In 2013 introduceerde Harley-Davidson de eerste modellen die werden neergezet naar aanleiding van Project Rushmore, een groots project waarbij Harley-Davidson haar oor te luisteren legde bij de Harley-rijder en ook daadwerkelijk aan de slag ging met de wensenlijst van de clientèle. Eén van de dingen die daarbij werden beetgepakt, was een nieuw rijwielgedeelte en als tweede generatie afkomstig uit Project Rushmore vind je dat nieuwe frame dus ook op de Road Glide Special. Je merkt het goed in vergelijking met bijvoorbeeld de oude Road King. Hij voelt strakker en bovendien flink wendbaarder aan. In vergelijking zou je hem bijna licht in het stuur willen noemen, maar zo ver willen we ook weer niet gaan. Waar je voorheen zo’n dikke Harley-Davidson stapvoets op zijn treeplanken kon laten keren, lukt je dat niet meer met deze Road Glide Special. Hij is er simpelweg te nerveus voor. Bij (heel) lage snelheid wil het stuur de bocht inklappen, hetgeen hem wat onzeker maakt. En de rijder ook.
Het gaat al een stuk beter zodra er een beetje gang in komt en het is ook dan dat je de toegevoegde waarde van de framewijzigingen bemerkt. De Road Glide Special laat zich met veel minder moeite rondsturen, koerswijzigingen onder hellingshoek worden vanuit relatief weinig input snel vertaald en zelfs omgooien geschiedt vloeiend en snel. Aha! Daar heb je inderdaad meer plezier van op een flinke trip dan die paar keer dat je bijna stil staat. De vering is comfortabel, maar tegelijkertijd ook stukken minder deinerig dan voorheen. Het houdt rust in de motor, ook als het wegdek het tegendeel wil bewerkstelligen. Toch kan dit alles niet verhullen dat de motor ietwat afstandelijk aanvoelt en dat je met name aan de voorzijde af en toe vraagtekens zet bij de aanwezige grip, iets wat simpelweg wordt gevoed door zijn erg directe stuurgedrag. Het is ook nooit goed…
Op een luid knallende versnellingsbak met gierende eerste versnelling na is het blok verder heerlijk stil. De immense klappen zijn voelbaar aanwezig, maar vervelende vibraties blijven uit. Heerlijk comfortabel voel je per cilinder bijna 850 cc met kracht omlaag dreunen. Bij lage toerentallen al toont hij zijn giga-spierballen en het koppelrijke karakter geeft hem tevens een breed middengebied. Bij hoge toerentallen heb je niets te zoeken.
Bijtkracht
Indrukwekkend zijn de remmen aan boord. Drie 320-millimeterschijven met drie Brembo-vierzuigerklauwen weten de 400 kilogram motorfiets moeiteloos en krachtig tot stilstand te dwingen. De aanzet is rustig, maar zodra na een paar omwentelingen de temperatuur door frictie stijgt, voel je de bijtkracht toenemen. Ideaal voor een heerlijk remgevoel. ABS is uiteraard standaard en in dit geval is het remsysteem ook nog eens gecombineerd. Dat betekent niet alleen extra remkracht, maar ook een heel stabiele motorfiets tijdens het remmen.
Tot zover stuur- en remgedrag, maar waar het eigenlijk echt om gaat, is het lange glijden door de polders om het even op z’n Nederlands te brengen, cruisen op de highway op z’n Amerikaans. De batwing, zoals de kuip met het lage ruitje op het stuur heet, is aerodynamisch gevormd, met drie luchtsleuven die de turbulentie voor de rijder flink verminderen. Soms heb je bij een flinke kuip dat de wind ineens van achter aan je begint te plukken, maar daar heb je nu geen last van door twee luchttunnels aan weerszijden van het balhoofd. Een derde brievenbus recht voor je neus houdt je helm aardig turbulentievrij. Hij is te sluiten met een grote knop, zodat je bij een buitje droger blijft en bij koude wat warmer.
De binnenzijde van de kuip, die overigens vijf centimeter dichterbij staat dan op het vorige model, is strak zwart afgewerkt en op vier plekken zijn luidsprekers geïntegreerd als onderdeel van het infotainmentsysteem, waartoe ook het 6,5-inch-kleurendisplay toe behoort. Het infotainmentsysteem geeft je heel wat om mee te spelen. Radio is uiteraard aanwezig, maar je kunt ook je eigen muziek afspelen door middel van een usb-aansluiting in één van de twee handschoenenkastjes. Geluidsvervorming is tot een minimum beperkt. Navigatie is ook één van de standaardopties en ook verkeersinformatie behoort tot de mogelijkheden. Kortom, genoeg om je onderweg van vele soorten van luxe en gemak te voorzien. De bediening van dit alles doe je met kleine joystickjes op de stuurornamenten links en rechts. Je moet er even inkomen, maar uiteindelijk werkt dat erg prettig
De echte bagageruimte zit natuurlijk achter je in de vorm van twee flinke koffers die samen met de lange, lage uitlaatdempers die klassieke Harley-stijl tot uiting brengen. Het onhandige scharnierslot is eindelijk verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een simpel chromen hendel tussen koffer en spatbord. Zo waterdicht dat je er vissen in kunt vervoeren, want zelfs afwateringsgaatjes hebben we niet kunnen ontdekken.
De verlichting is ook nog wel even het noemen waard. Een achterlicht ontbreekt in traditionele vorm, want dat zit geïntegreerd in de twee led-knipperlichten aan de achterzijde. Aan de voorzijde maken de Yanks het lekker modern door de spraakmakende koplamppartij ook geheel in led-vorm te installeren. Er komt geen halogeenlampje meer aan te pas. Amerikanen zijn best goed in het verzinnen van groteske benamingen en door de verlichting de illustere naam Daymaker mee te geven, leggen ze de lat hoog, maar weten hem ook te bereiken. Een flinke bak helder licht, waarmee je ongetwijfeld menig medeweggebruiker de ogen laat dichtknijpen. En daarmee is de cirkel weer rond bij deze knoeperd van een Harley. Beschouw hem en je kijkt je ogen uit of je knijpt ze dicht. Heerlijk, zo’n karakterbak.
[justified_image_grid ids=21760,21761,21762,21763,21764]
