Heel anders dan de gewone Super Ténéré is de Worldcrosser in wezen niet, maar hij oogt veel stoerder en dat doet ‘m goed. We nemen de avonturier mee op een wereldreis: van Moscou naar Zurich, van Sint Maarten naar America. En dat alles op een dag.
De Worldcrosser is grotendeels gelijk aan de normale Yamaha Super Ténéré. Het meest opvallende verschil is de wit-rode kleurstelling en die doet ‘m zichtbaar goed. De aluminium Akrapoviç met het carbon eindstuk is aanzienlijk mondiger dan het standaard exemplaar. Verder hangt de allroad vol met bescherming zodat je in offroadsituaties niet met samengeknepen billen rond hoeft rond te rijden uit angst dat de motor schade oploopt ten gevolge van opspattende stenen. Zo zijn het motorblok, de cardan en het remsysteem voorzien van aluminium beschermers en beschermen carbonfiber panelen de voorvork tegen stof.
aanlokkelijk sint-maarten
Vandaag gaan de Yamaha en ik de wereld in het klein rond rijden. Het eerste doel is Nieuw-Moscou in de buurt van Hoogeveen. Nadat de 23-liter-grote tank tot de nok is afgevuld, duiken we de snelweg op. De Yamaha grijpt dit meteen aan om te laten zien dat kilometervreten wel zijn ‘pakkie aan’ is. De windbescherming is op een lichte turbulentie op de helm na, dik in orde en kruissnelheden van 160 -170 km/h zijn licht verteerbare kost. En de tweepitter stemt er zelfs op deze snelheid kalm en trillingsvrij mee in waardoor de kilometers onder de wielen door vliegen. Ook de rest van de zithouding is op langeafstand werk ingericht. De rug recht, de armen ontspannen naar voren, de knieën in een comfortabele knik en het achterwerk in een stevig en stroef zadel.
Nieuw-Moscou is een piepklein buurtschap waar je doorheen bent zonder het te merken. Niet echt een werelds gevoel; op naar Zurich dan maar in de hoop dat daar wat meer te beleven valt. Nadat ik het Friese plaatsje bijna alweer verlaat als ik het binnen rijd weet ik beter en besluit ik dat Sint-Maarten aanlokkelijker klinkt.
Via de Afsluitdijk zetten we daarom koers naar Noord-Holland. Daar is meer ruimte voor stuurwerk, zeker nadat ik Sint-Maarten heb aangedaan en via de Westfriese Zeedijk op pad ga naar America. Hoewel er aanzienlijk meer te beleven valt in Sint-Maarten denk ik aan de gezelligheid van Limburg en besluit daar de innerlijke mens te vertroetelen.
De beuk er in
Maar eerst de Westfriese Zeedijk. Dat is iets om het motorhart mee te strelen. Althans wel als je op de rug van een allroad zit, voor een sportmotor zijn de bochten te krap. Met het brede stuur in handen, mag ik flink aan het werk met de Worldcrosser. Het valt hier goed op dat de Yamaha niet zo flitsend is in het korte werk. Hij stuurt wat traag en zwaar in, maar koerst vervolgens wel keurig stabiel door. Zelfs als alleen de randen van de banden aan het asfalt kleven. De voorkant voelt hierbij licht flexibel, maar dat doen eigenlijk alle motoren uit dit genre. Lange bochten zijn meer de specialiteit van de Super Ténéré en daarin verschilt de Worldcrosser niet. De vering staat standaard en levert een goede mix tussen prestatie en comfort.
Wat de Yamaha op deze bochtige dijk en later ook op de provinciale wegen opbiecht, is dat het vermogen en de opbouw ervan soms onnatuurlijk aanvoelen. Het begint bij het optrekken. Het voelt alsof het ride-by-wire ingrijpt wanneer je het koppelingshendel volledig loslaat, alsof de gaskleppen uit veiligheid ietsje dicht worden gedraaid om daarna weer open te gaan. Daarna voelt de tweecilinder wat ingetogen. Waar een BMW R1200GS van onderuit de beuk er meteen lekker in gooit, kent de krachtopbouw bij de Super Ténéré drie fasen. Eerst rukt hij lekker enthousiast weg, dan zakt het wat in om later bij hogere toeren weer te versnellen. Daarbij heb ik soms het gevoel dat de opdracht van mijn rechterhand met enige vertraging wordt uitgevoerd.
Makkelijk
Om alles in het juiste perspectief te plaatsen: in totaal is de krachtbron echt sterk, schakelt netjes en is uiteindelijk heel gebruiksvriendelijk maar op een paar puntjes zou het wat levendiger kunnen.
Omdat de Worldcrosser er op de foto’s zo om vroeg met zijn noppenbanden, pak ik naast de weg hier en daar nog wat zand en grind mee. Wel even het tractioncontrol uitschakelen anders is het een aan/uit van jewelste en dan valt er met de Yamaha nog heel aardig te driften. Maar voor het Dakar-werk is de Worldcrosser met 261 kilo’s aan de zware kant.
Op het kerkpleintje van het Limburgse kerkdorp America, eet ik buiten een lekker broodje. Het is zonnig en rond de twintig graden en dat staat in een schril contrast met de omstandigheden in Moscou eerder deze dag. Daarom besluit ik om op de terugweg nog wat dijkwegen af te schuimen richting huis. En dat is precies waar de Yamaha goed in is: je overhalen om hier en daar nog eens een omweg te pakken. Gewoon omdat het zo gemakkelijk gaat allemaal.
Voor wie
Iedereen die al sinds Agostini geen weerstand kan bieden aan de rood-witte kleurcombinatie.
Staande twin
Soepeler en krachtiger dan de concurrent met de liggende cilinders, maar minder speels.
Wereldfiets
Gezien het comfort en de actieradius wel.
