‘De Audace is onze interpretatie de donkere kant van Moto Guzzi’, aldus Miguel Galluzi, hoofd van Piaggio’s Advanced Design Center. Wij gaan eens uitzoeken of deze ruige variant van de Moto Guzzi California Custom zijn woeste imago kan waarmaken.
Roland Brown
De Donkere Kant. Hmmm. Waar hebben we dat eerder gehoord? Juist. Eerder gebruikte Yamaha het al in een poging om haar naked MT-modellen een beetje smoel te geven. Maar in het geval van de Audace – Italiaans voor onverschrokken, onbevreesd – is het begrip iets te letterlijker genomen. Met name dankzij de overvloedig gebruikte zwarte lak (mat rood is een andere optie), die wordt geaccentueerd door een gespierd profiel en zwarte details op verschillende onderdelen zoals koplamp, stuur, vork, uitlaatsysteem en het grootste deel van het motorblok. Zowel in zwart als rood ziet de Audace er verder onopvallend gekleed uit. Hij heeft een beetje het streetwise uiterlijk dat doet denken aan dat van Guzzi’s eigen 744 cc V7 II Stone.
Opzichtig
Het publiciteitsmateriaal van de Guzzi omschrijft de Audace als ‘opzichtig, gespierd en woest’ en een ‘brutale vertolker van de Moto Guzzi spirit’. In werkelijkheid is het een relatief eenvoudige, luchtgekoelde V-twin die de meeste onderdelen deelt met de twee jaar oude California-modellen, met name de naked California Custom. De Audace ziet wel wat agressiever uit, mede dankzij het brede stuur, de smalle koplamp en het voorspatbord van koolstofvezel. Hij verschilt ook van de Custom door zijn kale voorvork (in plaats van de bedekte versie van de Custom), kortere pijpen, tweedelige zitting en een paar eenvoudige voetsteunen in plaats van voetenplanken.
Zijn motor is dezelfde luchtgekoelde, 1.380 cc metende, twee-kleppen-per-cilinder V-twin unit die ook de California’s en de Eldorado aandrijft. Dit blok wordt door Moto Guzzi trots omschreven als de dikste Europese V-twin ooit. De nieuwe uitlaat beschikt over een herziene katalysator die er voor zorgt dat de Audace de eerste dikke Guzzi straatfiets is, die voldoet aan de Euro 4 emissie-eis. Zonder de koppelkromme aan te tasten of het geclaimde vermogen van 96 pk bij 6.500 tpm af te romen.
Lekker dik
De configuratie van het chassis is nauw verwant aan dat van de California Custom. Er wordt gebruik gemaakt van dezelfde trillingsdempende motorophanging in het stalen buizenframe, plus een combinatie van een 18 inch voorwiel en een 16 inch achterwiel. Deze laatste heeft een lekker dikke, 200 millimeter brede band. Ondanks de uiterlijke vermageringskuur aan de voorkant is de vering gelijkwaardig aan de California, met een veerweg van 120 mm aan zowel voor- als achterzijde en een paar achterveren met aparte reservoirs en instelbare in- en uitgaande demping. Prima in orde.
Hij deelt dus nogal wat met de andere Guzzi 1.400 cc V-twins. Toch was ik behoorlijk verrast door het heel andere gevoel dat de Audace je geeft, wanneer je plaats neemt op de tweedelige buddyseat. Deze is met 740 mm overigens net zo laag als bij de andere fietsen. Het zwarte ‘drag bar’ stuur is heel breed, waardoor je ver moet reiken. Gezien mijn lange armen is dit geen probleem, maar wel voor een paar andere, kleinere testrijders. Door de meer naar voren leunende zitpositie zitten de voetsteunen weer net een beetje te veel naar voren, hoewel deze toch iets verder naar achteren staan als de voetplanken bij de andere dikke Guzzi’s.
Agressieve zithouding
Door deze ietwat meer agressieve zithouding lijkt het alsof de motor van de Audace meer leven in de brouwerij heeft. Toch verklaart Guzzi dat het vermogen identiek is aan dat van de andere motoren, behalve dan dat de mapping iets is aangepast in verband met het nieuwe uitlaatsysteem. Hoe dan ook, het blok geeft geen reden tot klagen. Hij houdt je lekker bij de les, zo lekker zelfs dat ik geen moment zin had om de zachtere Turismo rijmodus te selecteren, Veloce (’Snel’) past meer bij een lekker robbertje spelen. Deze onderscheidt zich door een directere gasrespons via het ride-by-wire systeem.
Bonkig
Deze grootste Guzzi is getuned voor gegrom in het lage en middelste toerengebied en levert dat ook graag. Het maximum koppel komt er al uit op 3.000 tpm. In de lagere versnellingen trekt hij prettig op vanaf 1.500 tpm, lichtjes trillend op heel lage toeren, daarna opeens lekker romig wanneer de motorophanging zijn werk gaat doen. De licht bonkige zesversnellingsbak heeft een eenvoudige schakelpook, in tegenstelling tot de hiel-en-teen versies van de California’s, die zich lekker laat bedienen, zolang er geen haast bij komt kijken.
De Audace blijft ook soepel in de hogere toerentallen, dus het levert geen problemen op om de toerentellernaald in het grote, ronde instrumentarium naar de limiet van zo’n 7.000 tpm te sturen. Op een paar korte rechte stukken trekt de dikke fiets snel naar de 100, op weg naar de mogelijke top van zo’n 200 km/u. Met minimale bescherming tegen de wind en een ingetogen, maar plezierige grom uit de schuin afgesneden uitlaatdempers gebeurt er genoeg om een opgewonden gevoel te krijgen.
Bad-boy imago
Ondanks zijn naam en bad-boy imago is de Audace net zo agressief als een goed opgevoede zwarte labrador. Lekker cruisen op een redelijk ontspannen snelheid, daar voelt’ie zich het best bij. De Audace wordt standaard geleverd met cruise control, maar de testroute gaf niet veel mogelijkheden om deze te gebruiken. De elektronica voorziet ook in instelbare tractiecontrole die verandert met de motormodi. Dit is natuurlijk handig bij nattigheid, maar ook bij droog wegdek moet je je best doen om de Dunlop D251 richting zijn limiet te krijgen.
Het chassis houdt zich goed. Met een drooggewicht van 299 kilogram is de Audace geen lichtgewicht. De relaxte geometrie en de lange wielbasis dragen eveneens bij aan een zeer solide gevoel en een tegenzin om van richting te veranderen. Een ferme ruk aan de binnenste stuurhelft laat hem alsnog snel genoeg insturen. Zoals het hoort bij een Guzzi, is de demping van de vering voldoende om veel vertrouwen te kweken. Ik had wel graag gezien dat de bodemspeling iets genereuzer was, in plaats van net-adequaat volgens de cruiser-standaard.
De Guzzi V-twins hebben vrijwel altijd al goede remmen gehad en dat is hier ook niet anders. De voorste remschijven hebben een diameter van 320 millimeter en de Brembo 4-zuiger radiale remklauwen bijten hier heel hard in. Daarbij geholpen worden ze geholpen door een kleinere achterschijf en een efficiënt ABS. Het bij Guzzi traditionele integrale remsysteem, dat ook op de California’s te vinden is, ontbreekt hier echter.
Doorgassen
Ook de rest van de motor is zeer rijdervriendelijk. De 20,5 liter-tank, bekend van de andere modellen, zou de Audace een bereik moeten geven van 250 km. Flink doorgassen brengt het verbruik echter terug naar 8l/100 km. Het zadel is lekker comfortabel, hoewel dit minder het geval is voor een duopassagier. Die moet het doen met een afneembare zitting, zonder handvat om vast te houden. De lijst met accessoires voorziet trouwens onder andere in een 20 mm lagere zitting en koolstofvezel en zwart geanodiseerde aluminium delen, ontworpen om het stoere imago verder te accentueren.
Zelfs standaard is de Audace een agressief ogende, grote V-twin. In werkelijkheid is het echter een dikke goedzak die zich het best voelt wanneer hij lekker gromt op redelijk tamme snelheden. Helaas volgt de motor niet de weg van de V7 II Stone, die zijn matte lak laat overeenkomen met zijn prijs op instapniveau. De Audace is net iets duurder dan de California Custom en dynamisch gezien biedt hij weinig dat de Cali niet heeft. Maar voor sommige rijders is de hint naar zijn donkere karakter genoeg om te voldoen aan hun verbeelding.
