Met een vaart van 262 kilometer per uur perst de hete buitenlucht zich door de kleinste gaatjes en kieren van het racepak. Het is heerlijk vechten met ‘The Beast 2.0’ op het circuit van Losail, Qatar.
Van voorpret is KTM nooit vies geweest. Het houdt hardnekkig vast aan zijn devies ‘Ready to Race’. Over de nieuwe Super Duke schrijft het merk in subtiele bewoordingen: ‘Every bit, byte, nut and bolt wants him to be fast and in control’. Dat de machines uit Mattighofen doorgaans uitblinken in balans en een uitmuntende, fijnbesnaarde afstelling vloeit voort uit het feit dat ook de pr- en marketingmensen halve of hele coureurs zijn die wheeliënd en driftend mee rammen. Die gasten verkopen geen bullshit.
Stekker eruit
Het nieuwe model heeft zeven paardenkrachten gewonnen en draaft vijfhonderd toeren meer, terwijl extra uitbreiding in de digitale vangnettencentrale overenthousiasme en overmoed bij de rijder kranig afroomt.
Geldt ‘launch control’ als een gave gimmick voor erbij, de wijze waarmee je traction control kunt opbouwen vanuit de meest ingrijpende standje 9 tot minder infiltrerende posities, dient wél een hoger doel. De 1290 laat zich schunnig hard onder hellingshoek uitaccelereren en even onbesuisd inremmen, zonder echte intimidatie vanuit het gashendel. De gasreactie is alleen in de optionele Track-modus verstelbaar, maar een redelijk wilde avondrit in de buitenwijken van hoofdstad Doha met even verveelde als vervelende politieagenten leerde dat de machine verdraaid goede allroundmanieren heeft voor een ‘Beast’. Met de altijd subtiele WP-vering in betrekkelijk softe afstelling wordt aan de aandrang van gooien en smijten tevens een dosis comfort toegevoegd, hoe afgetraind tot het bot de machine ook aanvoelt. Mocht jij of je duopassagier niet kunnen leven met de zithouding, dan levert KTM een indrukwekkende voorraad Power Parts voor wie niet alleen in Spanje wil boenderen, maar ook ernaar toe. De toevoeging van cruisecontrol mag op voorhand wat BMW-achtig overkomen, maar feitelijk zou elke superbike ermee mogen worden uitgerust. Zeker bij trajectcontroles en soortgelijke financiële terreuracties is het goud waard.
Onaantrekkelijkste dochter
Op Losail hadden KTM en WP gekozen voor een eerder softe, dan snoeiharde afstelling. Het maakte de machine wat vergevingsgezinder, maar bracht ook enige goedmoedige deining in het rijwielgedeelte bij vliegensvlug omgooien. Dat is ook geen wonder bij een machine met een wielbasis van 1482 millimeter en een veerweg van de monodemper van een riante 156 millimeter. Persoonlijk zit wat beweging in het frame me op zo’n machine niet in de weg, integendeel. Zeker met een wat opgehoogde achterkant blijft het controlegevoel over de ranke machine erg goed en kun je de machine met betrekkelijk gemak op zijn lijn houden. Maar een overstap naar de raceversie van de Super Duke met professionelere vering, slicks en racy zitlap zorgde wel voor een openbaring. De relatief bescheiden upgrades geven de Super Duke plotseling de strakheid en racekwaliteiten die de machine wel degelijk in overvloed onder de leden heeft. Voeg daarbij de audio en extra pk’s van de volledig titanium Akrapovic en je zou zomaar dating sites gaan afstruinen naar de onaantrekkelijkste dochter van een steenrijke lokale sjeik.
Verslavende kick
Met minimaal 100 newtonmeter aan koppel vanaf een surrealistische 2500 toeren per minuut dendert de droog 195 kilogram lichte machine loeihard en met bonkende hartslag bochten uit. Overdadig zijn de trillingen overigens nooit. Subtiele toevoeging aan de optionele Track Pack is de Anti Wheelie Off-modus. Het chique thin film-display laat zich puik aflezen en zelfs op een blanco scherm – afgezien van de tekst ‘not legal!’ wanneer de open Akrapovic is gemonteerd – laat de krachtbron zich goed op gevoel rijden zonder overal in de begrenzer te vliegen. Voordeeltje van de vijfhonderd extra toeren die het blok nu kan draaien door toepassing van onder andere titanium inlaatkleppen. Waar over- of terugschakelen doorgaans een handicap vormt, is het op de Super Duke (of op andere supersportfietsen met quickshifter) eerder een verslavende aangelegenheid. Met het gas gewoon open stamp je de bak effectief door zijn versnellingen, heen en terug. Voor de Losail-kenners: de flauwe linker die je vol op het gas uitaccelereert vanaf de tweede versnelling was tien tot vijftien jaar geleden nog een risicogeval met highsiders op de loer. Nu kun je 177 pk vol openzetten en overschakelen terwijl tractie- en slipregeling de grip blijven handhaven. Om verderop de strakke rechterbocht aan te boren met de slipkoppeling en het controlerende bochten-ABS achter de hand. Zo kort geleden, en zo’n wereld van verschil.
Tekst: Joost Overzee, foto’s: Sebas Romer
[justified_image_grid ids=26889,26890,26891,26892,26893,26894,26895]
