Geen motorrijder die níet weet waar MV Agusta voor staat. Extreme motoren met dito power, mooi design, exclusief, maar niet altijd even praktisch in het dagelijks verkeer. Mijn allereerste kennismaking met MV Agusta was met de F4 op het circuit, 15 jaar geleden alweer. Een extreme superbike, bijna 200 pk sterk, met de lijnen van een straaljager. Maar vandaag rijden we wat anders. MV Agusta’s kijk op een allemansvriend: de Stradale 800. Hoe MV is deze Agusta eigenlijk nog nog?
Annemiek van der Kolk
Er is hard gewerkt in het Italiaanse Varese om de vleugels uit te slaan naar een bredere doelgroep. Immers, in een markt waarin de supersporter een beetje wegkwijnt en de rappe hoogpotigen niet aan te slepen zijn, lijkt dat de enige juiste actie. Gelukkig was een mooi blok al voor handen; de 800 cc driecilinder die we al kennen van de F3, Brutale en Rivale. Die laatste MV Agusta-variant is gebruikt als basis voor de Stradale. Maar waar de Rivale nog een onvervalst Super Motard-achtige rijbeleving biedt, buigt de Stradale nog wat meer door naar vriendelijkheid en gebruiksgemak. Een ‘Action Tourer’, om een beetje in het marketingjargon te blijven.
The Looks – Gli Squardi
Bij eerste kennismaking biedt de MV Stradale een erg mooie aanblik. Dat design zijn ze dus zeker niet vergeten. Prachtig, dat enkelzijdig opgehangen achterwiel. Mooi, die driehoekige einddempertjes van het uitlaatsysteem, maar jammer van die grote verzamel pot onder het blok. De kleine koffertjes zijn voorzien van geïntegreerde achterlichten en de handkappen van geïntegreerde knipperlichten. Mooie, strakke onderkuip. Alles klopt, en alles verhoudt zich keurig. Een genot om naar te kijken
Start de motor – Avviare il motore
De zithoogte van de Stradale meet 87 centimeter. Het zadel heeft een uitgekiende, comfortabele vorm en ik kan goed met de voeten aan de grond. Het zadel dwingt je echter wel om ver naar voren te zitten, duidelijk afgeleid van de supermotard-houding. Ik ben benieuwd hoe dat dadelijk met rijden zal bevallen. Het stuur is breed, zicht in de spiegels is goed. Met een druk op de knop start ik de motor. Stationair draaiend klinken de drie cilinders met contra roterende krukas wat rommelig, niet mooi. Bij een beetje gas geven gaat het blok al gauw beter klinken. Een beetje toeren maken dus. Het blok is overigens bijzonder trillingvrij.
De Stradale biedt drie voorgeprogrammeerde rijmodi, die je zeer eenvoudig kunt bedienen met knoppen op het stuur. Bij de standen Rain en Normal wordt de power van de motor teruggeschroefd van 115 pk naar 90 stuks en is er sprake van een iets soepelere vermogensafgifte. De quickshifter is alleen te gebruiken bij opschakelen; voor een tikkie terug dien je de koppelingshendel te beroeren. De Sport-stand biedt de volle 115 PK en een extremere gasresponse. De quickshifter is bij deze stand ook met terugschakelen te gebruiken. Bij de Custom modus kun je alles, traction control, ABS, het intreden van de toerenbegrenzer, enzovoorts, geheel naar eigen voorkeur voorprogrammeren. Zo zou je bijvoorbeeld bij het rijden op glad wegdek de voorkeuze Rain kunnen gebruiken, maar daarbij de quickshifter bij terugschakelen op ‘aan’ kunnen zetten. Tevens zou je het vermogen op de volle 115 PK kunnen zetten, maar wel de vermogensafgifte rustiger in kunnen laten komen. Alle combinaties zijn mogelijk.
Sport modus – Modalità sport
Na het opstappen valt me op dat mijn knieën tegen het buizenframe aankomen. Het kost kracht om de knieën goed rond de tank te omsluiten en ik zit met mijn neus boven het balhoofd. Ik heb net een volle dag op het circuit van Assen rond geknald en kan de extremiteit van de MV Stradale zodoende best goed waarderen, omdat ik met mijn hoofd toch nog in de ; sportstand’ sta. Blèrend scheur ik er met de Stradale vandoor. Quick-shiftend van 9.000 naar telkens 11.000 toeren. Het toerengebied met de meeste PeeKaas. Wat een lol! Bij het korte bochtenwerk duw ik het brede stuur van me af en komt automatisch mijn binnenste voet van het stepje. De Stradale blijkt een echte gooi-en-smijt fiets. De volledig instelbare Marzocchi-vork biedt een ruime 150 millimeter veerweg en dat voldoet uitstekend. Ook de volledig instelbare Sachs monoshock achter doet goed zijn werk. De hydraulische koppeling is heel licht te bedienen. De remmen grijpen perfect aan en zijn echt super goed doseerbaar. Dubbel en dwars geslaagd voor plezier maken, die Stradale.
Na het snelle bochtenwerk nu een stukje rechtuit. De wielbasis van de Stradale meet 1460 millimeter en is hiermee 50 mm langer dan dat van de Rivale. Ook is de Balhoofdhoek minder stijl. Rijdend over een niet-nader-te-noemen lege, overzichtelijke weg kan het gas er even op. Vol in zesde versnelling probeer ik met een groot hart hoe hoog de topsnelheid van de Stradale is. Maar mijn hart is niet groot genoeg om dit te durven doen. Rond de 190 – 200 km/u wordt de motor erg licht aan de voorkant en krijgt de wind me iets te veel vat op de koffertjes. De motor kan harder, dat wel. Als ik tintelend afstap en de mooi vormgegeven maar kleine koffertjes nog eens nader bekijk, valt mijn oog op een vriendelijke doch dringende waarschuwing: niet harder dan 180 km/u met koffers! Proefondervindelijk ondervonden, de theorie uit het boekje klopt… Tijd om er eens een nachtje over te slapen, om de volgende ochtend in een iets relaxtere modus nog eens een toeristisch rondje over de Zeeuwse eilanden te rijden.
Relax – Tranquillo
Geheel in textiel gestoken en met de motor in de standaard Normal-modus rijd ik de volgende dag een route van zo’n 200 kilometer. Het vermogen komt er inderdaad iets normaler in dan bij de Sport-modus en ik laat me minder opjagen. Door de motor op een heel andere manier te gebruiken, gaan er automatisch andere dingen opvallen. Zo blijkt dat rustig rijden en opschakelen met de quickshifter niet echt lekker gaat. Die gedijt beter bij een stevige rijstijl, het gaat nu allemaal wat schokkerig. Met een duopassagier zou ik dan ook gewoon de koppeling erbij pakken om te voorkomen dat de helmen tegen elkaar ketsen. (Overigens mag de duo zeker geen grote derriére hebben, want veel plek is er niet achterop.) Ook niet fijn is de zitpositie bij rustig toeren. Het zadel staat wat omlaag en dat dwingt me steeds naar voren te gaan zitten. Daarbij komt dat een textiele motorbroek ook nog eens gladder is dan leer. Tegen dat naar voren glijden is niets te doen. Na -tig keren terugschuiven kan ik niet anders dan toegeven. Automatisch ga ik met een hele bolle rug zitten om toch met mijn bovenlichaam voldoende afstand van het stuur te houden. Behoorlijk irritant.
Een opvallend voordeel is dan wel weer dat de Stradale bij rustig rijden heel zuinig is. De tank meet een totale inhoud van 16 liter. Bij de laatste tankbeurt heeft de Stradale ruim 1:21 verbruikt. Je kunt dus zomaar 300 kilometer rijden voordat je weer naar het tankstation moet. Bij extreem sportief gebruik is dat overigens heel anders, de dag ervoor kwam ik niet verder dan 1:13. Maar ja, toen stond ik zelf nog in de circuitmodus… Het dasboard is duidelijk afleesbaar. Alleen de kleine ronde lampjes onderin het dasboard zijn niet altijd even goed te zien. Zo word ik er al rijdend in het zonnetje door mijn voorganger op gewezen dat ik al een kwartier met mijn knipperlicht aan rijd. Verwarrend is dat de indicator dezelfde ronde vorm en groene kleur heeft als de neutraalstand van de versnelling.
Eind goed al goed
Het is duidelijk dat de Stradale met zijn drie cilinders op twee manieren te rijden is. Extreem sportief trek je de gashandel door tot zo’n 11.000 toeren. Al toerend rijd je de motor heel soepeltjes rond de 6.000 toeren. Als je me persoonlijk zou vragen of ik deze fiets zou willen hebben zeg ik volmondig ‘ja’, maar het zadel bevalt me bij een lange dag relaxed motorrijden voor geen meter. Hè wat jammer is dat toch. Als ik mijn bevindingen vol enthousiasme vertel aan de importeur zegt hij heel droogjes, maar tegelijkertijd met een twinkeling in zijn ogen, dat ze daar wat op hebben gevonden bij MV. Je hebt de keuze uit maar liefst nog eens 3 zadels buiten het standaard zadel van de Stradale. Zo is er een recht Supermotard zadel, een verlaagd zadel en een extra comfort zadel. Moet wel erg gek lopen willen jouw billen niet een passend zadel kunnen aanmeten! En zo komt alles toch helemaal goed met de Stradale: Een echte topper! Tot snel mijn mooie Stradale – A presto mia belle Stradale!
Dit vindt Annemiek
Met de Stradale probeert MV een bredere doelgroep aan te spreken en mee te profiteren van de groeiende ‘Actiontourer’ markt. De Stradale is een minder extreme fiets dan dat we gewend zijn van MV. De motor is licht en handelbaar, mooi om te zien, heeft prettige rijeigenschappen en is hightech uitgerust. De Stradale is breed inzetbaar en perfect geschikt voor het snellere toerwerk. Voor het grote toerwerk (met duo) zijn tankinhoud, koffertjes en de duo ruimte van het zadel te klein. Voor verre reizen ben je beter uit met de beter uitgeruste Turismo Veloce 800. De prijs van de Stradale is 15.590,-. Noem het exclusief, maar voor de motorrijder met een iets minder exclusieve portemonnee zeg ik, Triumph Tiger 800 en Yamaha MT09 Tracer, scheelt je al gauw vijf mille.
