Dubbeltest: Aprilia RS 660 ‘Stars and Stripes’ LE vs. Yamaha R7 World GP 60th Anniversary Edition

Dubbeltest: Aprilia RS 660 ‘Stars and Stripes’ LE vs. Yamaha R7 World GP 60th Anniversary Edition. We hadden allemaal gehoopt dat het lichte supersportsegment een wedergeboorte zou krijgen. Aprilia introduceerde namelijk twee jaar geleden al(!) haar RS 660, en Yamaha kwam niet veel later met de R7. Het startschot voor een heropleving? Voorlopig niet, want andere merken volgen deze sportieve dans niet. De RS 660 en R7 leggen hun focus op circuitrijden. Sterker nog: op toegankelijk circuitrijden. Daarom trokken wij naar het toegankelijke Mettet in België, waar we deze twee concurrenten het tegen elkaar op laten nemen.

Fotografie: Jarno van Osch

Dat de tijd vliegt, besef je als je je bedenkt dat niet alleen de Aprilia RS 660 al in 2020 op de markt kwam, maar dat ook de Yamaha R7 ondertussen al een jaar meeloopt. Oude motoren worden ze er uiteraard niet van – we gaan ook niet overdrijven –, maar gloednieuw zijn ze in ieder geval niet meer. De speciale edities, die hier in het paddock van Circuit Mettet op ons staan te wachten, zijn dat dan weer wel. Aprilia brengt een eerbetoon aan haar overwinning van de MotoAmerica Twin Cup met een ‘stars & stripes’-design dat er zeer geslaagd uitziet. Maar dat is niet alles, want deze tot 1.500 stuks gelimiteerde editie krijgt ook een monozadel, groter windscherm en een quickshifter met de mogelijkheid om omgekeerd te schakelen voor circuitgebruik. Mooie extra’s die de Aprilia net dat tikkeltje meer geven dan een standaardexemplaar.

Yamaha pakt het iets eenvoudiger aan op de World GP 60th Anniversary van de R7. Op de naamgeving na dan… De Yamaha R7 World GP 60th Anniversary Edition wordt geleverd in de iconische witte en rode ‘speed block’-kleurstelling, en daarmee basta. Accessoires, zoals een quickshifter, hoger windscherm of monozadel, kunnen wel apart bijbesteld worden bij de dealer. Wij vinden de R7, en trouwens de hele R-lijn, er fantastisch uitzien in dit design. En dat voor een meerprijs van slechts 400 euro in het geval van de R7. Daar moet je zelfs niet over nadenken. Maar nu komt de catch, want Aprilia vraagt voor het Limited Edition-pakket een meerprijs van… 400 euro. Als we het dan toch over de prijzen hebben, kunnen we nu al meedelen dat de RS 660 Limited Edition 13.799 euro kost, en de R7 World GP 60th Anniversary 10.899 euro. Een verschil van net geen 3.000 euro. Nu mag jij eens raden waar wij naar op zoek gaan in deze test.

Duotest Aprilia Tuono 660 Factory vs. BMW F 900 R

Wie is de mooiste?

Juist ja, is het prijsverschil van 3.000 euro correct? Daarvoor bekijken we beide machines even van dichtbij, alvorens we het circuit op gaan. In de afwerking en aandacht voor details zit het in ieder geval niet. De Aprilia is designtechnisch bijzonder geslaagd. Althans, in onze ogen. Het is overduidelijk een Aprilia, met die typische lichtpartij aan de voorkant en het kenmerkende minikontje met vleugels. Ook leuk is de bijna compleet verstopte uitlaat onder het motorblok en het tft-scherm. Yamaha gebruikt daar op haar R7 nog steeds een goedkoop en vooral oubollig lcd-dashboard. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant vind je er alle info die je nodig hebt op terug en is het bijzonder duidelijk. Daarbij, denk aan het verschil van 3.000 euro. Kijken we verder naar de R7, dan is het design wat meer futuristisch, dankzij de eenogige kop en het kontje van de R6 en R1 met de gekende doorkijkgaten erin. Optioneel krijgt onze R7-testmotor een knappe Akrapovic-uitlaat, die het wat basic standaardmodel moet doen vergeten. Altijd een goede upgrade, zowel qua looks, sound als qua prestaties.

De mooiste motor van de twee kiezen? Dat is een moeilijke, want ze zien er beide speciaal uit, vallen behoorlijk op in hun specifieke design en ademen sportiviteit uit. Moeten we toch kiezen, dan gaan we voor de R7 vanwege de net wat stijlvollere aanpak.

1 van 12

Beste motorblok ter wereld

Genoeg gepraat over vormgeving, het is tijd om de beestjes uit te laten. Dat verkleinwoord kiezen we niet zomaar, want ondanks hun bloedserieuze uiterlijk leveren de RS 660 en Yamaha R7 World GP 60th Anniversary Edition respectievelijk 100 en 73 pk. Geen berg aan vermogen dus, en daar zijn we maar al te blij om. Op het relatief kleine circuit van Mettet kun je toch niets beginnen met +200pk-monsters. Voor de eerste rondjes beginnen wij alvast op de minst krachtige van de twee, de Yamaha R7. Eerder reden we er tijdens de persintroductie al mee op het circuit van Almeria in Spanje, maar op Mettet is het toch meer gooi- en smijtwerk. Komt dat even goed uit, want het is waar de lichte Yamaha in uitblinkt. Hoewel hij vijf kg zwaarder is dan de RS 660, tikt hij nog steeds maar af op een zuinige 188 kg rijklaar. Dat is gemakkelijk te behappen en leent zich uitstekend op dit Belgische asfalt. Het codewoord voor de R7 is: toegankelijkheid. Hij stuurt gemakkelijk en scherp, zijn power is behapbaar en hij laat zich gemakkelijk rijden in (on)ervaren handen. Zijn eenvoudige karakter zorgt ervoor dat je nooit angst hebt voor zijn potentieel. Hij zal zelden onverwachte dingen doen en blijft steeds in controle. Daarbij geeft hij je het broodnodige vertrouwen, dat op circuit zeer welkom is om steeds wat sneller te gaan.

Het CP2-motorblok, op de redactie al meermaals gebombardeerd tot ‘beste motorblok ter wereld’, reageert net wat zenuwachtiger dan we gewend zijn van een MT-07 of XSR700, maar het misstaat niet op de R7. Op de openbare weg kan het af en toe voor een te brute reactie zorgen, al helemaal door het gebrek aan traction control. Rij je dan in de regen, is het zeker opletten geblazen. Maar op circuit, waar je meestal toch in hoge toeren aan het rijden bent, komt die wat hevigere gasreactie uitstekend van pas. De machine moet ook alles eruit persen om die 73 paarden ten volle te kunnen benutten. Het zijn er niet veel, maar hoe ze op de weg afgegeven worden, is zeker zo belangrijk. De R7 moet het vooral hebben van zijn koppel. Hij levert met 67 Nm namelijk net zoveel koppel als de 27 pk sterkere Aprilia. Sterker nog: de Yamaha doet dat bij 2.000 tpm minder. Een rookie-fout als in een te hoge versnelling een bocht ingaan, is dus geen echt probleem voor de R7. Ook dan pikt hij soepel op en kun je zonder al te veel drama je circuitsessie vervolgen.

Serieuze misser

Eenmaal gewend aan het verrassend hoge tempo dat je met de R7 kunt rijden, durf je telkens wat meer. Daarbij valt op hoe uitgebalanceerd de machine is. Dat zit in alles; van het remmen tot de stijfheid van het frame in (snelle) bochten en de nauwkeurigheid van de voorkant. Je remt er niet je oogballen mee uit je kassen en je zult bij 180 km/u best wel wat gewiebel in de machine voelen, maar met de reële circuitsnelheden waarmee je de R7 rijdt, doet hij dat allemaal prima. Op een heel vergevingsgezinde manier. Het is een typische motor voor zij die al wat ervaring op de weg hebben en wat meer sensaties zoeken op het circuit.

Tijdens de test merkten we enkele negatieve dingen bij de Yamaha R7 World GP 60th Anniversary Edition op. Ten eerste: de quickshifter. Die is om te beginnen optioneel. Op een motor bedoeld voor geregeld circuitgebruik… Daarbij kun je er enkel mee opschakelen en moet je dus nog steeds ontkoppelen om terug te schakelen. Een serieuze misser, wat ons betreft. Gelukkig maakt de assist & slipperkoppeling veel goed, zodat je nooit een blokkerend achterwiel hebt als je de controle wat verliest in je linkervingers. Een tweede dingetje is dat je je rot amuseert als het bochtig en/of technisch is, maar dat je de krachtsensatie op het rechte stuk snel beu wordt. Een sterk gevoel van acceleratie is toch iets wat je verlangt op circuit, maar eenmaal boven de 140 km/u kwijnt dat op de R7 al snel weg. Bij Yamaha hadden ze dat relatief eenvoudig kunnen oplossen door wat meer kracht uit het CP2-blok te halen – een extra 10 pk was al voldoende geweest –, maar dan moet je natuurlijk ook weer de prijs verhogen. We begrijpen dus de beslissing om het niet te doen, maar 85 pk had de R7 zeker niet misstaan.

Duotest: Yamaha R7 & R7 GYTR

Beter, sneller, harder

En zo kunnen we eigenlijk al overgaan naar de conclusie van deze test, want de Aprilia doet alles wat de Yamaha ook doet, maar dan net een tikkeltje beter. Hij is sneller, beter uitgerust met elektronica, remt harder, draait soepeler en stuurt nauwkeuriger. Nog vragen? Mooi, dan kunnen we de motoren weer inladen en huiswaarts gaan.

Doen we niet hoor, want het zou de geweldige RS 660 geen eer aandoen om er zo weinig over te schrijven. Maar toch zit alles vervat in die ene voorgaande alinea. Je merkt duidelijk een verschil als je van de Yamaha op de Aprilia stapt. Dat ligt niet alleen aan de elektronica-instellingen, maar ook als je de eerste keer aan het gas draait. Even over die instellingen, want je kunt in deze moderne tijd natuurlijk geen Italiaanse sportmotor op de markt brengen zonder een waaier aan rijhulpjes. De RS 660 doet het met vijf rijmodi, waarvan je er één volledig zelf kunt instellen, traction control, wheelie control, motorrem en cruise control. Die laatste heb je op het circuit uiteraard niet nodig, maar het verhoogt wel het comfort op de (snel)weg. Eenmaal je keuze gemaakt, valt op hoeveel soepeler de Italiaanse tweecilinder draait. Dat vermindert de beleving, maar zorgt ook voor een zekere manier van rust. En die beleving vind je heus wel als je wat hoger in toeren gaat. Het verschil in kracht met de Yamaha is heel duidelijk en op het rechte stuk maakt de RS 660 zich dan ook los van de R7.

Rondje Mettet

Om het verschil tussen de twee motoren duidelijk te maken, nemen we je mee op een rondje Mettet. Het rechte stuk hebben we zonet gehad, dus de Aprilia begint met een grote voorsprong. Om het einde al te verklappen; die voorsprong wordt niet meer uit Italiaanse handen gegeven. We komen aan bij de eerste linkerbocht, die eigenlijk uit twee delen bestaat en blijft doordraaien. Belangrijk zijn hier de remmen om te vertragen, komende vanaf het rechte stuk, en de stabiliteit op hoge snelheid door de eerste bochtencombinatie. De remmen van de RS 660 presteren nog wat beter dan die van de Yamaha en daarbij blijft de Aprilia ook stabieler met zijn achterwiel op het asfalt. Waar je niet al quickshiftend kunt terugschakelen met de R7, gaat dat op de Aprilia wel. En hoe! De RS 660-quickshifter, die ook kan worden omgekeerd door terug te schakelen naar boven en op te schakelen naar onder, werkt bijzonder soepel voor een tweecilinder. Daarbij kun je ook ‘extra’ remkracht verkrijgen door de motorrem wat harder in te stellen. Eenmaal op hun oor gegooid, voel je de extra stabiliteit van de volwassener Aprilia. Hij beweegt minder dan de wat zenuwachtigere Yamaha. Overgooien op het andere oor voor de eerste rechterbocht, iets waar beide machines in uitblinken, en volgas door op het kleine rechte stuk. Ook daar zie je de Aprilia weer wegtrekken, met zijn extra pk’s. Je zou zeggen dat je ook eerder op het gas durft met de RS 660, want bij een foutje neemt de traction control het wel over, maar de R7 geeft dusdanig veel vertrouwen dat je even snel weer die rechterpols aan het werk zet. Het is tenslotte droog, de banden zijn warm en eenmaal op snelheid moet je al fratsen uithalen om met 73 pk het achterwiel te laten spinnen.

Hard in de remmen voor de scherpe rechterhaarspeld en puur op koppel richting de corkscrew. Hier wint de Aprilia enkel wat meters met het remmen. Al – letterlijk – vliegend door de corkscrew kan de R7 aanklampen, zonder sneller te zijn. Daarna wordt de voorsprong van de Aprilia niet meer vergroot tot aan de boemerang (recht stuk – linkerknik – recht stuk). Hier maakt de RS 660 weer gebruik van zijn surplus aan vermogen en zijn stabiliteit op hoge snelheid om nog wat meer meters op de R7 te pakken. De laatste scherpe linkerbocht voor het rechte stuk en de finishlijn laten duidelijk zien dat de snellere RS 660 op circuit een maatje te groot is voor de dappere R7.

Semiconclusie

Maar dan stel je jezelf de vraag: op welke motor heb ik het meest plezier gehad? De tragere, karaktervollere Yamaha R7 World GP 60th Anniversary Edition, of de snellere, meer volwassen Aprilia RS 660. Ben je een sensatiezoeker, dan moet je voor de Aprilia gaan. Die geeft je een hardere duw in de rug en is gewoon de snellere motor. Maar puur qua fungehalte kan er weinig op tegen de Yamaha R7. De gouden combinatie van het motorblok, de simpliciteit en het gevoel dat je er alles uit kunt halen, maken van de R7 een bijzonder fijne motorfiets. Zonder dat hij heel bijzonder is. Hij is daarom niet per se plezieriger dan de RS 660, maar wel op een toegankelijkere manier. Als je in de keuzestress zit om een van deze twee machines te kopen, dan willen we je de volgende gouden raad meegeven, ervan uitgaande dat je ’m op het circuit gaat gebruiken. Koop de R7 als je helemaal nog geen of nauwelijks circuitervaring hebt. Het is de beste basis om je eerste track days op af te leggen. Maak voor jezelf de keuze of je een Akrapovic-uitlaat en quickshifter wil, want met die extra’s kom je al snel binnen het prijsbereik van de Aprilia. Wij zeggen: niet doen en doorsparen om enkele jaren later over te stappen naar de… RS 660. Jazeker. Zie de Aprilia niet als een concurrent van de Yamaha, maar wel als een stap verder. Na je leercurve met de R7 kun je dan beginnen te spelen met elektronica en je fixeren op het zetten van snellere rondetijden.