Energica Eva Ribelle – Eerste test

Werkelijk onwerkelijk

Een naked bike; dat is de Energica Eva Ribelle. Je zou het een elektrische naked kunnen noemen, maar dat voelt ergens toch denigrerend. In naam van het hedendaagse deugen en de inclusieve samenleving testen we Energica’s sterkste nieuwe naked, die toevallig elektrische aandrijving heeft.

Noem het burgerlijke ongehoorzaamheid, maar de nieuwe maximumsnelheid maakt op de snelweg rijden niet opbeurender, dus iets harder dan toegestaan rijden op de Energica Eva Ribelle kort de trip qua tijd in elk geval wat in. Met de cruisecontrol al bijna een uur lang op een monotone 107 kilometer per uur, wordt de accuspanning, inmiddels beneden de veertig procent, in het geel weergegeven. Het gebrek aan uitlaatgeluid maakt dat de windruis om mijn helm me zachtjes in slaap dreigt te wiegen. In een poging deze Italiaanse naked een praktische impuls te geven, werd de Ribelle voorzien van een ruitje en ook de zijtassen doen hun duit in het zakje wat dat betreft. Dat de wind vakkundig van de borst gehouden wordt is het enige soelaas, want verder ontneemt het ruitje nog meer snelheidsbeleving – het telt op.

Vooraf geplande stop

Het grauwe weer op weg naar de testfotografielocatie in het afgelegen, doch prachtige Montferland versterkt het verlangen naar een uitlaatklep. Geen letterlijke gelukkig, want die ga je op de Ribelle uiteraard niet vinden. Het geduld en de concentratie lopen terug met de accuspanning. De noodzaak van bijladen is niet anders dan wanneer het brandstofreservelampje aanschiet op welke andere motorfiets dan ook en de vooraf vakkundig geplande stop ligt nog maar tien kilometer verderop. Nog 38 kilometer aan actieradius voor handen vertelt de Ribelle me zakelijk als een onwerkelijk schouwspel plots de snelwegsleur doorbreekt. Een oude Lancia op een auto-ambulance haalt me met amper snelheidsverschil in. In de cabine slechts de chauffeur, terwijl in de klassieke Italiaanse sedan achterop twee jongens lachend om zich heen kijken. Niet voorin bij de berger, maar volgens de aangegeven RIVM-richtlijnen op afstand en dus achterop in hun gestrande bolide; op grote hoogte uitkijkend en lachend als twee boeren met kiespijn. Een blik uitwisselend met de jongeman op de bijrijdersstoel van de Lancia, haalt hij zijn schouders glimlachend op en lijkt hij me te manen gas te geven. Alsof hij stelt dat zij nergens heengaan, maar de Energica en ik niet eenzelfde lot hoeven te ondergaan. Onder invloed van fris optimisme geef ik gehoor. Van de Urban-rijmodus wissel je eenvoudig naar Sport met het knoppencluster links op het stuur, waarna de Ribelle zich vakkundig ontdoet van het zakelijke dat me haast deed indommelen.

Geen enkele tussenkomst van een koppeling, geen te beroeren schakelpedaal en zelfs niet het allerminste hikje staat tussen de rijder en een willekeurig punt aan de horizon. In een soepele polsbeweging gaat het licht bedienbare, elektronische gashendel tegen de stuit en als aan een bungeejumpkoord lanceert de Energica zichzelf in werkelijk onwerkelijk tempo naar die stip op de horizon, terwijl de auto-ambulance in de spiegels krimpt tot een speelgoedautootje en kort daarna slechts een vaag geel vlekje wordt. Zo snel, zo waanzinnig snel. Dat ene moment van brute acceleratie is als een ferme spuit adrenaline linea recta de bloedbaan in. Weg is elk gebrek aan concentratie; de Ribelle schudt je wakker. Het geduld is ook verdampt, maar vooral omdat die machtige tussensprint smaakt naar meer. Nog een keer dan; dat laadpunt halen lukt toch wel.

Nietsontziende verslaving

Onder het overdekte laadstation is er vervolgens alle tijd de Ribelle in je op te nemen. Terwijl de hartslag van de veelvoud aan tussensprintjes mondjesmaat afzwakt tot gezonde waarden, laadt de Energica met de standaard snellader in twintig minuten tijd schijnbaar moeiteloos tachtig procent bij. Schijnbaar wordt al snel blijkbaar, want met het zadel omhoog geklapt, de twee rubberen afdekkapjes verwijderd en de stekker aangesloten, begint het laden vervolgens vanzelf.

Wachten tijdens het laden vergt wat gewenning, zoals ook het uiterlijk van de Ribelle wennen is. De optionele carbon spatborden voor en achter maken hem af, terwijl de eveneens optionele verstelbare ruit en de tasjes het uiterlijk geen goed doen. Hier staat een agressieve naked bike, die zich op uiterlijk zeker kan meten met machines als de Z1000 van Kawasaki en bijvoorbeeld de Yamaha MT-10. Gespierd met esthetisch veel gewicht op de voorkant, maar bovenal straalt het veel agressie uit. Laat de 215 aanwezige newtonmeters los en je bent je bewust dat het kwaadaardige lijnenspel meer is dan enkel uiterlijk vertoon. Het is een nietsontziende verslaving die immense trekkracht aan te spreken. Ik las ooit de uitspraak dat het prima is een verslaving te hebben, zolang je je afspraken maar nakomt en wat dat betreft maakt de Ribelle het je niet gemakkelijk.

Volgens planning

Terwijl de lader van 26 procent is opgeklommen tot een bruikbare 85 procent en de motor weer afgekoppeld kan worden, zijn er 33 minuten verstreken. Tijd waarin je bijvoorbeeld een bakje koffie kunt doen. Alleen: wil je dat en kun je dat? De stop is gepland, de tijd die ervoor nodig is te laden ook, zodat de afspraak met de fotograaf kan worden nagekomen. Omdat het noodzakelijk is om de accu op te laden, niet per se omdat de benen zo nodig gestrekt moeten worden, met dank aan de werkelijk perfecte zit en zithouding van de Ribelle. Het zadel, de afstand tot en de breedte van het stuur, en zelfs de kniehoek; zo hoort een naked te zitten. Geen gebrek aan ruimte, geen onnodige spierspanning en desondanks zit je toch actief en in een aanvalshouding.

De stop wordt dan ook echt alleen gedicteerd door het bereik. Tussen de iets meer dan 80 procent aan lading bij vertrek tot de 26 procent bij de elektrische pomp zijn er 86 kilometers onder de Pirelli’s van de Ribelle doorgegleden. Snelwegkilometers zijn moordend voor je bereik, zelfs op constant cruisecontrol-tempo. De regeneratie-functie biedt soelaas en verruimt de actieradius door onder remmen energie terug te winnen. Dat de mate van regenererende motorrem in te stellen is, maakt ook uit. Er is zelfs over nagedacht dat het remlicht knipperend wordt ingeschakeld, wanneer je het gashendel sluit en er een bepaalde vertraging wordt opgemerkt. Als je maximaal regenereren instelt, remt het namelijk vergelijkbaar met een dikke V-twin die op de motor remt.

Immer aanwezige spanning

Elk stuk rechtuit met een snelheid van 90 kilometer per uur of meer win je dus weinig tot niets terug, terwijl de kWh’tjes in rap tempo de accu uit lijken te rennen. Vanaf de ‘benzinestop’ de heuvels van Montferland met zijn bochtige weggetjes in geeft dan ook een heel ander beeld. Gecombineerd gebruik tekent een bruikbaarder bereik op. Waar eerst 1,45 kilometer per procent accuspanning opgeslokt werd, doet de Ribelle uiteindelijk 1,69 kilometer per procent. Daarmee kom je dus reëel aan 170 kilometer actieradius als je A- en B-wegen en echte binnendoorweggetjes aan elkaar rijgt. Dat is inclusief een aantal van die niet te versmaden, hartslag verhogende doortrekmomentjes. Alleen staat daar tegenover dat het vermoeiend is om constant bezig te zijn met de vraag of je je volgende laadpaal haalt. De belofte van onthaasten door op je dooie akkertje te wachten tot de motor bijgeladen is, weegt maar moeilijk op tegen de immer aanwezige spanning om die volgende laadpaal.

Dat terwijl de Eva Ribelle echt een verrassend goede naked bike is, die zich in veel opzichten kan meten met de concurrentie. Met een gewogen 282,8 kilogram – exclusief de optionele tasjes, maar inclusief het ruitje, het rekje en de lichtere carbon spatborden – is-ie maar liefst 12,8 kilo zwaarder dan zijn opgave. Desondanks rijdt het als een veel lichtere machine. Hij moet merkbaar veel gewicht verplaatsen, maar doet het met verve en ook de stabiliteit is prima voor elkaar, zonder loom te sturen.

Ook de Brembo-remmerij is uitgekiend met lekker veel beet en een goede doseerbaarheid, al voel je het gewicht juist dan wel. De motor lijkt rechtdoor te willen en de voorband krijgt op zijn lazer, waarbij onder koude omstandigheden het ABS aan de bak moet.

Terugkerend thema

Het is een terugkerend thema bij de Ribelle: elk voordeel heeft zijn nadeel. Zijn krachtbron is waanzinnig, maar gulzig. De zithouding is perfect, maar lang kun je er zelden van genieten. De stabiliteit en strakke remmerij tonen de potentie, maar toch voel je het gewicht. Zelfs de gemonteerde opties volgen de trend; het ruitje en de zijtassen zijn handig, maar ze verpesten het gave uiterlijk alsof je een roze strikje in de kuif van een zilverruggorilla knoopt. Zo praktisch als Energica de Ribelle probeert te maken, is de Eva Ribelle simpelweg geen praktische motorfiets.

Rest de vraag of een brute naked praktisch moet zijn want een MV Agusta Brutale 800RR of zelfs een Yamaha MT-10 zijn dat evenmin. Zoals de Ribelle zijn dat nakeds van het agressievere soort en zoals de Ribelle zijn ook dat motoren die niet feilloos zijn. Tel erbij op dat de genoemde twee hun actieradius er in een beschamend tempo doorheen jagen en de conclusie is duidelijk. Zo onpraktisch als nakeds als dit zijn – elektrisch of niet –, bieden ze wel die zo nu en dan broodnodige dosis adrenaline. De Energica Eva Ribelle hoeft geen tasjes en hoeft geen ruitje; die heeft een afgeladen accu nodig en de ruimte om al zijn brute kracht los te laten. Die kleine momentjes maken zo veel goed, dat je hem bijna alles vergeeft. Bijna. Vooruit, nog een keer zo’n tussensprintje dan?

Plus
Brute beleving, opvallend goede rijeigenschappen en prima balans qua gewichtsverdeling

Min

Je bent niet véél tijd kwijt met laden, maar je bent wel váák tijd kwijt met laden, ‘actieradius angst’ is frustrerend

Conclusie

De grootste kracht van de Energica Eva Ribelle ontbloot zijn grootste zwakte. De elektromotor slingert op afroep 215 Nm koppel in de ketting en de sensatie van die verstandsverbijsterende acceleratie wil je keer op keer beleven. Nadeel is dat telkens als je dat doet, diezelfde elektromotor een flinke hap uit de stroomvoorraad neemt. De elektronische slimmigheden maken leven met de Ribelle nagenoeg dragelijk. Simpele toevoegingen als een achterruit en kruipstand om de stapvoets toch zware machine te verrijden doen wonderen, de hoeveelheid informatie die het tft-scherm voor je in petto heeft zullen de tech-nerds de vingers doen aflikken en de laadtijd per keer valt echt mee. Het aantal keren dat je laden moet, is waar de frustratie zit. De Energica Ribelle is een volgende stap in de evolutie van de elektrische naked bike. De potentie is echt voelbaar. Alleen afgezet tegen een – daar is hij weer – Yamaha MT-10, lijkt die brute en dorstige Japanner plots een geheelonthouder. De Ribelle bekoort en windt op, maar telkens maar voor even. Je moet bij jezelf te rade gaan of je met de nadelen van die – desondanks nog altijd bizar indrukwekkende – verslaving kunt leven.

Technische gegevens

Energica Eva Ribelle

Elektronica

Motor  traction control, rijmodi, cruisecontrol
Rijwielgedeelte           ABS, regeneratief remmen

Rijwielgedeelte

Frame stalen vakwerkbuizenframe
Vering voor     43mm-Marzocchi-upsidedownvork
Stelmogelijkheden     volledig instelbaar
Vering achter  Bitubo-monoschokdemper
Stelmogelijkheden     veervoorspanning en uitgaande demping
Veerweg v/a   110/131 mm
Rem voor        330mm-schijven met Brembo M4 monobloc-vierzuigerremklauwen
Rem achter     240mm-schijf met Brembo-tweezuigerremklauw
Banden v/a     120/70-ZR17, 180/55-ZR17

Maten & gewichten

Gewicht          282,8 kg (gewogen, rijklaar)
Tankinhoud     21,5 kWh Lithium (19,8 kWh nominaal)

Prijs & Info

Prijs     € 27.990,-
Prijs België     € 27.990,-
Importeur        Electric Motorcycles
Internet           www.electricmotorcycles.nl

Technische tekening

Wielbasis        1.465 mm
Zithoogte        790 mm

Tekst: Nick Enghardt
Fotografie: Pim Hendriksen