Vergeet wat je ooit verteld is. Vergeet regels, vergeet normen, vergeet het nieuwe rijden. Want met een Ducati Streetfighter rijd je niet van A naar B, je vliegt van A naar Z. Verstand op nul, zintuigen op scherp en gáán.
Nee, kinderachtig is hij zeker niet. En dat moet je zelf ook niet zijn, wanneer je een beetje pret wilt hebben met deze machine. Het is een bijzonder agressief vormgegeven, gespierde naked, die je zintuigen behoorlijk weet te prikkelen. Het potente blok in het vooronder onderstreept de uiterlijke kenmerken. Met z’n 155 pk is de Ducati op papier misschien niet de meest voor de hand liggende kandidaat voor de betere caféverhalen, maar dan ga je voorbij aan het feit dat dit vermogen uit twee dikke cilinders wordt geperst. Geen twijfel mogelijk, dit is onvervalst vuurwerk! Gek genoeg weet de Streetfighter bij de leek niet veel aandacht te trekken. Dat zal de mannen in Bologna pijn doen, want de Ducati is juist tot in perfectie gestileerd en weet zonder moeite de mondhoeken van menig liefhebber te bevochtigen. Een in het oog springend vakwerkframe met daarin de dikke 90-graden-L-twin als woest kloppend hart. De Ducati biedt van alle kanten een goede blik op z’n binnenste. Zaken als de achterschokdemper van Showa zijn gemakkelijk te bereiken en plastic afdekkapjes ontbreken ten enenmale.
Daarbij is de Ducati ook nog eens behoorlijk rank en daardoor zijn mensen al snel geneigd om ‘m te onderschatten. En dat terwijl de Italianen er zoveel bloed, zweet en tranen in hebben gestoken, om ‘m juist zo te maken… Ga maar ‘s op zoek naar de twee kleine radiatoren, die bijna verstopt zitten achter de voorvork. En kijk nou, dat oliekoelertje, helemaal weggewerkt in het onderkuipje! De zit is typisch Ducati: behoorlijk ?gedrongen, waarbij je bovendien flink op de polsen leunt. Daarnaast heb je maar weinig ruimte om je rechtervoet neer te zetten, omdat een hitteschild van de dubbele uitlaat alles groter dan schoenmaat 38 in de weg zit. De intimiderende draaicirkel en de behoorlijk zwaar te ?bedienen koppeling zijn twee geduchte tegenstanders van de gemiddelde forens. Wanneer je er onder het wegrijden ook nog eens achter komt dat de eerste versnelling wel erg lang blijkt, kun je niet anders concluderen dan dat de Streetfighter is ontworpen om gewoon keihard te knallen. Ergonomie? Gebruiksgemak? Effe boodschappen doen? Vergeet het maar.
De Italiaan vergt een behoorlijk dosis concentratie, omdat z’n opzwepende inborst zich al vanaf de eerste rollende meters laat gelden. Door de erg directe gasreactie en het blok dat pas vanaf redelijke snelheden een soepele tred krijgt, is het rijden op lage snelheid niet echt een pretje. De linkerhand krijgt het aardig druk tijdens filerijden. Een door hittevorming verschroeid kruis (au) werkt ook al niet mee aan het charmeoffensief. Die zitpositie beoordeel je trouwens als een stuk aangenamer, wanneer je een beetje de ruimte krijgt om aan het gas te hangen. De winddruk verlicht de druk op je polsen en doordat je behoorlijk gestroomlijnd zit, functioneer je niet als een opengevouwen parachute, zoals op veel naked bikes wel het geval is. Hou je het bij andere naakte fietsen gezien vanaf zo’n 140 km/h, op de Streetfighter hou je snelheden tot 200 kilometer per uur wonderbaarlijk goed vol. Het is eigenlijk ook wat de Italiaan constant lijkt te willen: gas! Het nukkige karakter bij lage toerentallen verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer je de digitale toerentellerbalk wat voller laat lopen. De bokkige motorloop verdwijnt en met het gemak van een door doping gestimuleerde wielrenner weet de Ducati snelheden te bereiken, die je op SBS6 zonder twijfel het predicaat ‘wegmisbruiker’ bezorgen.
Ergonomie? Gebruiksgemak? Effe boodschappen doen? Vergeet het maar.
Gemaakt voor
Liefhebbers van euh… naakt. Tja, dit is toch wel de ultieme naked bike. Allemachtig, wat een power komt er uit dat ranke fietsje. Praktisch is hij geenszins, maar dat zal je een zorg zijn.
Motor
Wéér zo’n verduiveld Testastretta-blok, zij het een ouder 2007-model uit de 1098. Levert 5 pk meer dan de modernere Multistrada-krachtbron, die op zijn beurt veel meer souplesse biedt dankzij de 11°-truc. Aha, dàt verklaart dus waarom de Streetfighter maar niet wil meewerken bij lage toerentallen…
Ruimschoots voldoende
De veringwinkel van Showa laat zien dat je op straat écht geen Öhlins nodig hebt. De bijtgrage Brembo monoblocs laten zich knetterhard bedienen en hebben slechts geringe knijpkracht nodig om tot maximale vertraging te komen. Als je het gas erop zet, blijkt de Italiaanse remmerij superieur.
Bekijk hier de technische gegevens (en die van 10.000 andere motoren!)
