Och ja, dat geluid! Bij het beroeren van de startknop worden we bepaald niet teleurgesteld. De V-twin roffelt als geen ander en de luide klappen maken zelfs in stationair tempo je buren wakker. Dit klinkt goed!
Omdat de Caponord een echt nieuwe motorfiets is, en de ‘oude’ Caponord al in 2008 van de markt verdween, lopen we natuurlijk nieuwsgierig rond het nieuw geboetseerde geheel. Mooi frame, mooi blok en een fraaie voorkant, maar het komt allemaal wel erg bekend voor. Inderdaad, de voorzijde doet erg sterk aan die van de Tuono en RSV4, terwijl de rest Dorsoduro-trekjes heeft. Het is een creatieve mix van bekende lijnen die, vooral in het zij-aanzicht, tóch een heel eigen voorkomen hebben gekregen. Maar, kleed de Italiaan in gedachten uit en je ziet eigenlijk gewoon een Dorsoduro staan. Achterbrug, frame, motorblok en vering is één op één overgenomen, met slechts wat kleine wijzigingen. Zo is de vering meer op comfort gericht en geldt hetzelfde voor het motorblok: iets minder vermogen, bij een wat lager toerental en een langere eindoverbrenging.
DIK MOTORBLOK
Wegrijdend op de Aprilia valt het vooral op dat het stuur érg breed is en dat het koppelingshendel zich ouderwets zwaar richting de stuurhelft laat trekken. Opvallend, want het geheel is hydraulisch bekrachtigd, getuige het ontsierende doorzichtige ronde potje naast de linkerspiegel. De gasreactie is zelfs vanuit gesloten gasstand erg netjes en het motorblok luistert dan ook voorbeeldig naar je rechterpols. Als sneeuw voor de zon blijkt de bravoure van de uitdagend klinkende V-twin verdwenen, eenmaal rijdend heeft de Caponord meer weg van een mak schaap dan van een Italiaanse wildebras. En dat is een compliment, zeker als blijkt dat het geheel ook erg goed luistert als je je rechterpols volledig open draait. De Aprilia gaat goed van z’n plek en schakelt daarbij erg vlot door de opvallend directe versnellingsbak. Maar, hoe gek je het ook maakt, een echte Italiaanse wildebras zal de Caponord niet worden. Het is een allroad met vriendelijke inborst, keurig luisterend naar je rechterpols en enkel vocaal lijkt het een wildebras pur sang.
Daar sluit het comfortabele karakter van de motorfiets eigenlijk heel erg mooi op aan. De zithouding is uit de kunst, al zou een in hoogte instelbaar zadel het mooi afmaken, terwijl ook de windbescherming veel pluspunten verdient. Het zadel is echt een uitblinker en het uitgebalanceerde motorblok brengt geen vervelende trillingen voort. Alhoewel, daar denken de spiegels anders over, gek genoeg vertroebelt dat zicht behoorlijk.
HAASTIGE SPOED
Het stuurkarakter van de Caponord is, wanneer het op vertrouwen en stabiliteit aan komt, uit de kunst. Met het brede stuur als hefboom lepel je het geheel best makkelijk de bocht in en eenmaal daar lig je als op rails. Het is dus, om maar even in herhaling te vallen, goed en vriendelijk, maar geenszins typisch Italiaans. De Caponord is met geen pen als watervlug of lichtgewicht te beschrijven, laat staan dat we ‘m kunnen betitelen als scheermes. De Aprilia even snel omgooien kost toch wat moeite, maar op een gematigd tempo heb je hier geen enkele last van. Nee, dit sluit eigenlijk perfect aan bij het goedmoedige karakter van de V-twin en completeert de inslag van de complete motorfiets: de Caponord is een rustige allroad, die alles goed doet zonder ergens in uit te blinken. Net zoals het remmen, trouwens. De rempartij aan de voorvork oogt indrukwekkend, maar het samenspel tussen de rempomp en remklauwen is er niet één van de bovenste plank. Wederom telt: prima, maar niet meer dan dat. Hetzelfde geldt voor het dashboard. Die is groot en ruim opgezet, maar erg informatief of makkelijk afleesbaar is het niet.
Bekijken we deze test een beetje naïef dan stellen we dat we íets meer spektakel van Aprilia hadden verwacht, á la Tuono en RSV4. Maar daar gaan we eigenlijk zelf al fout, want onderhuids is de Caponord immers een tweede Dorsoduro. En tja, daarvan weten we dat de spanning ver te zoeken is.
Aprilia heeft voor de Caponord een mooi pakket beschikbaar waarbij je een geavanceerd semi-actief veringpakket, een stel koffers en bandenspanningscontrole krijgt, maar wij rijden in deze test met de ‘kale’ Caponord. Die slaat geen modderfiguur, maar het is nou ook niet zo dat de gevestigde orde zich zorgen moet maken. Het is een leuke en goede motorfiets, maar geen uitblinker binnen z’n segment.
