Eerste test 2021 Kawasaki Z H2 Special Edition

Eerste test 2021 Kawasaki Z H2 Special Edition. Hyperdepiep hoera! Een jaar nadat Kawasaki de Z H2 introduceerde, zetten de Groenen nu ook een Special Edition van deze woeste hypernaked met supercharger in de markt. Is de ‘SE’ de extra centen waard? We gaan op pad in Zuid-Holland met het nieuwe vlaggenschipmodel van Kawasaki’s Z-lijn om dat te ontdekken.

Wat gebeurt hier?! Terwijl elke vezel in m’n lijf zich schrap zet, schiet op het kraakheldere tft scherm onder me de digitaal aangegeven snelheid omhoog alsof ik net de jackpot heb gewonnen. Al bij de eerste keer op het gas maakt de 2021 Kawasaki Z H2 Special Edition (SE) diepe indruk. Met dank aan die beul van een 998cc-viercilinder met supercharger, die 200 pk en 137 Nm koppel produceert. Ook al zijn die aantallen op papier of beeldscherm al indrukwekkend, het ervaren ervan is echt andere koek.

Ik rij dus geregeld met strak samengeknepen billen tijdens de officiële introductie van de Z H2 SE in Zuid-Holland. Die stoot de ‘normale’ Z H2 nu genadeloos van de troon als hoofd van Kawasaki’s Z-familie. Toch heeft de Special Edition hetzelfde woeste drukgevulde blok als de standaard Z H2. Laten we even bekijken waarmee deze zwart-groene geweldenaar de lettertjes ‘SE’ heeft verdiend. Dat zit ’m in een upgrade naar semi-actieve elektronische Showa-vering en bijbehorende software: Kawasaki Electronic Control Suspension (KECS) of Skyhook van Showa houden die vering in het gareel, afhankelijk van de gekozen setting. Daarover later meer. Ook heeft de SE lichtere en compactere Brembo Stylema Monoblocs, met bijpassende hoofdremcilinder van dezelfde firma. Die pompt de remolie door staal omvlochten remleidingen. Visueel zijn de SE’s goed te herkennen aan de goudkleurig Showa-voorpoten en de ‘special paint & graphics’, die vooral in het zonlicht er prachtig uitspringen.

Rechtvaardigen de extra’s de meerprijs? Kawasaki vindt natuurlijk van wel. Zij benadrukt dat het eigenlijk een koopje is, omdat de kosten van al die lekkernijen ongeveer twee keer hoger liggen dan het prijsverschil van € 2.600,- met ‘de gewone’. Is wat voor te zeggen natuurlijk. Mocht je jezelf of je partner moeten overtuigen, kun je dus gebruikmaken van het argument dat je door meer geld uit te geven eigenlijk geld bespaart.

Pretpakket

Het model dat ik aan de tand mocht voelen was daarnaast uitgerust met de ‘performance kit’, die voor € 1.399,- in de boeken staat, exclusief montagekosten. Je krijgt daarvoor een heerlijk racy klinkende Sloveense kachelpijp, een mooi bekleed duozitje, dat vooral geschikt lijkt voor mensen die genetisch niet in staat zijn om angst te voelen, een tankpad en een flyscreen(tje). Verwacht van die laatste geen wonderen. Je helm vangt namelijk gewoon volledig de rijwind op. Bij goed doorjakkeren is het dus net of je je hoofd in een straalmotor hebt gestoken. Met de afterburner aan. Tsja, je zit op een hypernaked of niet, hè?

Ondanks alle chique extra’s, is de ‘pièce de résistance’ van deze motor nog altijd de supercharger. Die laat zich op een mooie en bruikbare manier gelden. Natuurlijk, de manier waarop je met de quikshifter door de zesbak kunt jagen, is bijna angstaanjagend, maar het blok voelt – hoe krachtig ook – toch voorspelbaar aan. Tenminste als je eenmaal enigszins gewend bent. Je moet wel echt ijswater in je aderen hebben stromen, wil je na een eerste ritje op dit beest afstappen en zeggen: ‘Mwah gaat wel’. Een andere prettige bijkomstigheid van het blok is dat het zich ook keurig gedraagt bij snelheden die niet gelijk hoeven te leiden tot fanmail uit Leeuwarden. In die zin zou je de Special Edition kunnen omschrijven als een allemansvriend. Alleen dan een hele gespierde, die met een lichte draai van de pols ook een ongekend pak rammel uitdeelt.

Sensors & settings

De Z H2 SE is rijkelijk voorzien van sensors. De ABS, traction control, vering en de IMU (die heel kort samengevat de voor-, achter- en zijwaartse G-krachten meet) communiceren allemaal constant met elkaar op duizelingwekkende snelheid. Ga je op pad met de H2 kun je kiezen uit drie standaard panklare settings. Dat zijn Sport, Road en Rain. Alleen in de laatste stand zwaait Showa’s veelbesproken Skyhook-software de scepter over de semi-actieve elektronische vering. Dat komt, omdat de engineers van Kawa vonden dat Skyhook bij lekker doorrijden teveel van het karakter van de motor afsnoept. Zet je ’m in Sport of Road, dan gaat Kawasaki’s eigen KCES aan het werk. In Sport voelt de motor net iets strakker en vraagt de gasreactie meer subtiliteit van je rechterpols. Road zal, denk ik, voor de meesten een prima setting zijn. Zeker om mee te beginnen. Ik heb er in ieder geval het grootste deel van de dag mee gereden. Wil je zelf aanpassingen doen aan de instellingen, kies je de Rider-modus. Je gereedschapskist kun je dicht laten. Op het tft-scherm stel je de Z H2 SE in zoals jij dat wenst.

Al die digitale en elektronische assistentie zal de rijervaring ongetwijfeld ten goed komen. Alleen merk ik er eerlijk gezegd niet zoveel van tijdens het rijden. Het voelt allemaal nog behoorlijk woest en wild als je het vermogen aanspreekt. Het voorwiel kwam bij mij menigmaal onbedoeld van de grond bij een dotje gas. Wat dat betreft zijn de genen van de oer-Z – de Z900 uit 1972 – goed doorgekomen. Die stond bekend als ‘Widowmaker’ en ik denk dat deze ultieme doorontwikkeling van de Z-serie dat predicaat ook verdient.

Eerste test BMW R1250GS 40 Years GS Edition

Weight Watchers

De zithouding is actief rechtop en de positionering van de stepjes zorgt voor een sportieve, maar nog enigszins ontspannen kniehoek. Het brede fat bar stuur valt lekker in je handen. De motor stuurt vrij neutraal en je kunt met vertrouwen op je lijn blijven. Evengoed kun je het stuurgedrag niet echt messcherp noemen. Geen verrassing natuurlijk met een gewicht van 240 kilo. De Z H2 SE voelt onderweg wel lichter dan dat, maar een abonnementje op de Weight Watchers zou de Kawasaki geen kwaad doen. Maar goed, het ‘unique selling point’ van deze motor is niet het stuurgedrag, maar de enorme power en de manier waarop die constant tot je beschikking staat. Speels voelt het allemaal wel. Dat komt vooral omdat je in een flits van nul naar waanzinnig gaat en je ook moeiteloos de vullingen uit je kiezen remt met de ronduit fantastische Stylema Monoblocs. Tijdens deze test moest ik na een iets te enthousiast genomen bocht plots pittig de noodankers uitgooien. De Stylema’s, ABS, stalen remleidingen en slimme suspensie bewezen gelijk hun waarde. Hard knijpen? Helemaal niet nodig en de gang was er lang en breed uit, voordat het echt link werd. De Z H2 SE voelde daarbij geen moment paniekerig. Waarvoor hulde.