Iedereen in het WorldSBK en de MotoGP heeft het altijd maar over Garrett Gerloff, zelfs nu hij het iets lastiger heeft in het Superbike, maar wie is deze Amerikaan eigenlijk? Om het antwoord op deze vraag te krijgen, reed Asse Klein speciaal naar Most voor een bijzonder gesprek met een bijzondere man.
Garrett Gerloff , hoe is het racen allemaal begonnen?
‘Mijn vader was een motorcrosser. Toen ik twee of drie jaar was, ging ik al mee naar de circuits. Ik zag dat er ook kleine motoren voor kinderen waren. Ik heb mijn vader lang gesmeekt om er één voor mij te kopen. Op mijn vierde verjaardag kreeg ik een Yamaha PW50. Ik heb toen jaren gecrosst. Dat was gewoon voor het plezier zonder wedstrijden.’
Hoe ben je in de wegrace verzeild geraakt?
‘Ik begon steeds meer geïnteresseerd te raken in racecompetities. Ik zag een potentiële motorcrosscarrière voor mij. We verhuisden van Texas naar Alabama, dicht bij het racecircuit Barber Motorsports Park. Mijn vader had door de motorcross rugproblemen en zocht naar een andere vorm van motorsport. Zo is hij samen met mijn twee jaar jongere broertje Grayson met wegrace begonnen. Ik wilde dat eerst niet en bleef crossen.’
Profiel Garrett Gerloff
| Geboren | 1 augustus 1995 (26 jaar) |
| Geboorteplaats | Spring (USA) |
| Team | GRT Yamaha WorldSBK Team |
| Titels | 2016 en 2017 Amerikaans Supersport-kampioen |
| WK Superbike-debuut | Philip Island (februari 2020) |
| Eerste WK Superbike-podium | Catalunya (september 2020) |
Waarom?
‘Ik vond het zand en het springen gaaf. Ik dacht toen ook dat deze sport cooler was. Mijn vader en broertje waren een keer met een wegracer aan het trainen op een parkeerterrein. Toen heb ik het ook geprobeerd en vond het gelijk leuk om te doen. Vanaf dat moment ben ik ook gaan wegracen. Dat was rond 2006, ik was toen zo’n elf jaar oud.’
Had je talent?
‘Hahaha, nee, ik was in het begin niet heel goed. Ik had in mijn eerste jaar met de minibike geen podium. Ik kwam er zelfs niet in de buurt. Daarna ging ik samen met mijn broer racen in de 125cc. Ik weet nog dat ik eenentwintigste werd in mijn eerste race. In Amerika zijn de afstanden heel groot. Mijn moeder reed soms wel veertig uur met een Texastruck met aanhanger om ons van circuit naar circuit te brengen, terwijl mijn vader overuren maakte om het geld te verdienen. Ik had niet echt progressie tot 2009. In die periode stopte mijn broer. Het werd financieel lastig als we allebei door zouden gaan. Mijn broertje vond racen leuk, maar had niet de drang om te presteren. Hij offerde zich als het ware op, zodat ik kon blijven racen. Ik ben hem daar dankbaar voor en heb veel respect voor hem. Hij doet het ook erg goed, want hij is nu 24 jaar en algemeen manager van een autobedrijf met vijftig man personeel.’
Op welk moment begon je te denken dat je professioneel coureur kon worden?
‘Rond 2010. Tweetakten hadden geen toekomst en daarom begon ik met veertien jaar te racen met 600’s. Ik won een nationaal kampioenschap in mijn eerste jaar. Daarna wilde Yamaha mij ondersteunen en vanaf dat moment begon ik erin te geloven dat, wanneer ik zou blijven scoren, het haalbaar zou kunnen zijn. Ik was net zestien toen ik in 2011 mijn eerste professionele race direct won. Dat was een belangrijk moment, want alle grote teams uit Amerika waren daarbij.’
Keek je toen al naar de WK Superbike en MotoGP?
‘Jazeker, maar ik zag mijzelf daar toen nog niet rijden. Het was realistischer om me te focussen op Amerika. Ik heb ook drie mindere seizoenen gehad. In 2012 brak ik mijn bovenbeen en was lang uitgeschakeld. Ik was jong en met zestien jaar al professioneel coureur. Ik had nog nooit wat gebroken. Ik was veel aan het nadenken en had moeite om mijn zelfvertrouwen weer terug te winnen. ‘
Hoe heb je die omslag kunnen realiseren?
‘In 2015 ging ik MotoAmerica Supersport rijden. Het eerste jaar was nog niet perfect, maar de twee jaar daarna werd ik kampioen. In die periode heb ik geleerd dat mentaal goed zijn net zo belangrijk is als lichamelijk goed zijn. Ik veranderde mijn mindset, ging er veel over lezen en dingen doen wat mij vertrouwen gaf.’
Daarna heb je twee jaar MotoAmerica Superbike gereden, waarin je vijfde en derde in het klassement werd. Voor 2020 was je de grote kanshebber voor de titel, maar ging je toch al naar het WK Superbike. Waarom?
‘Toen ik nog Supersport reed, wilde ik graag naar de GP in de Moto2. Ik wilde zien of ik het kon. Er kwam geen kans en ik was ook enthousiast om naar de Superbike te gaan. Het eerste jaar was lastig. In 2019 begon ik races te winnen, maar maakte ook foutjes, waardoor ik geen kampioen kon worden. Ik denk wel dat ik mij dat jaar goed heb laten zien. Ik wilde kijken of er een kans was om naar het WK Superbike te gaan. Ik heb Ben Spies in 2009 zien winnen en dat was zo gaaf. Mijn gedachte was dat als ik in Amerika zou blijven, ik er spijt van zou krijgen. Ik heb bij Yamaha USA mijn wens uitgesproken. Mede door mijn toenmalige rijderscoach Josh Hayes en Spies ben ik uiteindelijk naar Magny-Cours afgereisd in 2019. Daar heb ik mijn huidige manager Laurens (Klein Koerkamp) leren kennen en ik ging met een contract voor 2020 naar huis.’
SBK-coureurs in trek: Waarom kijkt de MotoGP ineens naar de Superbike?
2020 Was vanwege het coronavirus een bijzonder jaar. Toch stond je als rookie drie keer op het podium. Maakte de coronaperiode jouw jaar nog lastiger?
Garrett Gerloff: ‘Ik denk dat het uiteindelijk voor mijn racen niet slecht was. In november 2019 was mijn eerste test, daarna nog meer tests en in februari door naar Australië voor de eerste race. Alles ging zo snel en we gingen non-stop door. Ik moest in die periode ook alles regelen in Europa, zoals een woning, et cetera. Door de pandemie kon ik vier maanden terug naar de USA en had ik tijd om te reflecteren. Toen we weer gingen racen was ik beter en lukte het om het gat naar de snelste rijders steeds verder te verkleinen. ‘
Ben je tevreden over je niveau na anderhalf jaar in het WK Superbike?
‘Over het niveau wel, over de resultaten nog niet volledig. Wel ben ik blij dat ik vorig jaar verschillende podiumplaatsen heb gehaald, want die leken aan het begin, gezien het hoge niveau, nog erg ver weg te zijn. Ik voel dat mijn niveau goed is, maar ik wil constanter zijn en minder fouten maken (zie kader Volop in het nieuws). Ik wil graag alles uit mijzelf halen. Ik weet nog niet precies wat dat is, maar ik weet wel dat er nog meer in zit dan ik op dit moment laat zien.’
Je hebt ook al twee keer in de MotoGP gereden. Tijdens de GP van Valencia vorig jaar mocht je een dag invallen voor Valentino Rossi en in Assen heb je de TT gereden als vervanger van Franco Morbidelli. Hoe was het?
‘Allebei de keren geweldig! Nu we weten dat Rossi gaat stoppen, is het extra bijzonder dat ik hem een keer heb mogen vervangen en in Assen zijn teamgenoot mocht zijn. Dat was heel speciaal. Ik heb ook de kans gehad om face to face met hem te praten, dat hielp zeker op de baan.’
Volgens de kenners maakte je indruk zowel in Valencia als op Assen. Je had nog nooit op het TT Circuit gereden. Was je zelf ook tevreden?
‘Nee, haha. Ik worstelde een beetje met de motor. Het werd iedere sessie beter, maar het lukte niet om het helemaal op te lossen. Dat kostte mij iedere ronde veel tijd. Ik weet dat ik met de rijders tussen P12 tot P15 mee zou kunnen. Dat was reëel, maar ik had niet zo’n goede race.’
Je hebt een Yamaha-contract op zak voor het WK Superbike 2022, al is het ook algemeen bekend dat er een clausule is om nog naar de MotoGP te kunnen. Er zijn geruchten dat je in beeld zou zijn voor een zitje bij Petronas Yamaha SRT, die op zoek zijn naar twee nieuwe rijders. Ben je geïnteresseerd?
‘Natuurlijk zou ik het overwegen en het is voor mij absoluut een droom om in de MotoGP te rijden. Maar ik heb ook dingen die ik hier in het WK Superbike nog wil afronden. Ik had tot nu toe dit jaar op meer gehoopt en ik wil mij graag herpakken.’
Denk je dat je klaar bent voor de stap naar de MotoGP?
‘Ik voel dat ik de snelheid heb. Maar ik wil eerst wat dingen fixen en meer constanter zijn.’
Je woont in Andorra. Hoe zorg jij dat je fit bent?
‘Ik werk met Aleix Santacrue, een trainer die ook Jack Miller en meer snelle rijders onder zijn hoede heeft. Het helpt om met hen te trainen. Nu ook natuurlijk, maar zeker vorig jaar toen alles stil lag. We konden met elkaar blijven trainen op allerlei motoren. Ik kon leren van de andere rijders en het is goed om te zien dat het allemaal goede gasten zijn.’
En hoe ziet een vrije dag voor jou eruit?
‘Niet te laat opstaan met een Amerikaanse koffie, want de koffie hier is te klein. Dan een combinatie tussen productief sporten en een beetje relaxen.’
We gaan nog even terug naar Amerika. In het verleden leverde het land de ene wereldkampioen na de andere in 500cc. Heb jij dat ook gezien en hoe is het niveau nu?
‘Nee, niet zover terug. Natuurlijk wel Nicky Hayden, Ben Spies, et cetera, want rond die periode begon ik te kijken. Het niveau was toen heel erg hoog. Maar ik denk dat het niveau nog steeds goed is. Jake Gagne wint veel dit jaar, maar hij rijdt ook echt snelle tijden. Het niveau is er zeker, alleen niet zo in de breedte, zoals in andere kampioenschappen.’
We zijn begonnen het interview met je ouders. Hoe kijken ze nu naar jou?
Garrett Gerloff: ‘Natuurlijk trots, maar ze hebben door de pandemie nog niet de kans gehad om mij te zien racen in het WK Superbike. In Amerika bezochten zij altijd sowieso mijn eerste en laatste race. Zoals met mijn eerste podium in Catalunya, dan is het erg jammer dat je het niet live met hen kan delen. Het is raar, maar ik hoop dat ze snel een keer kunnen komen kijken!’
Garrett Gerloff: Nederlandse manager
Sinds Garrett Gerloff voet op Europese grond zette, is Laurens Klein Koerkamp de manager van de Amerikaan. Laurens werd getipt door Ben Spies, de Amerikaan die hij in 2009 ook naar het WK Superbike haalde. Spies probeerde een aantal Amerikanen naar Europa te halen. Laurens: ‘Ik ontmoette Garrett in Magny-Cours 2019. De klik was er meteen en dat is voor mij erg belangrijk. Hij doet het goed, maar heeft tot nu toe een paar keer een terugslag op een verkeerd moment gehad. Er zit nog veel meer in!’
Volop in het nieuws
Garrett Gerloff vertelt in het interview dat hij minder fouten wil maken in het WK Superbike. Daarbij doelt hij ongetwijfeld op het feit dat hij in de afgelopen periode in opspraak was, aangezien hij al een aantal keer betrokken was bij crashes. Het meest besproken moment was toen hij Toprak Razgatlioglu raakte, nadat hij na de start te laat remde voor de Haarbocht in Assen. Zijn merkgenoot en titelkandidaat crashte. ‘Hij maakte een fout, dat is duidelijk. Maar hij zal zichzelf het slechtste voelen van iedereen’, zei Jonathan Rea na het incident.
Gerloff zat in Most duidelijk nog met het voorval in zijn maag, waardoor we er niet verder op in zijn gegaan. Zo zie je maar dat coureurs naast de baan heel anders kunnen zijn dan dat wij ze in eerste instantie met een helm op zien. Het was een gesprek met een hele spontane en enthousiaste Amerikaan, die in de komende jaren kleur zal blijven geven aan de sport. En voor wie twijfelt aan dit verhaal, moet zeker even Gerloffs interview direct na afloop van zijn eerste podium in Catalunya (race 2, 2020) bekijken. Een moment waar volgens mij iedere motorsportfan een grijns van op zijn gezicht krijgt.
MotoGP & Garrett Gerloff
Zoals benoemd in het verhaal werd Garrett Gerloff in de zomerperiode veelvuldig in verband gebracht met een MotoGP-zitje bij het huidige Petronas Yamaha SRT, het team dat volgend jaar een nieuwe identiteit zal krijgen. Gezien de recente ontwikkelingen, waarbij Andrea Dovizioso en Darryn Binder als voornaamste kandidaten worden genoemd, vroegen we Laurens Klein Koerkamp om een update omtrent de Amerikaan tijdens Magny-Cours. ‘We gaan er op dit moment niet meer vanuit dat hij in 2022 MotoGP gaat rijden’, was het duidelijke antwoord van Gerloffs manager.
