Duotest Kawasaki Z900 SE vs Yamaha MT-09 SP

SE, SP, EVO,…; er bestaan heel wat afkortingen die motormerken gebruiken om hun modellen met een betere vering te benoemen. De Japanse motoren in deze test hebben de expertise van Öhlins (en KYB) ingeroepen om hun Z900 en MT-09 om te vormen tot nóg betere machines. Maar op welke motor is die transformatie het best uitgevoerd? En heb je zo’n SE of SP wel nodig voor je dagelijkse ritjes?

Fotografie: Jarno Van Osch

Yamaha introduceerde van haar vorige MT-09 al een SP-versie en herhaalt ongeveer hetzelfde trucje op de huidige MT-09. Een speciaal kleurtje, cruise control, hier en daar wat beter afgewerkt en natuurlijk een dijk van een veringsysteem. Op de MT-09 SP wordt gekozen voor een volledig instelbare KYB-voorvork, in combinatie met een eveneens compleet aanpasbare Öhlins STX 46. Je betaalt voor de SP 1.700 euro meer dan voor de normale MT-09.

Voor Kawasaki is het ‘speciale-veren-feestje’ nieuw, want het introduceerde nog niet eerder een SE-versie van de Z900. Het concept is hetzelfde als dat van de MT-09 SP, met een volledig instelbare KYB-voorvork en een Öhlins-monoshock, in dit geval type S46. Maar Kawasaki voegt aan haar SE ook nog Brembo M4.32-remklauwen en Brembo-remschijven toe, inclusief staalomvlochten remleidingen. Dat alles voor een meerprijs van 1.400 euro ten opzichte van de normale Z900.

Duotest Aprilia Tuono 660 Factory vs. BMW F 900 R

Om al maar meteen een misvatting uit de wereld te helpen: deze veringen zijn niet gemaakt om de motoren comfortabeler te laten rijden. Niet. Veel mensen denken dat, maar het zijn de sportieve eigenschappen die extra versterkt worden dankzij de Öhlins-onderdelen. In ieder geval bij de Z900 en de MT-09. Omdat de motoren dus harder afgeveerd zijn, gaan we op zoek naar strak, goed onderhouden asfalt met een aantal leuke bochten. Die plek vinden we al snel in de buurt rond Eindhoven. De Belgische Ardennen zou een optie kunnen zijn, maar het asfalt zit daar zo vol gaten dat het de beoordeling over de speciale veringen geen goed zou doen.

Goud werkt niet altijd

We hebben afgesproken op het parkeerterrein van een brasserie en collega Jelle heeft de Z900 SE bij zich. Je moet al een kenner zijn om de SE te kunnen onderscheiden van de normale Z900. Waar het groen is op de Z900, is het zwart op de SE, en omgekeerd. Een subtiel kleurenspel dus, waarbij je de beide motoren naast elkaar moet zien om het verschil op te merken. Wat het meest opvalt, zijn de goudgekleurde veren. Dat zorgt meestal voor een chique, sportieve touch, maar in combinatie met het Kawasaki-groen komt het niet zo goed uit de verf. Een compleet zwarte Z900 SE zou het mooier gemaakt hebben. Maar goed, smaken verschillen.

De Yamaha MT-09 SP is veel duidelijker een speciaaltje. Hij krijgt de blauw-zwart-grijze-kleurstelling van de R1 M, waardoor je meteen weet dat het een SP is. De eveneens goudgekleurde veren geven het helemaal weg.

De Twijfeltest: Ducati Multistrada V2 S vs Multistrada V4 S

Los van de SP-versie heeft de MT-09 al een bijzonder design. Het is niet de meest subtiele motor op de markt en je moet houden van het vreemde, hooggeplaatste koplampje, de industriële afwerking en het totale gebrek aan bodypanelen. Het is niet zozeer moeders mooiste in onze ogen, maar we houden wel van de weggestopte, dubbele uitlaat, de knappe lichtgewicht wielen en het platte zadel. Waar de vorige MT-09 op een bidsprinkhaan – een mooi gevormd insect – leek, ziet de huidige er eerder uit als een cycloop. En die zijn niet bepaald knap te noemen…

De Kawasaki Z900 heeft een alledaagser design, hoe uitgesproken en agressief het ook is. Het is vanaf de eerste blik overduidelijk een Kawasaki, ook al is het geen groene. De koplamp is een stuk lager en natuurlijker gepositioneerd dan die van de Yamaha en de Z900 heeft meer ‘opsmuk’ om het stoerder te laten lijken: een diep zadel met een opgehoogd passagierszadel, bodypanelen onder de benzinetank en onder de motor, en een duidelijk aanwezige uitlaat. De Kawasaki is bombastischer, drukker en veel opvallender. Niet meteen elementen om er een schoonheid van te maken, maar naast de MT-09 is de Z900 de mooiere motor. In onze ogen althans.

Brom vs. huil

Fotograaf Jarno neemt ons mee in zijn achtertuin over de mooiste wegen van de streek. En dat zijn er blijkbaar heel wat. Bovendien is het er op een doordeweekse dag lekker rustig en kunnen we volop spelen met de Japanse specials. Hoewel het recept van de Z900 SE en MT-09 SP gelijksoortig is, verschilt het rijkarakter behoorlijk. Dat begint met het meest voor de hand liggende onderdeel: het motorblok. Yamaha gebruikt een 890cc-driecilinder, terwijl Kawasaki een grotere longinhoud (948 cc) verspreidt over vier cilinders. Op papier is de Kawasaki 6 pk en bijna 6 Nm sterker, maar hij moet ook 23 kg meer meesleuren. In de praktijk zijn ze extreem aan elkaar gewaagd. We deden enkele rollende acceleratietests en in vrijwel iedere versnelling ontlopen ze elkaar niets. Enkel in de tweede en de zesde versnelling is de Kawasaki sneller. Dat was voor ons een verrassing, want wij dachten dat het in lage toeren koppelrijke Yamaha-blok een voordeel zou hebben, zeker in de hoogste versnelling. Niets is minder waar. Hoe de Kawasaki-ingenieurs het geflikt hebben, is ons een raadsel, maar de viercilinder voelt bijna even koppelrijk aan in lage toeren. Een straffe prestatie voor een viercilinder, die meestal hogere toeren nodig heeft om op gang te komen. Een belangrijke kanttekening bij de acceleratietests en eigenlijk bij de volledige test is dat alles op de MT-09 sneller aanvoelt dan op de Z900. Maar daar komen we later op terug.

Alvorens we overgaan tot de insteek van deze test, de vering, willen we het eerst nog even hebben over die fantastische motorblokken. Qua prestaties ontlopen ze elkaar nauwelijks, maar qua geluid kunnen ze niet verder uit elkaar liggen. Beide lopen ze agressief en klaar voor actie, maar de MT-09 klinkt toch extra speciaal. Rauw, vol levenslust en klaar om je de stuipen op het lijf te jagen. De Z900, in dit geval uitgerust met een Akrapovic, produceert een gebalanceerder en zachter geluid. Tot je hoog in toeren gaat en die typische viercilinderhuil alles overstemt.

Geen quickshifter?

Dankzij verschillende rijmodi zul je altijd een stand vinden die jouw pols het meest ligt. Een echt zachte gasaanname zit er in beide gevallen niet in, want ook in de meest softe settings zijn ze nog steeds behoorlijk springerig. Na een weekje rijden is je rechterpols eraan gewend en weet je niet beter. Je linkerhand zul je echter wel wat meer moeten trainen. Door de grote quichifterluxe op moderne motoren is het namelijk niet meer nodig om veel je koppeling in te trekken, zoals ook met de standaard quickshifter (op en neer) van de Yamaha MT-09 SP. De Kawasaki Z900 SE heeft echter geen quickshifter. Sterker nog: je kunt hem ook niet optioneel bijbestellen. En dat is toch wel jammer op zo’n machine, want in combinatie met het fijne motorblok moet het wel een feest zijn. Manueel schakelen is ook geen straf hoor, want dat doet de Kawasaki soepel, snel en zonder drama. De versnellingsbak klikt mooi door de versnellingen en mist nauwelijks.

Hetzelfde verhaal gaat op voor de MT-09, maar buiten van de eerste naar de tweede versnelling, quickshift je er vrolijk op los. Dat verloopt niet altijd even soepel, maar dat past ook wel bij dit type motor. De downshifts zijn het verslavendst, waarbij de driecilinder hoog in toeren gromt als een boos beest.

Speels vs. serieus

Door de zitpositie – sportiever op de Z900, comfortabeler met een rechtere rug op de MT-09 – verwacht je dat de rij-eigenschappen ook zo gaan zijn. Het tegendeel is waar. Ze rijden beide sportief, dat mag duidelijk zijn, maar het weggedrag van de Yamaha is een stuk speelser. De voorkant zoekt veel meer dan de vastere voorpartij van de Z900. Dat klinkt negatief en ietwat gevaarlijk voor de MT-09, maar de machine geeft je een grote dosis vertrouwen om hem ook daadwerkelijk als een speelse vogel te behandelen. Het voelt nooit gekunsteld of ‘los’ aan, maar als pure fun. Hard optrekken in de eerste drie versnellingen staat garant voor een powerwheelie, die altijd gecontroleerd wordt door de wheelie control. Uitschakelen kan, uiteraard.

Vergelijkingstest: BMW S 1000 R vs. Ducati Streetfighter V2 vs. Suzuki GSX-S1000 vs. Yamaha MT-10

De Z900 SE gedraagt zich eerder serieus. Hij ligt vaster op de weg en beweegt een stuk minder. Dat geeft ook vertrouwen in het kunnen van de machine, maar voelt wel wat saaier en volwassener aan. Het voordeel ervan is dat je sneller een bocht induikt, dan met de MT-09 SP, en ook sneller weer op het gas durft gaan. De Z900 SE geeft een veiliger gevoel. Dat toont zich trouwens niet alleen in het rijgedrag, maar is ook fysiek merkbaar in het zadel. De Z900 ziet er vandaar uit als een dikkere motor, met meer body rond je. Je zit bovendien ook meer in het zadel. Op de fijnere, smallere en minder brede MT-09 SP zit je dan weer eerder op het zadel. Die heeft meer iets weg van een fiets.

Afwegingen over de vering

Over naar de orde van de dag, want hoe sturen beide Japanners nu eigenlijk? En maken die duurdere veren echt zo’n groot verschil? Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ja. Het verschil is absoluut merkbaar, zelfs al rij je de normale en SE/SP-versie niet vlak na elkaar. Het grote verschil zit hem niet alleen in de bochtensnelheid, maar ook in de stabiliteit. Zo durf je sneller te gaan, meer aan te vallen en grotere risico’s te nemen. ‘De veren trekken het toch wel recht.’ Zo’n soort van gedachtegang dus.

Het onderscheid tussen de Öhlins/KYB-combinatie op de MT-09 SP en Z900 SE zit hem niet alleen in de gebruikte hardware, maar ook in de afstelling. Zo is de Yamaha, op de standaard fabriekssetting, duidelijk harder afgeveerd. Zeer hard zelfs, waarbij oneffenheden vrijwel ongefilterd worden doorgegeven aan je onderrug. Het dunne en platte zadel helpt ook niet echt aan het vergroten van het comfort. De Z900 SE is zachter afgeveerd dan de Yamaha, maar voor alle duidelijkheid nog steeds vrij fors. Toch zouden we voor dagelijks gebruik altijd de Z900 SE kiezen. En als het echt kon, de standaard Z900.

Wat ons naadloos brengt bij het doel van deze SP- en SE-varianten. Er zijn twee soorten motorrijders die deze versies kopen: mensen die gaan kwijlen bij dit soort speciale uitvoeringen en er graag mee pochen, en kenners die weten waarvoor ze de betere vering nodig hebben. Zij het om harder op de openbare weg te rijden, maar vooral om af en toe een trackday mee te pikken. Op het circuit komen de MT-09 SP en Z900 SE echt tot hun recht. Het zijn in basis zeker geen ideale circuitmotoren, maar dankzij de betere veringen lukt het daar wel een stuk beter. Ben je dus van plan om af en toe een trackday mee te pikken en is er nog wat budget over voor de duurdere SP of SE? Twijfel dan zeker niet.