Eerste test 2022 Yamaha R7

Dat Yamaha erg actief is in de motorsportwereld, zal voor niemand een verrassing zijn. Van de MotoGP, WorldSBK, endurance en alle klassen die daaronder zitten, tot de R3 en R125 bLU cRU Cup. Een bord vol dus. Het supersportgamma voor de openbare weg reikt van de zware 1000cc-R1M tot de R125. Maar tussen de lichte, voor A2-rijbewijshouders R3 en de enkel nog als circuitfiets leverbare R6 RACE ligt nog heel wat speelruimte voor een extra model. Enter de 2022 Yamaha R7.

Yamaha benadrukt dat de nieuwe R7 geen opvolger is van het iconische OW-02 750cc-racemodel. Daar krijgt de nieuwe machine namelijk behoorlijk wat commentaar op. Ieder weldenkend mens weet dat het concept heel anders is: een pur sang viercilinder-racemonster tegenover een lichte tweecilinder-supersport. Los daarvan is de naamgeving anders: YZF-R7 tegenover R7. Subtiel, jazeker, maar het is verschillend. Een Porsche 718 is ook niet hetzelfde als een 718 Boxster. En hoe moesten ze hem anders noemen? Het cijfer in de R-reeks staat simpelweg voor de cilinderinhoud maal honderd. Dus R7 was de enige optie. Zo, is dat probleem vanaf nu de wereld uitgeholpen.

Yamaha zet de nieuwe R7 in de markt als een ideale machine voor zowel gebruik op de openbare weg als op het circuit. Een duaal karakter. En dat is gevaarlijk. Om uit te blinken in beide ‘thema’s’ moeten er ergens compromissen gemaakt worden. Aan de basis zal het alvast niet liggen, want de R7 maakt gebruik van het CP2-platform. Dat kennen we van de MT-07, XSR700, Ténéré 700 en Tracer 700. De R7 wordt daarmee dus al de vijfde telg in de CP2-familie, en daar is niemand rouwig om. Waarom? Dat motorblok. We hebben de tweecilinder-crossplane al bij alle voormalige tests de hemel in geprezen, en dat doen we opnieuw. Toch moeten we daar een kanttekening bij maken, want waar je een MT-07, XSR700 en Tracer 700 op de openbare weg rijdt, en een Ténéré 700 meer offroadgericht is, beoordelen we het motorblok nu dus vooral op zijn sportiviteit.

Rekoefening

We beginnen de testrit op de openbare weg. Niet zomaar een openbare weg, maar wel de prachtige kronkels rond het Spaanse Almeria. Wegen die zo strak liggen als een pas gespannen snookerlaken, asfalt dat door de FIA lijkt aangelegd en bochten die zo talrijk zijn dat je de tel al kwijt bent na twee kilometer. Enfin, ideale testomstandigheden voor iedere motor, en al helemaal voor de R7. We krijgen een zwart exemplaar onder onze in een leren racepak gehulde kont geschoven, en jongens, wat ziet die er goed uit. De motor bedoelen we… Zwart op zwart, met een klein streepje cyaan onder de koplamp en onder het R7-logo aan de zijkant. Een erg geslaagde, duistere look, ook al omdat de koplamp bijna in het niets verdwijnt tussen de twee led-oogjes. Achteraan herkennen we het sexy kontje van de R6 en R1. Maar… mooi design gaat meestal niet gepaard met veel comfort. En dat is hetzelfde op de R7. De zitpositie is zeer sportief. In theorie zit die tussen de rechte zit van de R3 en de supersportieve rekoefening met ongelijke liggers van de R6. Het komt erop neer dat je met je ellebogen je knieën aan kunt raken. Dat werkt fantastisch op het circuit, maar voor de openbare weg mag het net iets minder extreem. Gelukkig is er wel voldoende plaats in het zadel om af en toe eens te verzitten.

Wat je wel extreem veel hebt, en ook heel snel, is het vertrouwen in de R7. De motorfiets stuurt mooi direct zonder zenuwachtig te zijn en heeft een krachtopbouw die je vol kunt benutten en je nooit schrik zal aanjagen. Uitgebalanceerd dus. Ook fijn is dat er geen ingewikkelde rij-instellingen zijn. Geen power modi, geen tractiecontrole, geen bluetoothconnectie met je telefoon. Niks. Gewoon opstappen en gas geven. Je mist het ook niet. De gasreactie is zoals die hoort te zijn, werd zelfs een tikje agressiever gezet door de ingenieurs. De tractiecontrole heb je op droge wegen niet nodig. Op nat asfalt is het wel welkom, al was het maar voor je eigen gemoed. En dat lcd-dashboard? Mja, je verwacht een mooi tft-scherm. Maar missen? Nooit. Het dashboard is duidelijk en groot genoeg, dus het volstaat prima om er zelf naar te kijken. Om het aan je vrienden te laten zien, ligt mogelijks wat gevoeliger. De afwezigheid van technologie en elektronica én het gebruik van een bestaand motorblok en platform, zie je terug in de prijs; € 10.299,- (België € 9.299,-) is zonder meer scherp te noemen. De gelimiteerde 60th Anniversary Edition met rood/witte kleurstelling en gouden wielen kost 400 euro meer.

A&S-koppeling

Het tempo op de openbare weg wordt gestaag opgevoerd. Bergwegen worden verpulverd met uiterste precisie. Wil je de 2022 Yamaha R7 tot op twee centimeter van de witte streep sturen? Dan doe je dat en dan lukt dat ook. De stuurprecisie is fenomenaal. Nooit intimiderend, nooit zenuwachtig. Altijd stabiel, altijd waar je hem wil hebben. De ietwat agressiever gezette gasreactie ten opzichte van de MT-07 is nauwelijks merkbaar als je ze niet na elkaar kunt rijden. Maar de gasreactie is goed, zodat je voldoende polsspeling hebt om mooi op het gas te sturen. Overhellen verloopt dankzij het lage gewicht van 188 kg rijklaar moeiteloos. Daar profiteren ook de remmen van. Die hebben voldoende stopkracht, maar mochten net iets steviger bijten bij de eerste rembeweging. De uitgebreid instelbare vering voor- en achter leiden een luxeleven op dit soort gladde wegen. Toch kunnen we ze op geen foutje betrappen. De afstelling is zeker niet extreem sportief, maar wel voldoende. Dat zorgt voor een snaarstrak stuurgedrag, terwijl het in dorpjes met vluchtheuvels of kapotte wegen best meevalt.

Is 73 pk te weinig voor een supersport? Eerst rijden en dan pas dat soort uitspraken doen. De power is op zo’n goede manier bruikbaar dat je zelden wenst dat je meer had. Vooruit dan, eenmaal boven de 140 km/u mocht er wel wat meer pit in zitten. Maar wanneer rij je die snelheden? Het fijne van het hele verhaal is dat jij steeds de controle hebt over de motor, en niet andersom. Geen momenten dat je het bijna in je broek doet van de extreme acceleratie of dat je uit je zadel vliegt bij een te heftige acceleratie.

‘Geschakeld’ aan dat fijne motorblok is een prettig werkende versnellingsbak. Die is trefzeker en klikt er duidelijk in. Enkele keren misten we wel van tweede naar derde, maar dat kwam eerder door het gebrek aan feeling in onze nieuwe racelaarzen. Om terug te schakelen, krijg je in ieder geval hulp van de assist & slipperkoppeling. Die doet wat-ie belooft. Logisch dat die op de R7 zit, want zo’n A&S-koppeling komt op het circuit nog veel beter tot zijn recht dan op de openbare weg.

Funfactor

In de verte lonkt het circuit van Almeria. Een dik 5 km-lange asfaltstrook die door een dor landschap kronkelt. Qua ligging heel mooi, maar best een moeilijke lus om voor te stellen. Dat komt door twee dingen: er zijn behoorlijk wat blinde bochten en praktisch geen referentiepunten. Alles lijkt erg sterk op elkaar. Gelukkig maakt de 2022 Yamaha R7 het ons niet te moeilijk. Ontkoppelen om op te schakelen hoeft al niet meer, want de circuitmachines zijn uitgerust met een optionele quickshifter. Helaas werkt die enkel bij het opschakelen. Om aan te remmen voor een bocht, zul je dus nog steeds je linkerhand/linkervoetcoördinatie op de proef moeten stellen. Ook zijn de race R7’s geschoeid met Bridgestone Battlax Racing R11-circuitbanden, wat een wereld van verschil maakt ten opzichte van de standaard – en prima presterende – Battlax Hypersport S22.

Duotest BMW F900XR vs Aprilia Tuono 660

Maar niet alleen daardoor maakt de 2022 Yamaha R7 het ons makkelijk. Het is ook – net zoals op de openbare weg – dat onmiddellijke vertrouwen dat je hebt. Voor iedereen die al eens op circuit heeft gereden met zijn straatmotor, weet dat het toch altijd een ander gevoel is. Je machine voelt levendiger en zelf ben je ook enthousiaster omdat het nu eens echt los mag gaan. Dat kan al eens voor verrassingen zorgen omdat je bijvoorbeeld je snelheid verkeerd inschat en een bocht mist, of te laat remt. Op de R7 komen we voor geen verrassingen te staan, want die blijft doen waar hij goed in is: scherp sturen, stabiel op de weg plakken en jou alle controle in handen laten.

Te veel snelheid meegenomen in een bocht? Rustig blijven, naar de apex kijken en de R7 vergeeft het wel. Het zal nooit angstaanjagend worden. Dat allemaal terwijl het – en dit is essentieel – nooit saai wordt. De funfactor is zeer hoog. Je zoekt je eigen limieten en die van de machine op, zonder dat het gekkenwerk wordt. Wil je na een tijdje toch meer snelheidsbeleving of snellere rondetijden? Ga dan eens shoppen in de GYTR (Genuine Yamaha Technology Racing)-catalogus en verfraai je R7 met een volledige Akrapovic-uitlaatlijn, nieuwe Öhlins-raceveren, een andere ECU,… De mogelijkheden zijn schier eindeloos om er een echt snelle racemachine van te maken. Met een beetje talent kun je het dan andere (oldskool-)supersports heel lastig maken.