Kawasaki Ninja 650 – Eerste test

Gemaakt om te ontsnappen

Halsoverkop blies Kawasaki de introductie van de Ninja 650 in Spanje af. Iets met corona of zo. De eerste kilometers maken we dus in het vertrouwde Nederland wat misschien nog wel een beter beeld oplevert hoe de twin zich in het dagelijkse verkeer staande houdt.

De Kawasaki Ninja 650 blijft in alles een jonge hond, maar heeft ondertussen stiekem de CV van een veteraan. In 2006 maakten we kennis met de ER-6f en veertien jaar later staat de laatste generatie van de speelse alleskunner voor onze neus. Scherper gelijnd dan ooit en beter dan ooit. Hopelijk is hij ook leuker dan ooit, want een beetje lol kunnen we wel gebruiken in deze vreemde tijden.

Babbelend dashboard

Om de pretfactor te verhogen kreeg de Ninja 650 nieuwe Dunlop Sportmax Roadsport 2-banden, die volgens Kawasaki het insturen vergemakkelijken. Verder is volgens Kawasaki het middengebied van het Euro 4-goedgekeurde blok ietsjes aangesterkt. Als je de maximale koppelwaarden van het 2019- naast het 2020-model legt, is daarvan echter niets terug te vinden. De pretfactor voor de passagier gaat er op vooruit door het aangepaste duozadel, dat niet alleen breder, maar ook dikker is.

Uiterlijk is de Ninja 650 iets aangescherpt. Het topkuipje oogt net iets sportiever om de gelijkenis met een superbike zoveel mogelijk aan te zetten. Daarom is het minimalistische stroomlijnruitje zelfs nog lager dan voorheen. Zonder tft-dashboard doet zelfs een instapmotor anno 2020 niet meer mee en daarom heeft de Ninja 650 tegenwoordig een 4,3 inch kleurenscherm. Natuurlijk ‘babbelt’ het dashboard desgewenst met jouw smartphone, zodat je op afstand alles weet over de gereden route en zaken als onderhoudsgegevens, hoeveelheid benzine, tripafstanden en nog veel meer.

Hiermee zijn de meeste wijzigingen van de nieuweling wel opgesomd. Ik vertelde je toch al eerder dat Kawasaki de motor niet volledig op de kop gooide. Echt nodig is dat ook niet, want veelzijdigheid is tijdloos. En laat de Ninja 650 nou uitgerekend daarin uitblinken. Het ding heeft echt verschillende gezichten. Kawasaki PR-man Frank wees me op de verschillen tussen een Ninja 650 in deze KRT-jas (Kawasaki Racing Team) en eentje in het zwart. De eerste lijkt een superbike replica en de tweede toont overeenkomsten met sporttoerder Z1000SX. De Ninja 650 herbergt beide motoren, maar dan wat bescheidener.

Inspirerend deuntje

Dat bescheidene zet zich door in de zithoogte. Die bedraagt 790 mm en dat is geweldig voor minder ervaren rijders, maar aan de lage kant voor mijn een meter tachtig. Gelukkig is er een 30 mm hoger zadel te koop. Dat veraangenaamt de kniehoek die met het standaardzadel een beetje sportief aanvoelt. Een beetje inderdaad, net zoals hij een beetje sporttoer aanvoelt. Deze Ninja combineert twee disciplines en geeft er tegelijkertijd zijn eigen draaitje aan.

De tweecilinder tussen de stalen framebuizen herken je nog met je ogen dicht. De onderliggende uitlaatpot produceert een geheel eigen roffel. Het is een inspirerend deuntje dat je continu uitdaagt om lekker aan het gashendel te draaien. Onderin en in het middengebied is de twin niet machteloos, maar vanaf zo’n 5.000 begint de pret. Overigens draait het motorblok sowieso makkelijk toeren. Bij 100 km/u staan er al vijfduizend toeren op de teller, bij 120 km/u zijn dat er al zesduizend. Drinken doet het blokje amper. Deze test bedroeg de schade 1 op 21,8 gemiddeld. Vorig jaar kwamen we nog tot 1 op 25,1.

Het amper ingereden blok was nog niet los wat het verschil in verbruik deels verklaard, maar vooral de uitnodiging van het blok om toch vooral gas te geven was onmogelijk te negeren. Vrij van vibraties is de twin niet, maar ze storen mij niet. Het hoort er zelfs wel bij als je lekker aan het vlammen bent. Al blijft het vreemd dat ze er soms zijn en dan weer niet. Het werkwoord ‘vlammen’ klinkt je mogelijk wat overdreven in de oren voor een motorfiets met 68 pk, maar het zijn wel pk’s die je continu aanspreekt. Tot elk paardje uit de stal aan het galopperen is en het ongemerkt toch harder gaat dan gedacht.

Retourtje Hoogeveen

Natuurlijk kan het niet altijd speelkwartier zijn. Een test in Nederland maakt dat zelfs beter duidelijk dan eentje in Spanje. Een retourtje Hoogeveen in winderige omstandigheden laat zich onmogelijk bestempelen als speelkwartier. Toch laat de Ninja zich ook onder die omstandigheden niet kisten. Op windbescherming hoef je door het mini-ruitje niet te rekenen en door de lage zadelhoogte strek je soms de benen noodgedwongen, maar de Kawasaki raffelt – of roffelt zo je wilt – de kilometers makkelijk weg. De injectie luistert in de stad, op de provinciale weg en de snelweg netjes naar de bevelen en de gasreactie is goed. Of je nu aan het scheuren bent of je roomser gedraagt dan de paus.

Praktische zaken zijn goed voor elkaar. De spiegels bieden prima uitzicht naar achteren. Hendels zijn verstelbaar en het dashboard geeft alle informatie die je kunt verzinnen. De basis is er een om u tegen te zeggen en naar wens geef je de Ninja een meer toeristisch of sportief gezicht. Bekijk de Performance of Tour Edition van Kawasaki maar.

Vanzelfsprekend stuurt de lekker lichte Ninja 650 als een scheermes. Qua wendbaarheid hoef je de Kawasaki niets te leren. Hij slaat daar niet in door. Het is geen zenuwpees geworden, een schichtig ding dat alle kanten opschiet bij de minste stuurbeweging. Ook in lange en snelle bochten, zoals eindeloos doordraaiende snelwegopritten, blijft de motor stabiel en rustig. En dat alles voor € 8.600,-. Knap toch.

Tekst: Ad van de Wiel
Fotografie: Jacco van de Kuilen