Nooit wordt het verschil tussen een coureur en niet-coureur duidelijker dan bij een blessure. Want waar een normaal mens zich volledig focust op fit worden, telt voor een coureur alleen zo snel mogelijk weer op de motor zitten. Met als sprekend beeld de vier foto’s hierboven. Maar dit zijn echt geen uitzonderingen, zoals Michael van der Mark liet zien op Assen. En ook na zijn tweede zware blessure wil hij natuurlijk weer zo snel mogelijk op de motor zitten. Iets dat voor ‘normale’ mensen niet te begrijpen is en daarom vragen wij het drie ervaringsdeskundigen.
Fotografie: ANP, BMW, 2Snap
Barry Veneman
Barry Veneman is nu vooral bekend als bondscoach en van zijn rol als talentontwikkelaar bij de KNMV. Zijn zoon Loris maakt veel progressie als 15-jarige coureur in de Northern Talent Cup. Maar Barry weet uit zijn eigen race-ervaringen ook hoe het is om met zware blessures om te gaan.
‘Als topsporter heb je maar één doel en dat is in de wedstrijd zo goed mogelijk presteren. Zeker als je in het WK rijdt en bij de besten van de wereld wilt horen, dan moet je er wel iedere race zijn. Daarvoor gaan ze in de motorsport soms best ver, zeker als je het vergelijkt met sommige andere sporten. Er zit ook wel verschil in wanneer je wel of niet met een blessure kan rijden, want bij wegrace is de belasting van het lichaam iets minder dan bij cross. Zoals met de onderbeen- en enkelblessure van Michael aan de rechterkant, die kan je oplossen met een hand- of duimrem. Nu met zijn bovenbeen is dat anders, want je moet plat kunnen liggen op de motor. Bij sommige blessures is het mogelijk om te racen en met andere niet. Denk bijvoorbeeld aan de sleutelbeenbreuk van Lorenzo tijdens de TT van 2013. Na zijn crash werd het bot vastgezet en als je dan littekenpijn kan verbijten, kan je zelfs twee dagen later al heel ver komen. Toen ik zelf voor de eerste keer mijn sleutelbeen brak, reed ik ook twee weken later nog in het ONK in Eemshaven. Toen had ik ook wel even een momentje dat dacht ik “kan dit eigenlijk wel?” toen een rijder net voor mij iets eerder remde dan ik dacht. In 2005 heb ik mijn onderbeen en enkel verbrijzeld op Brands Hatch. Toen zei de arts dat ik, als ooit nog normaal wilde lopen, wel de tijd moest nemen om goed te revalideren. Als ze zoiets tegen je zeggen, dan gaat er wel knopje om en neem je ook die tijd. Ook wanneer je wat ouder wordt, ga je er wel wat realistischer naar kijken.’
Raymond Schouten
Raymond Schouten reed zelf in de Grand Prix, werd meervoudig Nederlands kampioen en is tegenwoordig testrijder bij Yamaha Motor Europe. Ook ging Raymond in Michael van der Marks Yamaha-periode twee jaar overal met hem mee naartoe als rijdersanalist. Raymond kende zelf ook pittige blessures, waarbij een breuk in zijn rug eind 2013 voor het einde van zijn carrière zorgde.
Bijzondere rol oud brandweerbusje in het IDM-leven van Pepijn Bijsterbosch
‘Om zo snel mogelijk terug te keren is ook een sport voor een coureur. Ik weet nog dat ik voor het seizoen van 2012 mijn knie, scheen en enkel op veel plaatsen brak bij een onschuldige crash bij het crossen. De enkel was een gelijkwaardige blessure als Michael (van der Mark) nu ook heeft, alleen had ik nog veel meer gebroken. De dokteren zeiden dat ik er misschien wel een jaar uit zou liggen, maar zelf denk je daar dan heel anders over. Toen ik 2,5 maand later weer hinkend naar de motor kon lopen en racen, voelde ik mij helemaal het mannetje. Het kon ook wel en dat voelt een rijder zelf vaak ook aan, maar je neemt wel een bepaald risico. Achteraf was het bij mij erg stom natuurlijk, want ik heb nu nog steeds naweeën van deze blessure, omdat ik zo snel weer ben gaan racen. Vooral van mijn knie heb ik nog last, al wordt dat nog steeds beter. Toen ik eind 2013 mijn rug brak, was het voor mij klaar, dat wist ik al voordat ik op de brancard werd gelegd. Maar zoals Michael, dat hij in Assen ging racen, dat kon gewoon. In zijn geval had hij ook niet heel veel pijn, maar miste hij alleen de kracht en souplesse nog. Maar nu met deze nieuwe blessure erbij, moet hij in mijn ogen de tijd nemen om gezond te worden, want ook de enkel is nog niet hersteld. Het is een pittige blessure, maar gelukkig kon hij snel geopereerd worden. Nu de tijd nemen, zodat hij vanaf september nog hopelijk een goed tweede deel van het seizoen kan rijden.’
Jurgen van den Goorbergh
Jurgen van den Goorbergh heeft eigenlijk geen introductie meer nodig met zijn 165 Grand Prix-starts en WK Supersport-overwinning. Hij is nu voornamelijk druk met de begeleiding van zijn zoon Zonta in zijn debuutseizoen in de Moto2. Jurgen vertelt zijn visie over het omgaan met blessures en het verbijten van pijn.
‘Het hangt natuurlijk af van welke blessure, maar met veel kleine breuken en kneuzingen is het vaak goed mogelijk om te racen. De belangen zijn ook groot, want er staat een heel team en sponsors achter een coureur. Voor hoofdblessures is dat anders, daar moet je erg voorzichtig mee zijn. En er zijn ook voorbeelden van rijders die te snel zijn teruggekomen, kijk maar naar Marc Márquez. Ik vind dat de rijder in zo’n situatie door zijn achterban beschermd moet worden, want een rijder wil altijd maar één ding en dat is racen. Ook Jeffrey Herlings heeft veel geracet met blessures en dat is voor het lichaam niet goed. In de Dakar hanteren we de regel: je kan na een probleem in een etappe geen tijd meer goedmaken, maar wel meer verliezen. Dat is eigenlijk bij een blessure ook zo, je moet zorgen dat je de opgedane schade niet erger maakt. Ik heb gelukkig weinig zware breuken gehad in mijn carrière. Natuurlijk wel eens een botje in mijn hand of een sleutelbeen gebroken, maar dan kan je al snel weer rijden. Wanneer je gaat racen met een blessure moet je proberen om de pijn uit te schakelen, maar dat is niet altijd gemakkelijk. Vaak zijn de eerste ronden het zwaarst en als de blessure niet te erg is, dan gaat het daarna vaak wel beter. Maar iedere breuk is ook weer anders. Je pols kan je wel op tien verschillende manieren breken, dus dat vergt ook voor iedere type breuk een ander hersteltraject. Voor iedere blessure hebben de meeste rijders ook hun eigen specialisten, dat was in onze tijd niet anders. Alleen konden we in mijn raceperiode nog wel eens een spuit zetten tegen de pijn. De regels om fit te worden verklaard zijn nu ook strenger geworden en dat is goed. Mijn advies nu voor Michael? Dit zijn pittige blessures, dus ik zou hem adviseren om eerst goed te herstellen. Helaas zijn er al veel punten verloren dit jaar, die schade kan je al niet meer herstellen.’
Tweede drama voor Michael van der Mark
De grote vraag was hoe het met Michael van der Mark zijn beenblessure zou gaan en hoe competitief hij zou zijn met de BMW M1000RR in Estoril, nadat hij bijna een maand rust had gehad na zijn thuisronde in Assen. Daar kreeg Michael de kans niet voor, want na een paar minuten in de eerste vrije training lag de Rotterdammer al op de grond. BMW en ook Michaels manager Laurens Klein Koerkamp bevestigden na afloop dat de crash niet was ontstaan door een technisch probleem. Michaels fysieke schade werd er niet minder om, want hij brak bij de harde landing een bot – dijbeenhals – in zijn rechter bovenbeen nabij de heup. De tweede zware blessure voor de 29-jarige coureur binnen tien weken. Gelukkig kon Michael dezelfde avond nog geopereerd worden in Lissabon, waarbij het bot met drie schroeven werd vastgezet. Dit zorgde ervoor dat de BMW-coureur gelijk aan revalideren kon denken en zondagavond al het ziekenhuis mocht verlaten, maar racen zal er voorlopig wel niet inzitten. Al weet je dat met coureurs maar nooit, zoals Barry, Jurgen en Raymond ook al aangaven. De WK Superbike-kalender is het enige geluk dat Michael tot nu toe heeft in 2022. Begin september – op het oog een haalbaar doel voor de Nederlander – wordt er geracet in Magny-Cours en zitten we pas op de helft van het seizoen. Voor nu: beterschap Michael!
