Eerste test 2021 Yamaha MT-09

Toen Yamaha in 2013 de MT-09 introduceerde was dat goed nieuws. Motorenthousiasten waren destijds net zo uitgekeken op de vier-in-lijn FZ’s als wij nu op de coronamaatregelen. De rek was uit de liefde voor Yamaha’s nakeds. De elastische triple van de MT-09 veranderde dat. De 2021 Yamaha MT-09 is wederom goed nieuws.

Na bovenstaande lofzang vergeet je bijna dat de eerste Yamaha MT-09 weldegelijk zijn makken heeft. Hij is fantastisch als geheel, maar heeft twee tekortkomingen: de gasreactie is te fel, de vering juist te gematigd. Vooral de achterdemper raakt bij al het geweld van de driecilinder het spoor bijster. De tweede generatie, in 2017 slechtte Yamaha daarmee de Euro 4-kaap, heeft al een mildere gasreactie en de achterdemper is beter bij de les. Omdat drie een magisch getal is voor een triple valt bij deze derde generatie alles op zijn plaats. Het minimalistische design van de eerste generatie is bovendien weer terug als bonus. Verdwenen zijn de afzichtelijke nummerplaatbevestiging à la BMW GS en de onooglijke koplamp. Het geeft de MT-09 weer het kale voorkomen dat hem zo goed past. Zelfs zijkapjes ontbreken. De een haat het, de ander smult ervan. Iedereen vindt het wel knap dat het ook zonder alles bedekkende kapjes niet oogt als een zooitje. Yamaha heeft goed werk geleverd.

Laagjes aluminiumpapier

Er zit ook een serieuze hoeveelheid werk in de MT-09. Je ziet het niet aan de kale naked af, maar hij is letterlijk van kop tot kont en van top tot teen op de kop gegaan. Om bij dat laatste te beginnen: de tienspaaks wielen zijn zevenhonderd gram lichter dan voorheen. Dat de velg op sommige plekken slechts twee millimeter dik is (was 3,5 mm) klinkt onheilspellend, maar de wielen hielden zich alle 220 kilometers keurig. Dat geldt ook voor de gemonteerde Bridgestone S22-banden, die volop vertrouwen schenken en opvallen omdat ze zo onopvallend goed hun werk doen.

Bij het frame verbazen sommige cijfers eveneens hooglijk. Op sommige plekken is het totaal nieuw ontworpen en 2,3 kilo afgevallen frame slechts 1,7 mm dik. Dat klinkt als een aantal laagjes aluminiumpapier op elkaar. Toch heb je over stijfheid niets te klagen, al heeft het rijwielgedeelte een comfortabele hoeveelheid flex. Al met al combineert het op prima wijze sportiviteit met comfort. Het balhoofd staat dertig millimeter lager dan voorheen om meer gewicht op het voorwiel te krijgen. De swingarm is een kwart pondje afgevallen en de lagering van de achterbrug is aan de binnenzijde van het frame. De MT-09 bouwt onder meer daardoor heerlijk smal.

Bij je knieën is het amper te geloven dat dit een 900 cc zware triple is. Ook bij de – in twee standen verstelbare – voetsteunen bouwt de motorfiets mooi smal. Een ander pluspunt van de stepjes is hun lage positie. Het levert een aangename kniehoek op, zonder dat je gebrek hebt aan bodemspeling.

Mini minpuntjes voor de 2021 Yamaha MT-09

De instelbare voorvork en achterdemper hebben andere instellingen gekregen. Het rijwielgedeelte voelt voor en achter mooi in balans. Het voelt allemaal weer net wat strakker en beter gedempt dan voorheen. Toch voelt het geen moment oncomfortabel. Wil je toch nog dieper in de vering duiken, dan is er de SP-versie. Die heeft onder meer een Öhlins-achterdemper, cruisecontrole, chiquer zadel, Kayaba-vork en een speciaal kleurenschema. Daar staat wel een prijskaartje van twee mille tegenover. Als je niet elke dag op het circuit te vinden bent, of elke dag de openbare weg als jouw privécircuit ziet, zou ik serieus hard nadenken over een SP. De standaard MT-09 legt de lat namelijk best hoog.

De kwaliteit zet zich door in de remmen. Aan de schijven en remklauwen verandert niets, maar de rempomp is van het radiale type. Het functioneert prima, twee vingers zijn altijd voldoende en de remmen hebben zowel gevoel als kracht.

Valt er dan totaal niet oud-Hollandsch te klagen? Amper om eerlijk te zijn. Het zijn letterlijk details waarover je kunt (het hoeft dus niet eens) vallen. De benzinetank is met veertien liter niet overbemeten. Aan de andere kant draagt het bij aan de wespentaille van de MT-09. Hetzelfde geldt voor het nieuwe tft-dashboard. Dat meet slechts 3,5-inch, terwijl ik een week eerder nog met een KTM rond reed met een 7-inch scherm. Dan kun je het exemplaar op de MT-09 als klein bestempelen, maar noem het minimalistisch en in een keer past het perfect bij de motor. Overigens lees je alles in een keer af, dus daarover geen klagen. Tot slot nog zo’n minimaal minpuntje: de knop om het menu op het dashboard te bedienen, zit net iets te ver weg om heel soepel met je duim te bedienen.

Eerste test 2021 Yamaha MT-07: Charmante cycloop

Gretig, niet gemeen

Bij de elektronica klopt alles wel weer. De MT-09 beschikt over vier rijmodi, traction control, slide control (wil je al speedwayend op een bocht af, dan mag dat tot een bepaalde mate van de computer), wheelie control en bochten-ABS. Een rijmodus vind ik persoonlijk het meest overschatte stukje software ooit. In 99,99 procent van de gevallen zet je hem op Sport en dan nog is de motorfiets aaibaar als een puppy. Behalve bij de eerste MT-09… Die moest je echt op de sloomste rijmodus zetten vanwege de te felle gasreactie. Bij het 2021-model zijn alle rijmodi bruikbaar. Op Rain (100 pk) na, beschik je altijd over het volle vermogen, maar de motor pakt altijd mooi op. Geen enkel moment had ik de behoefte om de standaard rijmodus te vervangen door een giftiger of juist rustiger. Eigenlijk bevalt de hele motor me in standaardinstelling. Vering, rijmodi en/of traction control voldoen standaard goed.

Komen we bij de parel van de MT-09: het driecilinder-in-lijnblok. Door een drie millimeter langere slag heeft het 42 cc meer longinhoud. Het levert zes procent meer koppel en vier extra pk’s, maar er is iets veel belangrijkers. Het maximale koppel komt al vrij bij 7.000 tpm en voorheen was dat bij 8.500 tpm. Bovendien houdt de triple zijn maximale vermogen zo’n beetje vast tussen de 7.000 en 9.000 tpm, en bij 5.000 tpm krijgt het blok nog eens extra vleugels. Een andere naam voor al dit gegoochel met cijfers is: bruikbaar vermogen. Het blok is gretig zonder gemeen te worden, krachtig zonder onhandelbaar te worden, elastisch en ronduit verslavend leuk. Veel schakelen met de up/down-quickshifter hoeft niet. Zet het ding op een krappe bergweg in de tweede versnelling en het blok sleurt je in een mum van tijd van stapvoets naar 142 km/u. Of je doet het rustig in derde of vierde versnelling. Het blok heeft er genoeg kracht voor. Bovendien klopt de gasreactie dit keer. Je kunt desgewenst toeristisch rijden of stapvoets tussen een file door.

Waarzegster

De mannen en vrouwen die bij Yamaha piano’s bouwen, beunen vast bij. De 2021 Yamaha MT-09 produceert geen uitlaatgeluid, die geeft een concert ten gehoor. Het schijnt een privéconcert te zijn, het in- en uitlaatgeluid is vooral gericht op de bestuurder en niet op de bozige voorbijganger. Bij het terugschakelen maken heerlijke plofjes in de uitlaat het feest af. Overigens bestaat de ‘uitlaat’ volledig uit uitlaatpot onder het blok en ontbreekt de traditionele demper. Minimalistisch weet je nog wel. Het staat dit nachtegaaltje goed, al denken producenten van vervangingsdempers daar ongetwijfeld anders over.

Eerste test 2021 Kawasaki Versys 1000 SE

Dan is het nu tijd om voor waarzegster te spelen voor iedereen die een testrit overweegt. Bij het opstappen op de MT-09 denk je al: ‘Wow dat zit nog goed en ruim voor zo’n naked.’ Bij het wegrijden valt het gemakkelijke samenspel tussen gashendel en koppeling op. Rij je de eerste meters door een onbekende drukke stad, dan valt het gemak op waarmee je de motorfiets door het verkeer loodst. Alsof jullie al jaren samen op pad zijn. Misschien schrik je de eerste bocht nog van het stuurgemak, twee bochten verder prijs je het de hemel in. In het dashboard lees je 1 op 20 af en daardoor moet je even glimlachen. In het buitengebied verandert die onherroepelijk in een brede grijns. Op je favoriete weggetje gaat het gas erop. Je kunt niet anders dan danig onder de indruk zijn van de kracht, souplesse en de symfonie van de driecilinder. Het stuurgemak rondt het geluksgevoel af. Het is slecht te geloven dat je een 900cc-triple zo makkelijk omgooit. Razend rap en zonder moeite gaat het van links naar rechts. De motorfiets geeft daarbij het vertrouwen dat je op een bochtige weg wilt. Ook in lange snelle bochten blijft alles keurig in het gareel. Bij het uitaccelereren wordt de voorkant licht en dat blijft zo als het gas erop blijft staan. Het euvel kennen we van andere nakeds met brede sturen. Verontrustend wordt het niet, leuk blijft het. Moet het noodgedwongen even rustig achter een tractor, dan heeft de MT daarmee geen enkele moeite. Hij tokkelt net zo rustig en onverstoorbaar in lage toeren als hij richting het rood jaagt. Als de testrit ten einde komt en je richting motorzaak rijdt, bekruipt je een gedachte: ‘Zal ik toch nog even een kleine honderd kilometer extra maken?’

Conclusie 2021 Yamaha MT-09

Val ik in herhaling als ik zeg niet te kunnen begrijpen waarom je als motorfabrikant zo hamert op de ‘Dark Side of Japan’ als je het zonnetje in huis hebt? Als de Yamaha MT-09 al een donkere kant heeft, dan is dat zijn vermogen om het beest(je) in iedere rijder los te maken. Eigenlijk is dat ook iets positiefs. De Dark Side brengt juist licht in motorlevens. Niet alleen in dat van de notoire scheurneus, maar ook van de normale motorrijder. Soms krijgt een motorredacteur de vraag welke motorfiets hij als enige in zijn schuur wil hebben. Deze MT-09 staat met stip in mijn voorkeurslijstje. De Yamaha is betaalbaar, comfortabel, een prima forensenfiets, een heerlijk scheurijzer, wendbaar, leuk en de koppel- en karaktervolle driecilinder is de kers op de taart. Uiterst zorgvuldig heeft Yamaha elke ergernis en zwakte uit de MT-09 geslepen en een zo goed als perfecte fiets neergezet. Oké, niet elk knopje zit onder handbereik, de benzinetank, dashboard en stuuruitslag mogen persoonlijk groter van mij, maar echte grote ergernissen zijn verdwenen. Het blok luistert nu wel prachtig naar de instructies van de rechterhand. De elektronica doet onopvallend en dus goed zijn werk. De zitpositie en kniehoek blijven riant voor een naked. Van welke kant je de MT-09 ook bekijkt, nergens ontwaar je een ‘Dark Side’. Laat de reclamejongens die verantwoordelijk zijn voor die slogan alsjeblieft uit hun nek lullen, maar geloof er niets van. Met een Yamaha MT-09 haal je de zon in huis.