; persoonlijk raakt niets me in motorrijden méér als oneigenlijk gebruik. Maar ook op bescheiden tempo weet deze Italiaanse je hart te veroveren, zozeer zelfs dat Panigale-rijders met haar zullen weglopen. De XDiavel S alles vergeven, weiger ik. Het goede nieuws is daarentegen dat ze de ‘gewone’ Diavel met diens veel betere stuureigenschappen en totaal afwijkend blokkarakter eindelijk een gezicht, een plek en hernieuwd elan geeft. De verrukkelijke XDiavel S maakt de Diavel beter. Blij dat ik niet hoeft te kiezen…
