Eerste test Ducati 1100 Scrambler Sport Pro

De Ducati Scrambler 1100 wordt door de Ducati naar een volgend niveau gebracht met de PRO en Sport PRO. Een vernieuwde stijl vergeleken met hun voorgangers, maar in het geval van de Sport PRO ook daadwerkelijk een nieuw gevoel van sportiviteit.

Wat is de definitie van de term ‘scrambler’. Is het een retro-uiterlijk dat ogenschijnlijk op offroad gebruik gespitst is? Of is het een hoge zitpositie waarmee je veel overzicht hebt op de weg voor je? Gebruik je die definities als referentiekader dan past de Ducati Scrambler 1100 Sport PRO misschien niet helemaal in lijn der verwachting. Het rechte stuur zit bijna op gelijke hoogte gemonteerd als de clip-ons van de kleinere Scrambler Café Racer waardoor de zithouding lekker actief naar voren gebogen is. Een scrambler? Mwoa, het label caféracer had misschien beter gepast. Het is nu eenmaal maar wat lastig om anno 2020 niet in hokjes te denken door alle labels die de merken de laatste jaren hebben bedacht. Maar misschien zijn we ook wel gewoon aan het muggenziften en op zoek naar iets om op te schieten als de bekende labels misschien niet één op één toepasbaar zijn. Ducati probeert met hun Scrambler-lijn voor iedere smaak een scrambler te bouwen. De Sport is voor motorrijders die modder en gravel schuwen en de focus het liefst op het asfalt leggen. Maar ook voor motorrijders die wel graag retro-elementen zien op hun motor. En dat is iets waar deze vernieuwde 1100 Sport zeker aan weet te voldoen.

Duidelijker verschil

Voor dit jaar zijn de Scrambler 1100-modellen namelijk tot ‘PRO’ gedoopt. Daarmee gepaard gaand zien we wat uiterlijke vernieuwing. Zo hangen de uitlaatdempers, die voorheen aan weerszijden onder het zadel zaten, nu gebroederlijk onder elkaar aan de rechterkant om het scrambler-uiterlijk te onderstrepen. Ook is er in de koplamp een kunststof kruis aangebracht dat refereert aan het tape dat ze vroeger op het glas plakten zodat de scherven bij een crash bij elkaar bleven. Echter is de voornaamste vernieuwing van de Scrambler-familie dat ze uitgerust zijn met Bosch bochten-ABS. Extra veiligheid dus.

Heel groot is de vernieuwing dan ook niet. Met de PRO-modellen brengt Ducati meer verschil aan met de kleinere scramblers. Maar ook tussen de twee verschillende modellen van de Scrambler 1100. Zo moet het basismodel het doen met standaard veerpartijen en het bekende hoge stuur. De Sport PRO krijgt het al genoemde rechte en lagere stuur, maar ook nieuwe veerpartijen van Öhlins en Bosch bochten-ABS. Doordat de Sport PROj iets meer afwijkt van het standaardmodel krijgt ‘ie de kans om veel meer de hoofdrol te claimen in het verhaal van de grote Ducati Scramblers. In het zuiden van België zwaaien we ons been voor het eerst over het nieuw beklede bruinleren zadel van de sportieveling.

Met het stuur in de handen is de houding uitnodigend genoeg om de startknop direct in te drukken. Het geluid van de 1.079 cc grote lucht/olie gekoelde L-twin klinkt bij de start rauw en brutaal. Dat belooft wat op de slingerende wegen in de omgeving van Dinant waar we voor deze gelegenheid zijn neergestreken.

Gelijk

Overigens is de motor in de basis nog hetzelfde als we hem kennen. Hij produceert dus nog steeds maximaal 86 pk bij 7.500 toeren en 88 Nm koppel bij 4.750 toeren. Ook aan de versnellingsbakverhoudingen is niets gedaan waardoor de Scrambler zich nog steeds graag van onderuit laat kennen. Accelereren is echt zijn ding, waarbij het geluid van de L-twin aanzwelt uit de dubbele uitlaatpotten. Voorbij de 110 km/u gaat de fut er langzaam uit. Het moet voor een onwetende wandelaar klinken alsof er een zwerm opgefokte boze bijen langskomt als we met een groep van zes Scramblers over de Belgische heuvels rijden.

Test MV Agusta Brutale 1000RR

Op een flink gehavend segment in de route mag de vering aan het werk. Meteen valt op dat met name de voorkant wat hard staat afgesteld. Maar ook als het asfalt verderop wel van goede kwaliteit is, blijkt de voorkant wel erg sportief geconfigureerd. Het zorgt ervoor dat het tempo juist in de bochten waar het asfalt er strak bij ligt nog net even een tandje hoger komt te liggen. Het brede stuur leent zich erg om lekker naar de apex door te hangen. Wetende dat de tractioncontrol en bochten-ABS eventuele foutjes enigszins kunnen opvangen helpt natuurlijk ook daaraan mee.

Erg sportief

Toch is het wel enigszins bijzonder dat je met een scrambler zo sportief kan rijden. Het imago dat De Scrambler’ heeft opgebouwd is dat van een ontspannen machine die zeker niet traag is, maar die slechts op beperkte manier sportief bereden kan worden. De beperking is dan met name de grote veerwegen en de semi-noppenbanden. Daar heeft deze Sport daar met zijn strakke en volledig instelbare Öhlins en slechts ietwat geblokte Pirelli-banden eigenlijk helemaal geen last van. Integendeel zelfs, sportief rijden wordt er zowaar door aangemoedigd! ‘Past dit dan eigenlijk wel?’ vraagt ergens ver achterin mijn hoofd een stemmetje als we ontspannen langs de oever van de Maas rijden. Hetzelfde stemmetje dat eerder op de dag al bezig was met labels en hokjes waar deze Scrambler in zou moeten passen. Met volledig instelbare Öhlins, rijmodi, ride-by-wire, tractioncontrol, bochten-ABS en hard bijtende Brembo Monoblock-remklauwen is de vraag toch ook weer niet helemaal misplaatst. Heeft zo’n Scrambler dat nou echt nodig? Misschien niet. Maar in een tijd dat op vrijwel iedere nieuwe motorfiets in dit segment een vergelijkbare uitrusting wordt toegepast valt er weinig van te zeggen. Het bewijst misschien des te meer dat een mens te snel geneigd is om in hokjes te denken. Zo’n leuke motorfiets in je handen hebben en dan nog gaan twijfelen of het wel past bij het bepaald label en de ‘daarbij horende karaktereigenschappen’. De Ducati Scrambler 1100 Sport doet zijn naam eer aan. Punt.

Missing link

Met dat moment van hokjesdenken achter de rug kan de focus eindelijk weer volledig op het rijden komen. Daarbij wissel ik onderweg even van rijmodus Active naar Journey. Active is in dit geval de sportiefste variant waarbij de gasreactie fel is en de tractioncontrol het minst ingrijpend optreedt. In Journey is de gasreactie wat vloeiender en speel je meer op safe wat betreft de tractioncontrol. In die rijmodus voelt de Scrambler Sport ineens weer een stuk gemoedelijker. Het gashendel opendraaien resulteert niet meteen weer in wilde escapades maar dit keer in een ietwat kalmere acceleratie waarna je alsnog rap van je plek komt, maar het gevoel stukken minder onbesuisd binnenkomt. Had ik dit twintig kilometer eerder gedaan, dan was mijn hoofd nooit zo in de war geraakt met labels en wat dan ook. Alsof ik de missing link gevonden heb in een puzzel die eerst steeds maar net niet uitkwam. Zo voelt het als ik merk dat de Ducati Scrambler 1100 Sport absoluut het beste tot zijn recht komt in die rijmodus. Af en toe een dot gas voor de beleving en daarna weer lekker om je heen koekeloeren. Iets wat in het zuiden van België echt geen straf is. Onder een blauwe hemel met hier en daar een wolk rijden we verder langs de oever van de Maas, waarop watersporters een poging doen op een plank te blijven staan achter grote speedboten. Overigens is er ook nog een derde rijmodus genaamd City. In die stand schakelt de motor zichzelf terug naar 75 pk en staat de tractioncontrol maximaal tot je dienst om in het drukke verkeer geen onverwachte slippertjes te maken. Dat alles stuur je aan met een redelijk simpel menu dat zonder problemen tijdens het rijden aangestuurd kan worden in het overzichtelijke dashboard.

Finishlijn

Met de finishlijn in zicht merken we dat het zadel ondanks zijn lengte niet bepaald de mogelijkheid biedt om te gaan verzitten. Of ja, zodra je wat naar achteren gaat zitten om je knieën ietwat te ontlasten glijd je al snel ook weer terug naar de kleine kuil die in het zadel is aangebracht voor comfort. Wellicht dat het met een leren broek minder problemen geeft maar met een kevlar spijkerbroek is het bijna een glijbaan op wielen. Een klein minpuntje dat naast de toch nog steeds ietwat verwarrende naamgeving afdoet aan een anders best indrukwekkende plezante motorfiets. De uitnodigende zithouding, de Italiaans goede afwerking en het algehele design samen met de stiekem best wel verslavende roffel in de uitlaatpotten zorgen namelijk voor dat ene gevoel dat je als motorrijder eigenlijk altijd zoekt in een machine. Het zogenaamde ‘kom-we-doen-nog-een-stukkie’-gevoel dat zich meester van je maakt net voor je je linkerbeen de opdracht gaat geven om de jiffy uit te klappen. Het vergt een flinke dosis zelfcontrole om niet toe te geven aan dat gevoel en de sleutel in te leveren bij Ducati.

Basis PRO

Helaas hadden we tijdens de middag die we kregen met de Ducati Scrambler 1100 Sport Pro niet voldoende tijd om ook nog met het basismodel te rijden. Zoals in de test al een aantal keer is aangehaald is ook deze Scrambler 1100 gepromoveerd tot PRO-model. Dat wil dus zeggen dat ook het basismodel gebruik mag maken van het Bosch bochten-ABS. Daarnaast is het basismodel ietwat vernieuwd met nieuwe graphics op de 15 liter grote stalen benzinetank. Verder heeft hij ook het kunststof kruis in de koplamp gekregen en zijn ook hier aan de rechterzijde twee uitlaatdempers onder elkaar gemonteerd. Wat betreft de vering is er gekozen voor een Marzocchi upsidedownvoorvork en een monoschokdemper van Kayaba. Beiden ruim instelbaar.

Conclusie

Met slechts een aantal kleine updates heeft Ducati een motorfiets gepresenteerd die toch een heel ander gevoel geeft dan zijn voorganger. De Sport was voorheen met name qua uiterlijk de sportievere van de Scrambler 1100-modellen. Dat is de motor door het lagere stuur en de actievere zithouding met recht nu ook wat betreft de rijervaring. Ik moet echt moeite doen om niet steeds harder en harder te gaan. Toch hoor je juist het relaxte tempo dat bij een Scrambler hoort in acht te nemen. Maar misschien ligt dat ook wel aan de zeer sportieve uitrusting van deze motor. Met volledig instelbare vering en circuitwaardige remmen is de Ducati bijna een Monster in Scrambler-vermomming. Maar ja, hij heet dan ook niet voor niets Sport. Met een schuin oog op de concurrentie misstaat het overigens helemaal niet. Met de PRO is Ducati dan ook klaar om het gevecht met gelijke middelen met andere grote retro scramblers aan te gaan. Voor zij die genoegen nemen met een maatje minder is er altijd nog het basismodel.