Tekst: Damiaan Hage, foto’s: Jacco van de Kuilen
Spraakmakend is zo’n Can-Am altijd wel geweest. De discussie gaat eerst over wat het nu eigenlijk is. Een motor is het niet, een auto ook niet en strikt genomen is de aanduiding trike wel juist. Maar zit een officiële trike (voor zover dat bestaat) niet anders in elkaar? Twee wielen achter en eentje voor? De Can-Am heeft er juist twee vóór en eentje achter…
Laten we het erop houden dat het inderdaad geen motor is, en ook geen auto (ook al moet je een autorijbewijs hebben), maar dat het een voertuig is voor mensen die ervan houden om met een helm op hun kop vol in de wind te zitten, niet vies zijn van een lunch van insecten en het kicken vinden om een gashendel aan het stuur te hebben. En dat is een soort mens waar ik mezelf toe reken, en grote kans dat je er zelf ook zo eentje bent.
Smeuïge bak
Het hart van de Can-Am komt uit Oostenrijk, uit de fabrieken van Rotax. Het is een 1330cc-driecilinder-in-lijn die niet overloopt van vermogen. Natuurlijk, 115 pk is niet niets als je het in je motorfiets zou hebben, maar om dit gevaarte van 386 kg schoon aan de haak van z’n plek te krijgen is het gewoon netjes. Aan de andere kant geldt dat je nog altijd met kinderlijk gemak auto’s inhaalt zonder dat het snel spannend wordt. Deze motor werd vorig jaar al geïntroduceerd in de Spyder RT, het rijkelijk van bagageruimte voorziene toermodel.
De triple is naar keuze gekoppeld aan een handgeschakelde bak of aan de semi-automaat die we nu rijden. Het schakelen van deze bak verdient een pluim, want met een druk op de +-hendel aan het stuur zal hij onmiddellijk overschakelen naar het volgende verzet. Hij valt heel soepel en snel in de versnellingen, heel smeuïg allemaal. Terugschakelen kan met een andere flipper, maar het is niet noodzakelijk, want hij doet het namelijk ook vanzelf.
Het is niet alleen maar hosanna met die bak en dat geldt in het bijzonder wanneer je hem in z’n achteruit wilt zetten, of daaruit wil halen. Om hem erin te zetten moet je namelijk om ‘veiligheidsredenen’ met je rechterhand een knop op de linker stuurhelft indrukken, en dan met je linkerhand de flipper op ‘-’ zetten. Dan wordt de achteruit ingeschakeld. Meestal, want soms moet je wat meer aandringen, en gaat het niet zo soepel. Om hem vervolgens weer vooruit te laten rijden moet je de ‘+’ indrukken. Het functioneert allemaal, maar snel een straatje keren is er niet bij. Laat het dus uit je hoofd om met een aanstormende betonmixer op de horizon nog even te draaien. Het kost altijd meer tijd dan je denkt.
Grom
Het geluid van een driepitter blijft lekker en bij Rotax hebben ze daar ook echt werk van gemaakt. De Spyder F3 heeft een mooi vol, metalig geluid. Met name van onderuit gromt hij lekker en bij hogere toeren schreeuwt hij het uitbundig uit. En bij afremmen op de motor is het weer een donkerder geluid. Heerlijk, en het kan nóg mooier want in de accessoirespakketten zit een Akrapovic-demper.
Het rijden met de Can-Am blijft een aparte ervaring. Het is een voertuig dat zeker wat gewenning vraagt, maar uiteindelijk voor een grote groep mensen ook veel plezier. En dat van die ‘grote groep mensen’ zeg ik bewust, want daar staat een kleine groep tegenover die koste wat kost het onderste uit de kan wil hebben en zich door elke bocht te allen tijde uitgedaagd voelt of hij nu op de motor, met de auto, op de fiets of de prikslee onderweg is. De Can-Am Spyder gaat heel prima door de bocht, maar niet als snelste. Dat hebben de natuurkundige wetten nu eenmaal zo bepaald – en ook Bosch deed een aardige duit in het zakje met z’n stabiliteitssystemen.
Nu zal dus een grote groep mensen juist wel plezier beleven aan het rijden met de Spyder. Het is namelijk gewoon leuk, want als bestuurder moet je aan de bak. Ook al lijkt het stuur van zichzelf op dat van een motor, je gebruikt het heel anders. Op de een motor duw je bijvoorbeeld de linkerkant van je af om linksaf te gaan. Op de Spyder ga je met diezelfde actie rechtsaf. Net als op een quad, bijvoorbeeld. Je lichaam wil in een bocht over de buitenbocht van de Spyder af; je moet je dus goed vasthouden. Het went, maar in het begin is het echt wel vreemd. Van snelle rechts/linkscombinaties houdt hij ook niet. Het lukt prima als je dapper genoeg bent en alle elektronica houdt hem wel in het gareel, maar het is dan net of je op een rodeostier zit.
Speelgoed
De andere modellen van Can-Am heb ik als wat stuiterig in mijn geheugen opgeslagen en dat zou dan een heel verschil zijn met deze F3. Die is namelijk redelijk soepel geveerd en strijkt het wat mindere Belgische asfalt redelijk strak. Het lijkt me prima uit te houden voor een langere afstand.
De Spyder F3 is er in twee modellen. Een basismodel en een S-versie. Die laatste heeft een net iets sportiever uiterlijk, met anders bewerkte voorvelgen, rood stiksel op het zadel, led-verlichting op de voorspatborden en cruise control. De basisversie is alleen verkrijgbaar met de handgeschakelde zesbak, de S kan ook met de semi-automaat worden geleverd. Daarnaast zijn er nog accessoirespakketten, kijk daarvoor even in het kader ‘Extra’s’.
Een Can-Am Spyder is een leuk stuk speelgoed, waarmee je zonder meer de aandacht zult trekken. Maar het heeft ook een prijs, en we kunnen hem zeker niet goedkoop noemen. De F3 begint bij € 22.999 en de S-versie met semi-automaat is € 25.799.
[justified_image_grid ids=21778,21779,21780,21781,21782]
