Geef een inwoner van het platte Holland een berg en een uitdagende bergpas en het sportieve komt per direct in hem boven. Maar wat als het niet zo hard hoeft en je vooral prettig op je bestemming wilt aankomen? Maak kennis met de Moto Guzzi 1200 Sport.
Waar Japanse fabrikanten bijna collectief kiezen voor een vier-in-lijn, schotelen de Europeanen ons een pallet aan motorconfiguraties voor. Moto Guzzi schroeft vanzelfsprekend hun karakteristieke dwarsgeplaatste V2 in het frame van de 1200 Sport. De dikke twin stampt ongemerkt snel van bocht naar bocht. Toch moet je je maten lossen als het wat sneller gaat. Maar dan nog staan de toerkwaliteiten van deze naked als een paal boven water. Huh? Toeren op een naked? Het kan echt. Moto Guzzi levert een trouwe lobbes af. Bovendien mag je je bus met kettingspray thuis laten. Scheelt weer bagage. Een lobbes is de Moto Guzzi absoluut.
De brede tank drukt de benen ver uit elkaar, het zadel is breed en het brede stuur staat ver naar voren. Bovendien voel je stilstaand het niet misselijke rijklaar gewicht van 240 kilo. Bij de Guzzi zit je er meer ’in’ dan op. Dat levert op de snelweg een comfortabele en windstille zit op. Het brede zadel ondersteunt de billen namelijk prima en het kuipje leidt de wind – mede dankzij de lage zitpositie – goed om je heen. Mocht je alleen kilometers wegmalen op de snelweg, dan is de 1200 Sport de naked die je moet hebben. Relatief goed beschermd tegen elementen, zittend op een prima zadel en met een onderhoudsvrije cardanaandrijving is dit een echte kilometervreter. Ook al omdat de benzinetank in totaal 23 liter sap kan bevatten.
De tijden van kickstarter, vlotteren en choke mogen dan inmiddels ver achter ons liggen, van sommige startrituelen krijg je nooit genoeg. De Guzzi gooit wat dat betreft al zijn charmes in de strijd. Het traag rondslingeren van de krukas door de startmotor, het schuddebuikend aanslaan, de kantelende beweging door het hele frame door de rondslingerende krukas en het mechanische geweld dat vervolgens het blok, de rijder en het halve universum lijkt te vullen, is hartverwarmend. De V2 trakteert je op een heerlijk donkerbruin mechanisch geluid uit de kolossale demper, waarvan je je afvraagt hoe deze in vredesnaam door de decibelkeuring is gekomen. Versnellingsbakken heb je in allerlei soorten en maten. Die van de Moto Guzzi werd ooit voor een auto ontwikkeld. Natuurlijk werd de bak van de Guzzi in de loop van de tijd effectief verfijnd, maar een gangwissel op de 1200 Sport vraagt door de lange schakelwegen om een flinke voetbeweging. Kies je een ander verzet, dan walst het als een rollende golf door de hele machine heen. Het valt te voorkomen door bedaard en met gebruik van de koppeling te schakelen.
Van ontspannen zwieren met de 1200 Sport is in eerste instantie echter geen sprake. Slechts met veel moeite en spierkracht laat de twin zich verleiden om een bocht in te sturen. De werkweigering wekt verbazing, omdat Guzzi prima sturende fietsen bouwt. Modellen als de Norge en Stelvio combineren stuurgemak en stabiliteit, maar uitgerekend de Sport geeft op dat gebied even niet thuis. Het recept om de Moto Guzzi wél makkelijk in te laten sturen: zet ’m meer op zijn neus door de veervoorspanning van de achterveer vol op te schroeven. Ook de voorzijde kan strakker als je niet al teveel hecht aan de in- en uitgaande demping van de voorvork. Maar verwacht er geen wonderen van. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet.
De V2 trakteert je op een heerlijk donkerbruin mechanisch geluid uit de kolossale demper, waarvan je je afvraagt hoe deze in vredesnaam door de decibelkeuring is gekomen.
Gemaakt voor
Genieters die het liever wat rustiger aan doen. De reis is vaak minstens zo mooi als de bestemming, nietwaar?
Motor
Oerkracht in optima forma. Uitermate bruikbare powerband met een lekker eindschot. Klinkt zoals hij voelt.
Toerbuffel
De Guzzi beschermt je prima tegen de elementen. Tel daar de flinke actieradius en onderhoudsvrije cardanaandrijving bij op en je hebt een heerlijke reisgezel voor de lange afstand.
