In een interview met Il Giornale gaat de negenvoudig wereldkampioen op veel zaken in: ‘Stoner schrijft me om meer te horen over de baby. Giulietta heeft een goed karakter en Francesca is een geweldige moeder. Ik zal uitleggen hoe ik besloten heb om te stoppen en ik mis de MotoGP niet.’
Het dagelijkse leven van Valentino Rossi is sinds een drietal weken volledig anders vergeleken met zijn eerste 43 jaar. Nu heeft hij een dochtertje bij zich en zijn partner Francesca Sofia Novello. En de routine van de MotoGP is weg, na een carrière van 26 jaar.
Blessure Van der Mark: deze 15 wereldtitels gingen VDM voor
De ster uit Tavullia spreekt met Il Giornale in een lang interview waarin hij een aantal onderwerpen aanhaalt van hoe de beslissing om met pensioen te gaan tot stand kwam, zijn nieuwe leven als autocoureur, zijn dochter en de verzoening met vroegere rivalen.
Hij begint uiteraard met de geboorte van Giulietta: ‘Ze werd geboren op de vrijdagochtend van de eerste vrije training in Qatar. En maanden eerder, toen Francesca me vertelde dat ze zwanger was, was dat net toen ik dacht aan stoppen. Dus ik zag het als een teken van het lot. Ik ben daardoor niet gestopt, maar als ik competitief was geweest, was ik doorgegaan als vader.’ In dit verband werd hij herinnerd aan wat Enzo Ferrari placht te zeggen, dat elk kind een seconde van een ronde afhaalt: ‘Hij had het mis,’ sneert Rossi, die de eerste GP zonder hem in het ziekenhuis zag, samen met zijn dochter.
En over Giulietta zegt hij: ‘Ze is mooi, aardig, heeft een goed karakter. Ze is stil zoals Francesca en ik. Ze geeft smaak. Ik wilde haar, ik ben oud genoeg, het was het juiste moment en het gedoe van het opgeven van motorracen en vader worden was zeer goed getimed. En Francesca is een geweldige moeder.’
Over de beslissing om met pensioen te gaan
‘Vorig jaar wilde ik in Valencia echt op een vreugdevolle manier afsluiten, en dat is gelukt. Dus nu kijk ik graag naar de GP’s vanaf de bank. Ik ben een grote motorfan, ik volg ze graag overal. En ik juich graag voor onze coureurs. Op het circuit zijn mijn broer en mijn vrienden. Het moeilijke moment was in juni, tussen Barcelona en Assen, toen ik besloot te stoppen.’
In het interview wordt Rossi gevraagd of hij niet eerder met pensioen was gegaan uit angst voor de toekomst of omdat hij bang was dat hij niets anders te doen had…
‘Ik had mijn toekomst al lang geleden opgebouwd: een merchandisingbedrijf, VR46, een MotoGP-team, een academie om nieuwe rijders te lanceren, een eigen circuit zoals de Ranch. En dat is ook te danken aan de mensen die altijd bij me zijn geweest. Het is een lange carrière geweest, dus ik heb tijd gehad om na te denken. Toen mijn merchandising extern werd geproduceerd, waren we niet overtuigd en zeiden we: “Laten we het zelf doen”. En van daaruit hebben we het ook voor anderen gemaakt… Kinderen die gepassioneerd waren door racen kwamen naar ons toe voor hulp, de eerste was Simoncelli, Morbidelli, Migno, toen mijn broer, en we helpen ze hier en daar een handje, ik zei: “laten we proberen iets te doen om Italiaanse coureurs te helpen”. En we hebben de academie opgericht. Toen probeerden we vanwege onze passie voor racen een team op te richten en nu zitten we in de MotoGP. We hadden een baan nodig om te trainen en we bouwden de Ranch. Een eigen baan is een droom van alle rijders en wij hebben die droom waargemaakt. Wat het motorracen betreft, ik deed het omdat ik erin geloofde, omdat ik geloofde dat ik kon blijven winnen en ik was zeer competitief tot het midden van seizoen 2019. Natuurlijk was ik niet de Valentino Rossi van tien jaar geleden, dat is normaal, maar ik geloofde erin. Ik had een jaar eerder kunnen stoppen, eind 2020. Maar er was Covid, dat was een hels jaar, vaak drie races op hetzelfde circuit en wat een gezeur zonder publiek, ik zei tegen mezelf “wat moet ik doen? Moet ik gewoon stoppen?” Nee, jammer, kom op, ik doe het nog een jaar. Niet omdat ik wilde dat mensen me met pensioen zagen gaan, maar omdat ik wilde vertrekken na een jaar van echte competitie.’
En hoe kwam de beslissing om te stoppen tot stand? Rossi legt het als volgt uit: ‘Het is moeilijk te aanvaarden. Ik heb het niet opgegeven tot het einde. Maar je beseft dat je op je veertigste niet meer het moordenaarsinstinct hebt van toen je vijfentwintig was. Maar het was moeilijk. Op een bepaald moment in mijn carrière, zo’n tien jaar geleden, vroeg ik mezelf af: stop ik als ik aan de top sta en ga ik als wereldkampioen met pensioen, of race ik tot ik het niet meer aankan? Antwoord: “Ik race tot ik niet meer kan.” En dat deed ik.
Op de vraag of hij voor zijn team een Ducati zou willen proberen in de MotoGP, is Rossi duidelijk: ‘Nee, geen grappen. Wanneer je op een Moto GP-motor stapt, moet je dat doen met een doel voor ogen, want het is een brute motor die zo snel gaat. Het heeft geen zin om 75% te gaan. Ik mis de Moto GP niet.’
Zijn nieuwe leven als autocoureur
‘Thuisblijven en niets doen zou rampzalig zijn na 26 jaar racen over de hele wereld. Het is tweederde van je leven en als je het van daaruit, pam, plotseling afkapt en niets meer doet, dan is dat moeilijk; maar ik heb altijd gewerkt om autocoureur te worden… Ik heb gewerkt om daar te komen als ik eenmaal gestopt was. Motoren zijn voor jonge mensen, je moet in vorm zijn, je moet moed hebben… Auto’s daarentegen, nu wil ik niet iets zeggen dat verkeerd zal worden geïnterpreteerd, auto’s zijn een beetje betaalbaarder voor mensen van een bepaalde leeftijd.
Rossi zal ironisch genoeg zijn debuut maken in hetzelfde weekend en op hetzelfde circuit met Dani Pedrosa, zij het in verschillende kampioenschappen: ‘Ik ben benieuwd wat ik kan doen: nu is alles weer leuk, ik heb plezier als ik met de auto race, als ik ga testen. Dingen die ik op het einde een beetje beu was op de motorfiets.’
De oorlogsbijlen zijn opgeborgen met Stoner, Lorenzo en zelfs… Max Biaggi!
We weten niet of de spanningen en problemen met Marc Márquez ooit opgelost worden, maar ondertussen heeft de tijd de relatie met drie van Rossi’s grote rivalen hersteld: ‘Ik heb toenadering gezocht tot Casey, die me vaak berichtjes stuurt vanuit Australië. Dan vraagt hij me naar de kleine meid. We hebben elkaar zelfs gezien. En ik word ook closer met Lorenzo, hij is nu een vriend, hij kwam naar de Ranch, ’s avonds dansten we samen. En ik ben zelfs dichter tot Max gekomen.’
De toenadering tot Biaggi is een nieuwigheid, vorig jaar had de Romein gezegd dat hij Rossi wilde ontmoeten, maar dat Rossi hem niet eens gedag zei: ‘Nu zeggen we elkaar gedag, we spreken goed over elkaar. Het is leuk.’ In het interview wordt Rossi gevraagd of hij nu begrijpt wat Biaggi 25 jaar geleden voelde toen Rossi in de paddock aankwam en het podium betrad: ‘Ja, geweldig. Ook omdat ik niemand was en hij was de nummer éénin Italië en één van de beste coureurs ter wereld en ik begon zijn ballen te breken. Ik was een klootzak. Maar dat is nu allemaal verleden tijd, we zijn dichter tot elkaar gekomen. Het was een mooie sportieve rivaliteit.’
