2021 Triumph Trident 660 XXL-test

Niet eerder was een Triumph zo toegankelijk. Of beter gesteld: nog nooit was een Triumph zo betaalbaar. De Britse machines staan namelijk juist al langer bekend om hun toegankelijkheid. Lijdt die bij de Trident 660 onder de beknibbelmanie van Triumph?

Voor we ook maar een alinea verder gaan, wil ik eerst iets duidelijks stellen. In het echt ziet de Trident 660 er veel beter uit dan op de foto. Op plaatjes oogt de naked een beetje mal met zijn bolle hamsterwangentank, maar in werkelijkheid is het weliswaar een afwijkende maar leuke motorfiets. Denk je dus – net als ik – op basis van plaatjes kijken dat de Triumph niet om aan te gluren is, dan vergis je je. Rij op z’n minst langs een dealer in de buurt om het ding in het echt te bekijken.

MOTO73 in 2046

Tot zo ver deze dienstmededeling. Een mededeling die niet gericht is aan de beoogde doelgroep – de beginnende motorrijder – maar aan de routinier die alles op twee wielen al gezien denkt te hebben. De starter heeft al lang een paar keer met zijn neus tegen de etalageruit van de motorzaak gedrukt gestaan. Net zoals de routinier dat dertig jaar terug deed. Startende en gearriveerde motorrijders kunnen qua ervaring niet verder uit elkaar liggen, maar de Trident brengt ze samen. Dit is zo’n model dat jong en oud, ervaren en beginnend weet te plezieren. Hoogstwaarschijnlijk brengt MOTO73 in 2046 het verhaal van Trident 660-bezitters die hun trotse bezit na een kwart eeuw voor nog geen goud willen inruilen voor iets anders. Meest gebezigde quote in dat fictieve verhaal: ‘Eigenlijk zocht ik een leuk motorfietsje om het op te leren, maar de Trident bevalt zo goed dat hij nooit meer weg mag.’

Om de Trident in deze XXL-test correct aan de tand te voelen, hebben we ons verplaatst in de beginnende motorrijder. Om het zekere voor het onzekere te nemen hebben we ook daadwerkelijk jonkie Rowan in het zadel geplant. Net als tijdens mijn wittebroodsweken met het roze papiertje is er gedarteld op polderwegen, het strand opgezocht, gepatst in de (lege…) stad en is elk excuus aangegrepen om in het zadel te klimmen. En daar leert een mens wel wat van.

Eerste test 2021 Triumph Trident 660

Het eerste leren we al stilstaand. Voor een volwassen kerel van 1.80 biedt de Trident een redelijke zitplek. De omhooggeschoten puber die vijf centimeter langer is, krijgt het al wat lastiger. De kniehoek is aan de sportieve kant en mensen met lange stelten krijgen hun benen net niet lekker weggepropt in de uitsparingen in de tank. Triumph heeft geen hoger zadel als accessoire; dus je hebt het hier mee te doen.

Blij verrukt

Begrijp me goed: de zitplek die de Trident 660 biedt is geen straf. Je houdt het makkelijk lang vol. Het zadel is smal en hard, maar ondersteunt je achterste beter dan menig pluchen fauteuil die twee keer zo groot is. Het stuur staat op de juiste plek zodat het bovenlijf als vanzelf een lekkere actieve houding aanneemt. De benzinetank is heerlijk smal tussen de knieën. De voetsteunen staan ver genoeg naar achter om je lekker schrap te kunnen zetten en trillingen blijven achterwege. Alleen had ik in de ideale situatie twintig millimeter hoger gezeten voor een iets betere kniehoek. Nogmaals: het is ook nu geen straf en waarschijnlijk zijn we zo langzamerhand tot op het bot verwend door alle XXL-allroads met eindeloze beenruimte. Voor een kleine naked heeft de Brit het goed voor elkaar. Voor een eventuele duopassagier durf ik dat niet zo stellig te zeggen. Het duozadeltje lijkt aan de kleine kant.

Het leuke aan nieuwe motorrijders is dat ze nog blij verrukt zijn met zaken die een routinier niet meer opvallen. Automatisch uitschakelende knipperlichten bijvoorbeeld, rijmodi, tft-scherm, traction control, de veiligheid dat je alleen kunt starten met ingetrokken koppeling en twee spijltjes in de tankopening die het vulpistool ondersteunen zodat je makkelijk en zonder gespetter tankt. Hoezo budgetfiets? De uitrusting van de Trident 660 is compleet. Hij oogt ook niet als goedkoop dingetje. De motorfiets is fraai afgewerkt en heeft mooie details als de zwevend opgehangen koplamp, prachtige swingarm, clean blok en eigenzinnig logo op de tank. Van de nummerplaatbevestiging moet je houden, maar als spatlap krijgt het een onvoldoende. Zonnig Tenerife leert je niet dat de achterkant van de motor onder de bagger komt te zitten bij een regenbui. Nederland leert je dat op dag een.

Beschaafde spierballen

Laten we – nu we toch in die hoek bivakkeren – nog wat meer Hollands zeveren. De stuuruitslag mag groter. Natuurlijk is het makkelijk manoeuvreren met zo’n licht fietsje, maar toch is een paar graden meer uitslag lekker. Nog een puntje: de knipperlichtlampjes zijn lastig leesbaar in fel zonlicht. En onder het zadel kun je een pakje vloeitjes meenemen, maar geen schijfremslot.

Tot zo ver het gezever, schakelen we naadloos over naar de complimenten. Die beginnen bij het blok. Het lukt Triumph om ook een instaptriple een heerlijk karakter mee te geven. Het is krachtig, koppelrijk, maar laat zich ook door een onervaren motorrijder mennen. Die rijdt er zo op weg. Scheuren hoeft absoluut niet, maar het blok is over zijn hele toerenbereik krachtig genoeg om het wel mogelijk te maken. Een plotselinge trap in je rug ontbreekt, het vermogen is heerlijk gelijkmatig verdeeld tussen ruwweg drie- en negenduizend toeren. Misschien bestempelt een enkeling dat als saai, ik niet. Helemaal niet zelfs. Hoe zalig is het dat je net zo makkelijk in een te ‘hoge’ versnelling door een stad tokkelt als dat je lekker sportief op een dijkje rijdt? Deze Trident gaat het allemaal even makkelijk af. Overal toont hij zijn – beschaafde – spierballen en eveneens beschaafd (1:19,2) consumptiegedrag. De zesde versnelling is een overdrive, maar op wettelijke snelheden trekt het blok zelfs dan nog voldoende. Tenzij je in een sportieve bui bent, dan trap je de bak voor de zekerheid een keer naar beneden.

Oefenterrein rijschool gekaapt

De versnellingsbak heeft twee gezichten. Schakel je keurig met koppeling heb je niets te klagen, zonder is het een ander verhaal. Dat voelt stroef en lomp. Sla de eerste versnelling gerust over, in twee gaat hij net zo makkelijk van zijn plaats. Nog een minpuntje aan een verder zalig blok: in eerste versnelling loopt het helemaal onderin wat rommelig. Niet als je weg rijdt, maar als je iets langer stationair in één rijdt. Geef je dan gas, dan lijkt de injectie de instructie eventjes niet helemaal te begrijpen.

Over de remmen dan weer niets dan goed. De Nissins zijn krachtig en goed te doseren. De niet instelbare Showa UPSD waaraan de remklauwen zijn bevestigd, doet eveneens goed werk. De basisafstelling is steviger dan gedacht. Bij een instapmodelletje verwacht je een overdreven soepel geveerde fiets, maar de Trident voelt fermer en daardoor volwassen afgeveerd. Samen met het lichte gewicht staat het garant voor een fijn en neutraal stuurgedrag. In de wondere wereld van instapmotoren zijn er exemplaren die (nog) lichter sturen, maar dat gaat enigszins ten koste van de stabiliteit. Dat is op de Trident 660 geen probleem. Die blijft ook nog strak als je er lekker op het gas de snelwegoprit mee pakt. Bij het zien van een rij pilonnen ‘kaapt’ jonkie Rowan voor de gein even de oefenlocatie van een rijschool. Zijn eigen Ducati Scrambler vlamt nog lichter door de kegels, maar hij doet de speciale verrichtingen alsof hij al jaren op de Triumph rijdt. Met het toegankelijke en het vertrouwenwekkende van deze triple zit het wel snor. Het is bijna schofterig dat je binnen een kwartier met deze motorfiets bijna net zo’n goede band hebt als met je beste vriend. Net als met die beste vriend groei je naar elkaar toe. Een vriendschap wordt in de loop der jaren alleen maar hechter en geen moment saaier.