Zesvoudig wereldkampioen Jöel Robert is op 77-jarige leeftijd overleden nadat hij het Covid-19 virus opliep. De Belg Robert had al langer problemen met zijn gezondheid.
Tot de doorbraak van Stefan Everts in het wereldkampioenschap motorcross in de jaren negentig was Jöel Robert de meest succesvolle rijder in de geschiedenis van het kampioenschap. Robert won tussen 1964 en 1972 zes wereldtitels, alle in 250 en vijf op een rij van 1968 tot 1972. Door zijn gedrevenheid werd België een wereldmacht in de motorcross.
Jöel Robert was voorbestemd om op een motor te rijden. De familie ademde benzine sinds vader Robert met Norton meedeed in de eerste motorcrosswedstrijden die op het continent werden gehouden. Op zevenjarige leeftijd genoot Jöel Robert van zijn eerste motor, maar hij maakte pas op zijn 17e, in 1960, zijn race-debuut. Tegen die tijd werd hij beschouwd als een vroegrijpe coureur. Toch was het was niet gemakkelijk voor hem om aan de top te komen. Robert was een opstandige tiener, wilde niet leren en ontsnapte zelfs uit het internaat waar zijn vader hem heen had gestuurd.
Ondanks zijn talent had hij het in de beginjaren van zijn carrière niet gemakkelijk. Zo sterk als hij was, in de junior categorie ontbrak het de beschikbare motoren aan vermogen en hij slaagde er niet in om op te vallen. Vanaf 1962 gaf de Belgische importeur van Greeves hem een kans. Robert begon nu ook buiten België te racen.
In 1964 kreeg CZ belangstelling voor en daarmee veranderde zijn geluk. Met een bescheiden auto en een aanhanger voor zijn crosser toerde Robert door Europa. Hij was 21 toen hij zijn eerste wereldkampioenschap 250cc noteerde. Robert was toen de jongste kampioen ooit en die mijlpaal zou 16 jaar blijven staan, totdat een andere Belg, George Jobé, in 1980 de 250-titel won.
Robert doorliep daarna een aantal moeilijke seizoenen, met blessures. In 1968 was hij weer kampioen en begon aan een onverslaanbare serie van vijf opeenvolgende seizoenen met kampioenschappen in de 250cc. Eerst met CZ (1968-1969) en vervolgens met Suzuki. De Japanse fabrikant deed in 1970 mee aan het wereldkampioenschap en Robert tekende voor vier kampioenschappen.
Belgisch team
Naast individuele successen droeg Robert ook bij aan het Belgische team, waarmee hij de Motocross of Nations won en drie keer de Nations Trophy. Samen met Roger de Coster en Sylvain Geboers vormde hij een van de meest solide teams in de geschiedenis van de motorcross.
Vanaf 1973 vervaagde zijn ster. Hij had roofbouw gepleegd op zijn lijf en zijn manier voor leven begon tol te eisen. Zijn prestaties werden slecht en slechter. In 1976 besloot Robert er een punt achter te zetten. Dat jaar eindigde hij in het wereldkampioenschap op een anonieme 18e plaats. Sindsdien ontwikkelde hij verschillende activiteiten, als importeur van SWM in België en andere Italiaanse merken. Robert was ook talentscout en trainer, activiteiten die hij vooral in de Verenigde Staten heeft ontwikkeld.
Zijn record van 50 WK-overwinningen bleef staan tot 2001. Stefan Everts evenaarde hem in 2002 toen hij zijn zesde wereldtitel opeiste. Dat was dertig jaar nadat Roberts laatste titel.
Kawasaki W800 Cross: fijne special van MRS Oficina
Jöel Robert richtte zich ook op jongeren en kansarmen en organiseerde wedstrijden om geld in te zamelen op het kleine circuit van Jamioulx, ten zuiden van Charleroi. Zijn werk met kinderen leverde hem een erkenning op van de Belgische autoriteiten. De laatste jaren speelde zijn gezondheid een slechte rol, met verschillende problemen, met complicaties als gevolg van de diabetes die hij had en een hartaandoening. Het Covid-19 virus nekte uiteindelijk de oersterke en keiharde Robert.
