Als je ‘Super Sport’ aan een naam toevoegt, schep je verwachtingen. Vespa durfde het aan bij de GTS300 en wij zochten naar die supersportieve genen. Maar of we die hebben gevonden…
Wat moeten er in Japan en Taiwan toch een boel haren uit hoofden worden getrokken. Want hoe kan het toch dat mensen massaal als een blok graniet blijven vallen voor een Vespa, waarvan overduidelijk is dat hij niet zo modern, niet zo betaalbaar en niet zo goed is als een Honda, Suzuki, Yamaha of Kymco?
Tja, wat Harley-Davidson is voor de motorwereld is Vespa voor de scooters. Het merk heeft een X-factor, die niet valt te compenseren met hypermoderne techniek, een sympathieke prijs-kwaliteitverhouding of met beter-dan-beste prestaties. De mensen willen hem gewoon hebben, om dezelfde reden dat ze ook liever een iPad van Apple hebben dan een lichtere, snellere en goedkopere tablet van een wokkiewokkiemerk.
En wat doen merken als Harley, Apple of Vespa? Die melken hun merkwaarde eindeloos uit. Een verandering van kleur wordt zonder blikken of blozen als een all new model voor het volgende jaar gebracht. En waarom ook niet; innoveren kost geld en moeite en als alleen al een nieuwe chromen strip de markt genoeg beroert, waarom dan nog meer moeite doen? Precies, en daarom staan we nu oog in oog met een Vespa GTS300 Super Sport. Klassiek gelijnd, ruwweg al een halve eeuw hetzelfde design en voorzien van een motortje dat uit het grote Piaggio-magazijn komt en z’n weg weet te vinden naar talloze andere producten. Ten opzichte van de al een paar jaar op de markt zijnde GTS300 is de Super Sport echter alleen wat betreft z’n uiterlijk aangepakt. Geen speciale trucjes op het gebied van motorvermogen, remmen of gewichtsbesparing. Zelfs geen lekkere knalpijp eronder. Gewoon standaard dus. Maar wel een mooi matgrijs verfje erop, een wit biesje rond het zeer fijne zadel, logootjes hier en daar en dat is het wel.
Maar ergens is de Vespa GTS300 een geniaal concept, want ondanks zeer ouderwetse opvattingen als de zelfdragende stalen ‘carrosserie’ rijdt en stuurt het ding met een flair die alleen uit Italië kan komen. Met het grootste gemak laveer je langs de obstakels van de stadsjungle en de 278cc-eencilinder komt met een simpele draai in actie, om vervolgens een ruime voorsprong te nemen op de rest van het verkeer. Het is echt jammer dat er vrij kleine wielen onder zitten, want die maken het ding een beetje zwabberig. Grotere wielen zouden bovendien ruimte maken voor grotere remschijven en dat zou de remprestaties weer ten goede komen. ABS zit er niet op en is ook niet leverbaar. Anno 2012 is dat een kleine schande voor iets wat in de stad moet worden gebruikt.
Vespa verlangt een niet geringe € 5649 voor de Super Sport. Dat is een boel geld voor een motorscooter van 300 cc; uit eigen huis komen Piaggio’s met hetzelfde blokje voor een geringere prijs (de Beverly 300 is duizend euro goedkoper). Reken je echter in Vespa-euro’s, dan valt het wel mee. Het is 150 euro meer dan de normale 300 Super en 650 euro meer dan de 125 cc. En heb je ooit met de 300 gereden, dan wil je echt geen 125’je. En net als met een Harley en iPad geldt ook hier: het oog wil ook wat. En het oog krijgt ook wat! Maar om op het ‘Super Sport’ terug te komen. Het is een prachtige naam, die wellicht verwachtingen wekt, maar er geen fluit van waar maakt. Niet iedereen die een trainingspak draagt, doet aan sport. En zo is het met deze Vespa ook.
Ondanks zeer ouderwetse opvattingen als de zelfdragende stalen ‘carrosserie’ rijdt en stuurt het ding met een flair die alleen uit Italië kan komen.
Gemaakt voor
Modieuze lieden (m/v).
Motor
Krachtig en rustig. En geen zuipschuit. Maar niets extra’s voor de Super Sport-versie.
Ik neem je mee
Onder het stijlvolle zadel zit een redelijke bak, die plaats biedt aan twee demi-jethelmen. Voor de passagier is er een handige handgreepring. Extra bagage kun je kwijt achter het klepje bij je knieën.
