Het borrelt flink bij Victory. Daar merk je overigens niks van als je op het lage zadel zit van de Gunner, met uitzicht op de bergen in Colorado. Tussen mijn schenen ligt een dikke, luchtgekoelde V-twin die om de andere telegraafpaal stampt en zo bijdraagt aan het relaxte gevoel van een klassieke Amerikaanse cruiser.
Roland Brown
De met sneeuw bedekte bergtop in de verte is Pikes Peak, mijn reisdoel. Ik ben op weg om te zien hoe de handgebouwde, krachtige Project 156 van Victory stand houdt in de beroemde Pikes Peak Hill Climb. Twee dagen geleden reed ik nog op de Empulse TT elektrische roadster en de meer dan 150 pk sterke racefiets die Lee Johnston naar het podium reed tijdens de Isle of Man TT Zero race. Allemaal bewijzen dat Victory op een enorm divers speelveld wil meespelen.
Traditioneel
De Gunner is echter een zeer traditionele Victory. Bovendien een heel familiaire fiets omdat hij nauw verwant is aan verschillende andere modellen. Met een reden: de mensen van Victory hebben het de laatste tijd druk om de weg uit te stippelen naar een ander Victory, dat van ‘Home of American Performance’. Vandaar Project 156, in samenwerking met Roland Sands Design, en de ontwikkeling van de elektrische fiets. Dit laatste is overigens in lijn met de overname van Brammo door moederbedrijf Polaris.
In al dit tumult is het dus niet verrassend dat ze tussendoor nog snel even een nieuwe conventionele cruiser aan het pallet hebben toegevoegd. De Gunner gebruikt zo’n beetje alles van de Judge, op wielen, zitting en lakwerk na. Hij past daardoor in de cruiserlijn, waarin het 1.731 cc metende, sohc achtkleps motorblok en de meeste andere onderdelen met elkaar worden gedeeld.
Bobber
Victory omschrijft de Gunner als ‘bobber’. Hiermee rekken ze de term wel een beetje op, want normaal gesproken staat ‘bobber’ voor een gestripte, dan wel lichtgewicht machine. Toch heeft de Gunner een eenvoudige, elegante uitstraling dankzij het matgrijze (of groene) lakwerk, die luchtgekoelde V-twin krachtbron die zo prachtig in het frame past, het kleine voorspatbord en de grotere achterversie die niet wordt ontsierd door een praktische toevoeging zoals een duozit.
Het minimalistische gevoel blijft intact als ik plaats neem op het ultralage zadel– met slechts 635 mm is deze 23 mm lager dan de duozit van de Judge – en voorwaarts buig om het in zwart afgewerkte stuur vast te pakken. In mijn gezichtsveld is weinig anders te vinden dan de lange, rondvormige tank en een eenvoudige, van witte wijzerplaten en chromen rand voorziene snelheidsmeter. Inclusief een ingebouwde, kleine digitale toerenteller.
Slanke spaken
De velgen zijn helemaal nieuw: gegoten 16-inchers met 24 slanke spaken per wiel. Ze zijn een paar kilo lichter dan die van andere Victory-modellen, toch voorkomt dat niet dat de fiets bijna 300 kilogram weegt. Hij voelt dan ook een beetje als een ouderwets artilleriestuk wanneer je hem van zijn standaard haalt. Hoewel hij in de wereld van dikke cruisers niet opvallend zwaar is, is het toch even sleuren.
De 50-graden V-twin voelt en klinkt bekend voor iedereen die recentelijk een Victory heeft gereden. En dat is bepaald geen minpunt, want er valt genoeg te genieten met het Freedom 106 (zijn inhoud in cubic inches) blok dat tot leven komt met een prettige diepe grom uit de lange zwarte shotgun-uitlaten. Het is een grommend blok met een redelijk bescheiden vermogen van zo’n 90 pk. Belangrijker zijn de genereuze klappen koppel, leverbaar op vrijwel elk toerental.
Lomp
Gas geven gaat vloeiend en ongeacht het toerental reageert het blok vlot en krachtig op een snelle beweging van de rechterhand. De zesbak is een beetje langzaam en lomp, maar niet zo erg dat het schakelplezier verloren gaat, wat ook geldt voor de machtige V-twin kick in de rug na het schakelen. De Victory zit snel op 140 km/u, maar is daarna flink buiten adem. Zo’n 180 km/u moet mogelijk zijn, mits hij genoeg aanloopruimte krijgt.
Op lagere snelheden geeft de fiets veel plezier. Door de ietwat voorover gebogen zithouding kun je op een lekkere dag redelijk zitten zonder veel nadeel van de wind, ook bij 125 km/u. Het blok trilt net genoeg om wat karakter mee te geven, maar verder doet de V-twin zijn werk soepeltjes op kruissnelheid. Deels vanwege de overdrive, waarvan de verhouding zo lang is dat de motor bij 110 km/u amper 2.500 tpm draait. Toeren pur sang.
Respectabel
De prestaties van het chassis zijn zeer respectabel. Net zoals veel van zijn soortgenoten heeft de Gunner met zijn enkelvoudige demper achter weinig veerruimte (130 mm veerweg voor en slechts 75 mm achter). Dit doet niks af aan de rijkwaliteiten, met dank aan het progressieve veerkarakter. De zitting is smal en staat niet veel bewegingsruimte toe. Toch vind ik het zadel redelijk comfortabel, misschien wel omdat de voetsteunen niet te ver naar voren staan om de lading ietwat te spreiden. Bovendien geeft de zitting ietwat steun in de lage rug.
Volgens cruiserstandaards is de handling heel goed. De vering heeft aan beide uiteinden genoeg demping om de fiets stabiel te houden, zelfs wanneer het hard gaat. De geometrie is lekker relaxed, zoals het hoort bij dit type fiets: balhoofdhoek van 32 graden en een matching naspoor van 170 mm. Het plezierige neutrale stuurkarakter van de Gunner wordt overigens ondersteund door het Dunlop Elite II rubber dat bescheiden van formaat is: 140/60.
Flinke bodemspeling
De Victory lijkt bepaald geen een tekort aan grip te hebben, zelfs ondanks zijn, voor cruiser-maatstaven, flinke bodemspeling. Van alle chassisonderdelen stelt alleen de enkelvoudige voorste remschijf teleur: de vier-zuiger remklauw vraagt om een stevig stukje perskracht om snel te stoppen. De achterste schijf voegt gelukkig wel wat welkome assistentie toe, maar is bruikbaarder wanneer ABS toegevoegd zou worden. In de meeste markten zit dit er overigens op, maar op de in US-uitrusting getooide testmotoren ontbrak het.
Dat ABS daar ontbreekt, komt omdat ze het prijskaartje zo laag mogelijk willen houden om de fiets als ‘instapmodel’ te afficheren. Elders kost de fiets minder dan de meeste andere Victory’s (hij is net zo duur als de in zwart uitgevoerde Vegas 8-Ball) en ziet de prijs/kwaliteit- verhouding er goed uit. Wel moet je extra betalen voor een duozit-kit of de kek uitziende bagagedrager die als alternatief op het achterscherm gemonteerd kan worden.
Andere accessoires zijn een langere schokdemper voor extra comfort en bodemspeling – een absolute aanrader, tenzij je echt klein bent – een rode, lederen buddy, aluminium stuurgrepen en schuin afgesneden uitlaatuiteinden. Accessoires of niet, de Gunner biedt een aantrekkelijke mix van onderkoelde uitstraling, gespierd V-twin blok en goede chassisprestaties.
De Victory Gunner combineert een typisch Amerikaans gevoel met een keurige afwerking en prima rijkwaliteiten. Of dit alles voldoende is voor een succesverhaal in een cruisermarkt die ook bestaat uit de schitterende en beroemdere Scout uit de zusterwinkel van Indian, voor een gelijkwaardig aankoopbedrag, is een andere vraag. Ben je op zoek naar een koppelkrachtige, eenvoudig gestylde Amerikaanse cruiser en je gaat niet voor een historisch merk op je tank, dan mag de Gunner zeker niet ontbreken op je lijstje. Het feit dat dit er voor de meeste cruiser-kopers wel toe doet, verklaart waarom Victory een nieuwe richting opgaat.
