Soms zullen ‘steekhoudende argumenten’ je volkomen een worst wezen. Soms stem je ‘tegen’. En dan komt deze Hypermotard SP in beeld. Voor rationele denkers is de SP wellicht niet de meest aanlokkelijke tweewieler op Moeder Aarde. Geen grote jaarlijkse vakantieprojecten of praktische woon-werkzaken, maar wel de motor bij uitstek die alles daar ‘tussenin’ graag kleur geeft. Zeker als het SP-label aan diens kont hangt. Zoals het een motor met Motard-genen betaamt, staat ook bij deze SP de rijbeleving absoluut centraal. Of nee, juíst bij deze SP. Geen tierlantijnen, geen opsmuk, geen verzachtende factoren, maar kraakhelder en bovenal hardcore stuurmanschap; daar draait het om. En dus werd er bij Marzocchi, Öhlins en Brembo het een en ander van de plank getrokken.
Maar als er iets is waardoor deze Hypermotard zich als ‘nieuw’ laat bestempelen, is het de krachtbron. Deze zorgt namelijk voor een niet te onderschatten verschil in beleving en dus karakter. De vloeistofgekoelde vierkleps-Testastretta staat voor serieus andere motorische koek dan z’n luchtgekoelde (tweekleps) voorganger. Minder goed gevuld bij lage toeren, dat wel, maar tegelijkertijd van nature uitgerust met een grotere bandbreedte, meer motorische rek. Bovendien hebben ze bij Ducati sinds de intrede van de 11graden-blokken inmiddels aardig in de smiezen hoe ze de vierkleppers over de hele linie goed gevuld krijgen. De 821cc-twin perst er wel 110 pk uit bij 9.250 tpm.
Ondanks een ingenieuze toepassing als het ‘secondairy air system’, in een poging de twin ook in de onderste regionen lekker te laten draaien, is de Hypermotard niet zo’n liefhebber van gedribbel onder de 3.000 tpm. De 52mm-gasklephuizen reageren met frisse tegenzin op de gasbevelen, wat zich uitbetaalt in een nerveus en bokkig reagerende Hypermotard. Niet al te veel terug laten lopen dus, dat toerental. Maar ja, in stadsverkeer ontkom je daar niet altijd aan. Eenmaal die kritische barrière geslecht, zijn er weinig vuiltjes meer aan de lucht. De vermogensontplooiing is mooi progressief, waardoor de Duc zich uitermate voorspelbaar laat aanlijnen: mikken op de ‘exit’ en de gretige twin er met volle overgave heen laten stampen.
Perfect. Vanaf 7.000 tpm voel je dat de Duc met een venijnige versnelling de deuren van de manege nog eens extra openzet, bijgestaan door het kenmerkende gehamer van de Testastretta. De Hypermotard is er zo een. De ride-by-wire-gasrespons is licht maar voelt te allen tijde natuurlijk. Chapeau. Toch blaast de loftrompet nog een valse noot. Op een punt laat de twin namelijk een serieuze steek vallen. Rond de 6.000 tpm, op deellast, verslikt de injectie zich behoorlijk. Wat in de praktijk inhoudt dat je al stayerend op de snelweg, met pakweg 150 km/u op de klok, getrakteerd wordt op een onaangename jutter. Het blok is er voelbaar niet uit of het wil vertragen of versnellen en daar word je knap nerveus van…
Koerswijzigingen kosten nauwelijks enige inspanning. Het knappe van deze Hypermotard is dat het ultrakwieke stuurkarakter niet leidt tot ongewenste nervositeit. Ook in het echt snelle werk, daar waar dit soort ‘crossers’ de tol betalen voor hun kwikzilverige stuurgedrag, is de SP het toonbeeld van rechtlijnigheid. De Marzocchi/Öhlins-tandem voelt daarbij mooi in balans, neus en kont volgen elkaar naadloos. Het Supercorsa SP-raceschoeisel voldoet trouwens ruimschoots aan de criteria als het op serieus poetswerk aankomt. Een circuitdag hoef je met de SP om die reden zeker niet uit de weg te gaan!
[justified_image_grid ids=19282,19283,19284]
