Weer teruggekeerd op het vertrekpunt, een hotel op Gran Canaria, kijk ik nog één keer naar de KTM 1290 Super Adventure. Hij staat er stoffig bij, maar hij ziet er niet moe uit. Door mijn hoofd schieten beelden van een machtige dag. Maar welk beeld blijft het beste hangen? Of welk beeld zegt het meest over dit nieuwe ‘ik kan overal komen’-vlaggenschip van KTM?
Roland Brown
Het meest veelzeggende beeld is misschien wel een van de eerste beelden van de dag: het moment waarop ik de Super Adventure de eerste serie krappe bochten instuur. Ik word meteen overweldigd door de lichtheid en de soepelheid van de fiets, wat niet zomaar past bij zijn dikke uiterlijk.
Een ander indrukwekkend momentje maak ik mee tegen het eind van de rit, op de snelweg. Ik rem af tot iets meer dan 2.000 tpm in de hoogste versnelling om vervolgens het gas helemaal open te gooien. Ik zet mezelf schrap, terwijl de grommende 1.301 cc metende V-twin me soepel in luttele seconden tot boven de 200 km/u katapulteert. Daarna keert de rust weer terug, schakel ik de cruise control in op 140 km/u en laat de motor lekker rollen. Moeiteloos en prima uit te houden, mede dankzij het efficiënte windscherm.
Gravel
Of blijft toch het beeld hangen van de vroege namiddag, stoeien op een steile, krappe bergweg. Hier zoek ik stukken gravel op die je op de meeste motorfietsen het beste kunt vermijden. Op deze KTM lach ik hartelijk, om daarna de gashendel open te draaien, waardoor het tractiecontrolesysteem de achterste Conti laat spinnen. Wanneer deze weer grip heeft, spuit de KTM de berg op. Beetje wiebelig, maar het levert zelfs in de verste verte geen bezorgd gevoel op.
Weer naar beneden rijdend op diezelfde berg rem ik hard in een hobbelige bocht. Ik heb alle vertrouwen in dat briljante ABS. Ik ben niet alleen verbaasd over hoe hard en gecontroleerd de 1290 afremt, maar nog meer over de semi-actieve vering die de gatenkaasweg een stuk comfortabeler maakt dan dat mijn ogen mij vertellen. Maar de meest fundamentele gedachte blijft over nadat ik na een lange dag sturen weer de parkeerplaats van het hotel op rijd. Ik realiseer me ineens dat ik geen andere motorfiets kan bedenken die ik liever had gereden. Of een die meer indruk zou hebben gemaakt op deze gevarieerde testroute.
Bochtverlichting
Op dat moment gaat de winterzon snel richting horizon. In de grote tank zit nog altijd brandstof, het zadel is nog verre van oncomfortabel, maar het is nog niet donker genoeg om de innovatieve bochtverlichting te testen. Nee, écht offroad zijn we dan ook niet geweest. De Super Adventure voelt alsof hij amper was opgewarmd. Toch heeft hij meer dan genoeg gedaan om de indruk te wekken dat het een geweldige motorfiets is die kan wedijveren met de allerbeste allrounders.
Niet echt een grote verrassing, want als er ooit een fiets uit ‘een goed nest’ zou moeten komen, is het deze 1290 Super Adventure wel. Zoals de naam al doet vermoeden, is het in wezen een mix van de 1290 Super Duke en de 1190 Adventure. Maar dan met extra bescherming tegen wind, nog slimmere elektronica en wat toegevoegde luxe.
Hartdonateur
De Super Duke doneert dus zijn krachtbron, de 1.301 cc metende, vloeistofgekoelde 75 graden V-twin. Het blok is al opmerkelijk krachtig en verfijnd in de super-naked, in de Super Adventure is’ie werkelijk subliem. Deze 1290 is dankzij kleinere inlaten en nieuw gevormde verbrandingskamers weliswaar 20 pk minder sterk, maar met 160 pk bij 8.750 tpm blijft er nog altijd zat over. En dankzij extra luchtkanalen en wat wijzigingen bij de uitlaat voel je de motorhitte ook nauwelijks meer.
De Super Adventure draait verfijnder op lage toeren dan zijn kleine naakte broer, als gevolg van een twee kilogram zwaardere krukas. Daarnaast heeft hij een langere eindoverbrenging voor rustig toerwerk en cruise control als standaardvoorziening. Net zoals de andere V-twin van KTM kent ook deze vier rij-instellingen: Sport voor maximale prestaties, Street voor een iets mildere afgifte, Rain voor maximaal 100 pk en sneller ingrijpende tractiecontrole en tenslotte standje Off-road. Die biedt eveneens maximaal 100 pk, maar staat gecontroleerd uitbreken toe.
Semiactieve primeur
Het chassis is gebaseerd op hetzelfde stalen buizenframe met aluminium swingarm als dat van de 1190. De Super Adventure combineert dit echter met het eerste semiactieve veersysteem van KTM. De achterste WP-schokdemper en de 48 mm vorkpoten zijn met een druk op de knop in vier standen in te stellen (Sport, Street, Comfort en Off-road). Deze staan overigens los van de rij-instellingen. De veervoorspanning kun je aanpassen aan de belading.
De Super Adventure ziet er uit als een echte KTM, ondanks het feit dat hij voornamelijk wit is en niet oranje. Dat is te dankem aan de karakteristieke scherpe lijnen van Kiska Design. Hij is wel wat ‘bulliger’ dan de 1190, maar dit komt vooral door de grote tank met zijn inhoud van 30 liter (de 1190 kan maar 23 liter kwijt). De tank is ook breed genoeg om een beetje bescherming aan de benen te bieden. De slanke kuip wordt gecompleteerd door een groot windscherm dat met één hand is te verstellen. Wel eerst even ontgrendelen, maar dat kan tijdens de rit.
Smeuïg
De extra breedte even buiten beschouwing gelaten, voelt de nieuwe fiets bij stilstand vrijwel net zo groot de 1190. Maar met zijn gewicht van 229 kilogram, zonder brandstof, is hij wel 12 kilogram zwaarder (vooral vanwege de grotere tank, de zwaardere krukas, bochtverlichting en extra valprotectie). Ook de buddyseat is iets breder, maar wel net zo hoog als die van de 1190. Het zadel is daarbij snel in hoogte te verstellen, tussen 860 en 875 mm. Het eendelige stuur is iets verhoogd. De motor komt op eenzelfde manier tot leven, laat zich op een vergelijkbare, smeuïge manier in de toeren jagen en dat met een gelijksoortig gedempt geluid uit de grote enkelvoudige demper.
Explosief
De prestaties in een rechte lijn zijn explosief en liggen ergens tussen die van de maffe Super Duke en de 1190 Adventure: onverbloemd vermogen, barstensvol laagtoerig gegrom en opmerkelijk soepel en verfijnd voor een dikke, krachtige V-twin. De verbranding gaat op sublieme wijze, zonder stotteren of pruttelen en er is altijd zoveel voorwaartse kracht voorhanden, al vanaf het lage toerental van 2.000 tpm, dat je zelden in de verkeerde versnelling zit.
Op de bochtige wegen van Gran Canaria bromt de KTM bocht na bocht, sterk accelererend, altijd inclusief het gevoel van sublieme controle. Hoewel ik blij ben met de gedachte dat een zijdezacht opererende tractiecontrole als back-up dient (als onderdeel van het Motorcycle Stability Control pakket, inclusief bochten-ABS, dat zijn niveau aanpast aan de gekozen rijmodus).
Relaxed jagen
Ook op snellere wegen doet de KTM goed werk. Zoals op dat stukje snelweg waar hij zich lekker relaxed overheen laat jagen met een snelheid van 150 km/u, geholpen door de lange eindoverbrenging. De 1290 is geen supersnelle toerenklimmer zoals de Super Duke, maar hij spoedt zich voorwaarts bij elke gelegenheid. En als je dan echt wilt, draaf je zo door naar 250 km/u.
De cruise control is eenvoudig te bedienen, hoewel een andere testrijder opmerkte dat de knoppen net iets teveel buiten bereik van zijn rechter duim zitten. Ik had daar overigens geen problemen mee. Ook niet met het uitgebreide knoppenpaneel op de linker stuurhelft. Hiermee bedien je de belangrijkste functies via het van de Super Duke/Adventure bekende instrumentendisplay. Het systeem werkt goed wanneer je het door hebt, maar idealiter zou je iets minder vaak naar beneden willen kijken.
Stil
Het ingewikkeld geventileerde windscherm biedt excellente bescherming, hoewel het voor langere personen (ik ben 1,93 meter) net iets te kort is op zijn hoogste punt. Ik moest dan ook een beetje voorover buigen om een bijna stille rit te maken. Testrijders van meer normale lengte (en zelfs een langere gast) vonden het scherm echter uitmuntend stil. Kortere rijders daarentegen hadden er last van dat de bovenkant van het scherm hun uitzicht belemmerde. Overigens kan de hele constructie nog een beetje lager worden vastgezet.
Schepje er op
De prestaties op de rechte lijn zijn al indrukwekkend, maar in de bochten doet hij er nog een schepje bovenop. Door de breedte van de fiets dacht ik dat hij nogal zwaar zou voelen, maar het tegenovergestelde blijkt waar: ik kan amper geloven hoe licht de fiets voelt. Hij wijkt in dit kader amper af van de 1190 Adventure. De Super Adventure laat zich net zo gemakkelijk in bochten leggen, met enorme precisie en schiet er daarna vol vuur weer uit (ik herinner mij, ter vergelijking, dat de BMW R 1200 GS Adventure, hoe capabel deze fiets ook is, groot en zwaar voelt).
De semiactieve vering is uitstekend: soepel, vooral in de zachtste Comfort-modus (Off-road heb ik niet uitgeprobeerd) en meteen weer strakker wanneer dat wordt verlangd – vooral aan de voorkant tijdens het remmen en achter tijdens accelereren. Dit zorgt er voor dat de fiets altijd ongelooflijk stabiel en controleerbaar aanvoelt, ondanks de genereuze, kuilenstrijkende 200 millimeter veerweg aan beide uiteinden.
Minder duiken
De Street-modus is iets steviger en voelt subtiel anders. Dit komt vooral omdat deze setting iets minder duikt bij het remmen en iets minder beweegt tijdens het accelereren. KTM raadt deze setting aan wanneer je met een duopassagier rijdt, omdat die zo een stabielere rit tegemoet gaat. De Sport-stand is niet echt hard, maar geeft een briljant strak gevoel met nét voldoende ‘vorkduik’ tijdens het remmen om lekker scherp te kunnen sturen.
De remmen vormen een krachtige mix van radiaal geplaatste vierzuiger Brembo klauwen en schijven met een doorsnee van 320 mm aan de voorkant. Ze zijn voorzien van Bosch bochten-ABS. Dit houdt in dat je hard kunt remmen tot aan de apex van een bocht, zonder gevaar van een uitbrekende voorkant. Grip is er voldoende door de Conti Trail Attack 2 banden, de grondspeling is riant omdat de middenbok lekker is ingestopt (hoewel deze een beetje moeilijk is te gebruiken).
De grote tank houdt voor de meeste rijders in dat ze er méér dan 350 kilometer mee kunnen rijden. Zelfs met hogere snelheden, wanneer de consumptie stijgt naar 8 liter per 100 km. Of nog erger, zoals tijdens de perspresentatie. Houd je jezelf een beetje in, dan is meer dan 400 kilometer haalbaar. Bagagerek, kofferrek en handgrepen voor de duopassagier worden meegeleverd. Net zoals de bochtverlichting: drie LED’s aan beide zijkanten die zijn verbonden met de hellingshoeksensor. Deze lichten op wanneer de fiets 10, 20 en 30 graden uit het lood hangt.
Hill-start
Dan is er nog de langer-dan-normaal-accessoireslijst. Deze vermeldt onder andere hill-start: wanneer je remt op een helling van meer dan vijf graden, dan blijven de remblokken achter automatisch maximaal vijf seconden lang bijten. Dit voorkomt dat je achteruit rolt. Wanneer je gas geeft, laten ze onmiddellijk los.
Een andere optie is Motor Slip Regulation. Dit is gekoppeld aan de hellingshoeksensor en voorkomt dat het achterwiel in een bocht blokkeert wanneer je overhangt en te snel terugschakelt. Het is eigenlijk niet echt nodig voor ervaren rijders, maar het is een redelijk goedkope optie. Vanzelfsprekend en onvermijdelijk is er een lange lijst Power Parts, uiteenlopend van een Akrapovic uitlaat tot aluminium koffers. Schroef die laatste erop en dikke kans dat ze je thuis voorlopig niet meer zien. Tijd voor een wereldreis!
Roland over de KTM 1290 Super Adventure
De KTM is snel, flexibel, pakt graag een bocht en is bovendien comfortabel en praktisch. Althans, voor zover een dagje rijden dit duidelijk kan maken. Hij zou ook naast het asfalt goed moeten werken, hoewel we helaas geen tijd meer hadden voor een Offroad-test. Hij vraagt gewoon om een reis rond de wereld. Als vlaggenschip van KTM is hij overigens niet goedkoop. Voor dit geld krijg je wel een uitstekende mix van prestaties, uitrusting en allround inzetbaarheid. Een briljante motor.
