Ducati presenteert vandaag de Ducati Monster 1200 aan de wereldwijde pers. Op Tenerife reed Eddie de Vries vandaag met de zeer koppelrijke en krachtige Italiaan. Tijd voor een belletje.
Op de foto kijk je blij, op je Twitter lezen we zonet echter dat er wat stuurproblemen waren?
Klopt! De Monster waarop ik vertrok liep wijd, en bij lastwisselingen ín de bocht had ik de voorzijde niet altijd onder controle. Zeker als het hard ging. Na van motor te wisselen was het probleem weg. Bij terugkomst bleek de bandenspanning veel te laag. Volgens de technici van Ducati moet er 2,5 bar in de koude voorband, in de zeer warme band bleek maar 2,3 bar te zitten. Koud kan dat wel eens 0,5 bar of meer gescheeld hebben. Een foutje van de banden-oppomp-loopjongen dus, of gewoon een lek ventiel of iets dergelijks.
Oké, nu willen we natuurlijk weten of de Monster 1200 de vloer aanveegt met KTM’s Superduke!
Zet dat maar uit je hoofd. Ducati heeft geen echte hooligan-fiets gebouwd. Sterker nog: ten opzichte van de ‘oude’ Monster 1100 is de wielbasis verlengd en het sterke Testastretta-motorblok is puur op koppel getuned. De 1200 Monster heeft maar 135 pk, de S-uitvoering 145 pk. Dat neemt echter niet weg dat het motorblok gewoon supersterk is. Al vanaf lage toerentallen sleurt de L-twin op Ducateske wijze de klinkers uit de straat. En waar de V-twin van de Superduke pas bij 4000 toeren per minuut geheel soepel loopt, doet Ducati’s twin dat al bij zo’n 2500 toeren per minuut. Knap werk. De Italianen hebben zich niet als doel gesteld om de sterkste en meest brute naked op de markt te zetten. Dat hadden ze best gekund, kijk maar naar de 195 pk sterke Panigale.
135 pk voor de gewone Monster, en 145 pk voor de S? Er hangen dus echt verschillende motorblokken in deze Monsters?
Nee, het verschil in vermogen wordt software-matig aangestuurd. Mechanisch zijn de motorblokken hetzelfde.
En de verdere elektronica, verschillen ze daar ook in?
Nee, ook op de ‘kale’ Monster zit het complete elektronica-pakket. Echt Ducati’s sterke punt. Het werkt fantastisch en de bediening is on-Italiaans eenvoudig. Zelfs onder het rijden kun je met gemak switchen van rij-modus en die rij-modi kun je ook nog eens naar eigen smaak instellen. Waar je op KTM’s Superduke onder het rijden niet eens de tractiecontrole uit kunt zetten, is bij Ducati alles mogelijk. Dat is echt waarmee de Monster zich in positieve zin onderscheidt van andere nakeds. De bediening van Aprilia is veel te omslachtig, net zoals die van MV, bij KTM is de elektronica veel te pedagogisch en andere concurrenten zoals de Z1000 hebben zelfs helemaal geen tractiecontrole en instelbaar ABS aan boord.
Kortom, goed ding, die Monster?
Ja en nee. Het is maar wat je verwacht. Verwacht namelijk geen superstrakke naked bike. Het is bepaald geen Tuono. Het is wel gewoon goed, maar op minder brute wijze dan we op voorhand een beetje hadden verwacht. En daarbij zijn er wel de nodige kleinigheden die storen. Weinig ruimte voor mijn maatje 44, dat soort typisch Italiaanse dingen.
Waar lezen we je gehele testverslag?
In zowel Motor Magazine als in MOTO73.
[justified_image_grid ids=19402,19403,19404,19405,19406,19407,19408,19409,19410,19411,19412,19413,19414,19415,19416,19417,19418,19419,19420,19421,19422,19423,19424,19425,19426,19427,19428,19429,19430,19431,19432,19433,19434,19435,19436,19437,19438,19439,19440,19441,19442]
