De vormgeving van de Griso heeft in tien jaar niets aan kracht ingeboet. De SE-versie kreeg ook nog eens spaakwielen, zwart geanodiseerde onderdelen en een ander kleurenschema. Als het zonnetje de vloeiende lijnen van de tweecilinder accentueert, komt haar schoonheid volledig naar boven. De Griso stond niet alleen vooraan bij het uitdelen van fraaie lijnen, ook bij het rijwielgedeelte en motorblok drong hij voor. Laat je niet in de luren leggen door de langgerekte cruiserachtige vormen. Dit blijft een Italiaanse motorfiets en daarom stuurt hij gewoon goed. De Griso ziet er stilstaand zwaar en bedreigend uit, maar schijn bedriegt. De algemene indruk die deze machine achterlaat is veel verfijnder en soepeler dan vooraf gedacht.
Vibrator
Uitgerekend het indrukwekkende motorblok speelt een belangrijke rol in die goede manieren. Dat verwacht niemand na het aanslaan van de V-twin. Zoals alleen een Moto Guzzi dat kan kantelt het blok voelbaar bij elke dot gas. Heerlijk karakteristiek als je er op rekent, verwarrend als je het nooit eerder voelde. Voor die laatste categorie mensen moet het minstens zo bevreemdend zijn dat de trillingen onder het rijden grotendeels ontbreken. Bij het starten zit je nog op een rechtsdraaiende vibrator, een tel later snor je comfortabel over de weg. Nogmaals: deze fiets voelt verfijnder dan verwacht. Het blok is uiterst sterk en soepel. Vanaf 3000 sleurt hij er als een dolle aan. En bovenin gaat het zo mogelijk nog gezelliger door. Bij tussensprintjes moeten zelfs gevestigde supersporters zich zorgen maken. Overal is een heerlijke overdosis koppel aanwezig.
Licht sturen
Om het stuur te bereiken moet je het bovenlichaam iets naar voren buigen, de armen wijd spreiden en dat levert een aangenaam sportieve positie op. De voorovergebogen zithouding komt goed van pas om je schrap te zetten tegen de wind. De Moto Guzzi is een zegen voor de rug, maar hard voor knieën. De voetsteps staan onnatuurlijk hoog voor een naakte fiets. Vervolgens staan ze weer een beetje te onsportief ver naar voren. Het levert bakken grondspeling op, maar tegelijk een curieuze zitpositie.
Bij een wielbasis van 1554 mm en een gewicht van 250 kilo verwacht je geen licht stuurgedrag, maar dat vertoont deze stevige jongen opmerkelijk genoeg wel. De eerste meters stuurt het gevoelsmatig zelfs iets te licht. Gaat de snelheid omhoog dan laten de kilo’s zich toch voelen. De brute motorfiets maakt de wens tot ongegeneerd boenderen in je los, maar de limieten van het rijwielgedeelte komen op lichtsnelheid in beeld.
Handelbaar
Een Griso stuurt ontzettend lekker en hij combineert met succes een markant voorkomen, een fijn koppelrijk motorblok, kwaliteitsonderdelen en een rijwielgedeelte dat alle pk’s goed aankan zolang je niet ongepast de supersporter gaat uithangen. Laat het brute uiterlijk je niet op het verkeerde been zetten; een Griso verrast je niet snel in negatieve zin door zijn onhandelbaarheid. Het tegendeel is het geval: dit is een heerlijke en breed inzetbare motor.
