Tim Gajser (MXGP) en Tom Vialle (MX2) pakken wereldtitels

Zoals verwacht pakten Tim Gajser (MXGP) en Tom Vialle (MX2) in de voorlaatste GP de wereldtitels in de motorcross in een seizoen dat volledig werd bepaald door het Covid19-virus. Een terugblik op het memorabele seizoen 2020 en een vooruitblik op de MXGP in 2021.

Met een ruime voorsprong op de nummers twee kon het eigenlijk niet meer fout gaan voor Tim Gajser en Tom Vialle. Alles verliep inderdaad volgens planning en beiden waren na de eerste manche van de woensdagse GP in Pietramurata (ook wel bekend als de GP van Arco di Trento) niet meer te achterhalen. Voor Gajser is het na de MX2-titel in 2015 al de derde titel in de MXGP-klasse, voor Vialle is het zijn eerste wereldtitel. Gajser won zowel de tweede als de derde GP van Pietramurata.

Afscheid

Op het moment dat klassementsleider Jeffrey Herlings geblesseerd wegviel bezette Gajser de derde plaats in de WK-stand. Herlings had toen 263 punten, Gajser 196. Net boven hem stond Tony Cairoli met 203 punten. Geruime tijd ontliepen Gajser en Cairoli elkaar weinig. Na Spanje en de eerste GP van Lommel – twee GP’s waarin Gajser 37 punten meer scoorde dan Cairoli – slonken de kansen van negenvoudig wereldkampioen Cairoli aanzienlijk. De Italiaan werd geplaagd door een in Letland opgelopen knieblessure, waardoor hij om die knie te sparen niet veel meer trainde. Cairoli: ‘Daardoor nam mijn conditie iets af. Bovendien verloor ik enigszins het zelfvertrouwen.’ Zijn droom een tiende wereldtitel te behalen viel in duigen. Zeg nooit “nooit”, maar op 35-jarige leeftijd beginnen voor hem de jaren toch wel te tellen. De Italiaan kreeg op de valreep nog een domper te verwerken door twee sterk gereden GP’s in Pietramurata van Jeremy Seewer. De Zwitser kon zich zodoende nog opwerken naar de tweede plaats en behaalde dus het WK-zilver. In zijn negentiende GP-seizoen is Cairoli voor de veertiende keer bij de beste drie geëindigd.

De vierde plaats in de WK-eindstand is voor Romain Febvre, de wereldkampioen van 2015. De Fransman had de pech dat hij bij de GP’s van Engeland en Valkenswaard niet kon rijden, omdat hij nog herstellende was van een gebroken dijbeen. Hij kwam slechts 27 punten tekort op de derde plaats. Achter hem zijn landgenoot Gautier Paulin, die na vijftien jaar GP’s zijn afscheid aankondigde. Paulin won in zijn carrière veertien GP’s en behaalde eenmaal WK-zilver en drie keer WK-brons. Hij maakte vijf keer deel uit van het winnende Franse team in de Motorcross der Naties.

Jorge Prado had de pech dat hij met nog vier GP’s te gaan positief werd getest op het Covid19-virus en vervolgens een longontsteking kreeg. De Spanjaard zakte van de derde naar de zesde plaats in de WK-eindstand. Hij eindigde nog net boven Clément Desalle, die onlangs zijn stoppen bekend maakte.

Blauwe motor

Glenn Coldenhoff miste de laatste zes GP’s, maar werd met zijn achtste plaats wel de beste Nederlander. Hij won dit jaar als fabrieksrijder van GasGas één keer een GP. Op het moment dat hij zijn nekblessure opliep stond hij vijfde in de WK-stand. Coldenhoff is nu aan het revalideren en rekent erop over ongeveer een maand weer op de motor te kunnen zitten. Dat zal dan geen GasGas zijn. Coldenhoff gaat deel uitmaken van het fabrieksteam van Yamaha, dat verder bestaat uit Seewer en de uit de MX2 overkomende Ben Watson. Coldenhoff: ‘Ik geloof er sterk in dat ik mij nog kan verbeteren, races kan winnen en kan meestrijden om de titel. Mijn genezing gaat voorspoedig. Ik kan niet wachten tot ik op de blauwe motor kan stappen.’

Brian Bogers wist zich ten opzichte van 2019 drie plekken te verbeteren, van de dertiende naar de tiende plaats. De voor het Italiaanse Marchetti Racing Team KTM uitkomende Brabander begon stroef aan het seizoen en stond met 93 punten op zestiende plaats na tien GP’s. In de resterende acht GP’s behaalde hij 205 punten. Zijn beste resultaat was een vierde plaats in Lommel. Daarnaast werd hij twee keer vijfde en twee keer zesde. Volgend seizoen is hij fabrieksrijder van GasGas. Tussen de beide Nederlanders in eindigde Jeremy van Horebeek als negende en is hij de beste niet-fabrieksrijder.

Met Jeffrey Herlings ging het mis in de zevende GP. Hij landde in de training van de tweede GP in Faenza op zijn hoofd. Hij was enige tijd het gevoel in armen en benen kwijt en vreesde de rest van zijn leven in een rolstoel te moeten doorbrengen, maar dat blijkt gelukkig niet het geval te zijn. Herlings: ‘Ik dacht echt dat het einde carrière was. Omdat ik toch een tijd uitgeschakeld was, heb ik besloten om me aan mijn voet te laten opereren. Bij mijn enkel was extra bot gegroeid, waardoor ik steeds pijn aan mijn voet had.’ Herlings over de toekomst: ‘Vroeger reed ik als een kip zonder kop, won ik en was het leven een groot feest. Het afgelopen jaar was ik voorzichtiger en uiteindelijk maak je dan meer fouten. Ik denk dat ik beter kan racen zoals vroeger, of de balans daartussen moet vinden.’ Herlings blijft ook in 2021 fabrieksrijder voor KTM, naast Cairoli en Prado.

Calvin Vlaanderen had gehoopt op klasseringen bij de eerste tien. Dat lukte hem zes keer met als beste uitslag eenmaal een vijfde plaats. Vanwege een heupblessure kon hij in de laatste drie GP’s niet aan de start komen. Hij verspeelde slechts één plaats in het WK, waarin hij zestiende werd in zijn debuutjaar in de MXGP.

Constant presteren

Het bijzondere crossjaar 2020 – met een onderbreking van vijf maanden tussen de tweede en de derde GP en daarna vijf triple-GP’s – stond in de MX2 volledig in het teken van Tom Vialle. De kopman van het fabrieksteam van KTM was oppermachtig. Hij won veertien van de 36 manches en stond in veertien van de achttien GP’s op het erepodium, waarvan zeven keer als winnaar. Hij moest het alleen opknappen voor KTM, want zijn teamgenoot René Hofer moest al na vier GP’s geblesseerd afhaken. 

Jago Geerts toonde zich zes keer de beste. De Belg gold vooraf als een grote favoriet voor de titel en hij kon die hoge verwachtingen behoorlijk waar maken. Maar tegen het constante presteren van Vialle was hij niet opgewassen, hij maakte te vaak foutjes, waardoor hij met enige regelmaat onderuit ging. Het seizoen liep bijzonder sneu voor hem af, want bij een val in de slotmanche liep hij een schouderblessure op. Niet zoals eerst gedacht een breuk in de linker schouderkop, maar ‘slechts’ enkele barstjes daarin. Na een maand rust zou de schouder weer genezen moeten zijn. De voorbereiding op het nieuwe seizoen komt, zoals het nu lijkt, niet in gevaar.

De derde plaats in de WK-eindstand is voor de Fransman Maxime Renaux. De Junior 125cc-wereldkampioen van 2015 won dit jaar twee GP’s en zag zijn goede optreden beloond worden met een plek in het Yamaha-fabrieksteam in 2021. Daaruit verdwijnt Ben Watson, die twee GP’s won en vijfde in de WK-eindstand is geworden. De Brit dient vanwege zijn leeftijd de MX2 te verlaten en stapt over naar het fabrieksteam van Yamaha in de MXGP.

De nummers een, twee en drie noteerden elk slechts eenmaal een ‘nul’. Dat geeft wel aan dat ze constant hebben gepresteerd en dat hun materiaal tiptop in orde was. Nummer vier, de Australiër Jed Beaton, bracht zijn Husqvarna zelfs in alle 36 manches aan de finish en eindigde slechts drie keer niet bij de eerste tien.

In de kijker

Met zijn zevende plaats is Roan van de Moosdijk de beste Nederlander geworden. In de tijdtrainingen zat hij er altijd goed bij: in elk van de achttien GP’s was hij minimaal derde; zes keer was hij zelfs de snelste. Voor aanvang van de laatste twee GP’s wist hij zich al verzekerd van minimaal de zevende positie in het eindklassement. Hij behaalde twee negende plaatsen. Een val in de GP van woensdag leverde hem een duimblessure op, die hem in de slotrace zodanig hinderde dat hij besloot in de tweede manche niet van start te gaan. Van de Moosdijk was blij met de pauze na Valkenswaard, want daar brak hij zijn linkerenkel. Geheel hersteld begon hij in Letland erg sterk aan het vervolg van de competitie. Negen keer finishte hij bij de eerste drie met als hoogtepunt de manchewinst in de slotrace van Lommel. Van de Moosdijk: ‘Ik kijk wel tevreden terug op mijn debuutjaar in de MX2. Vijf keer op het podium en die winst in Lommel waren de hoogtepunten. Ik kijk positief naar 2021. Dan wat minder foutjes maken en ik kan voorin meerijden.’

MXGP: Arroyomolinos (Spanje) en Lommel I (België)

Bas Vaessen scoorde matig in de eerste vijf GP’s en moest toen geblesseerd drie GP’s missen. Op de 25e plaats staand met 35 punten begon hij aan de tien GP’s die toen nog op de kalender stonden. Hij wist zijn puntentotaal met 127 uit te breiden en klom op naar de vijftiende plaats. Zijn beste uitslagen waren twee achtste plaatsen.

Twee rijders reden zich in het tweede deel van het seizoen in de kijker, de Zweed Isak Gifting (wordt eerste kerstdag 18) en de Franse EMX250-kampioen Thibault Benistant (18). GasGas haalde Gifting naar de GP’s, nadat hun rijder Jeremy Sydow na de eerste GP van Faenza met een gebroken enkel moest afhaken. Teamgenoot Simon Langenfelder liep een wedstrijd later een beenbreuk op, zodat GasGas zonder rijders zat. Gifting bezette op dat moment de derde plaats in de EMX250. Gifting en Langenfelder vormen het fabrieksteam van GasGas in 2021. Benistant werd in Lommel II EMX250-kampioen en reed daarna drie GP’s, waarin hij eenmaal tweede en eenmaal derde werd en 90 punten scoorde. Benistant is komend jaar de derde rijder in het Yamaha-fabrieksteam naast Geerts en Renaux.

MXGP in 2021

Vorige week werd de voorlopige versie van de MXGP-kalender van 2021 gepresenteerd. De ervaring van voorgaande jaren leert dat dit veelal inderdaad een voorlopige kalender is, want meestal doen zich nog tal van wijzigingen voor (nog afgezien van eventuele veranderingen indien de corona-pandemie in delen van de wereld nog altijd niet onder controle is). Het seizoen wordt afgetrapt in Oman, waar nog nooit eerder een MXGP is verreden. Veel van de circuits zijn vertrouwde banen waar de afgelopen jaren ook om WK-punten is gestreden. Opvallende afwezige locaties zijn het Britse Matterley Basin en Valkenswaard.

Vanaf 1989 heeft Valkenswaard op twee keer na elk jaar een Grand Prix georganiseerd. Het ziet ernaar uit dat aan die lange traditie een (voorlopig?) eind zal komen. Problemen met vergunningen staan een vervolg van de WK-wedstrijden op het Eurocircuit in de weg. Omdat er geen goed bestemmingsplan ligt, kan er geen vergunning worden gegeven. Een tijdelijke vergunning zou kunnen, maar organisator Maarten Roos wil duidelijkheid voor de toekomst en dat betekent dat hij pas weer wil organiseren als er een permanente vergunning is afgegeven. Roos overweegt mogelijk om in samenwerking met Motorsportpark Gelderland Midden een GP te organiseren. Op de voorlopige kalender voor volgend jaar is daarvoor geen ruimte, maar als vanwege corona wedstrijden komen te vervallen zou het bij Arnhem gelegen circuit een goed alternatief kunnen zijn.

MotoGP-wereldkampioen Joan Mir in 10 bijzondere uitspraken

Mag er voorzichtig gehoopt worden dat Valkenswaard nog weer terugkeert op de wedstrijdkalender, Assen zal dat niet doen. De overeenkomst was voor vijf jaar en die periode is vorig jaar afgerond met de totaal verregende Motorcross der Naties. Hoewel al die jaren de bezoekersaantallen best goed waren, bleken de kosten toch hoger te zijn dan de inkomsten uit kaartverkoop en sponsoring. De vijf jaren werden afgesloten met een verlies van twee ton, waarvoor de Motorclub Assen en Omstreken opdraaide. Medelijden met de club is niet nodig, want de vereniging staat er financieel nog steeds goed voor.

Nieuw op de MXGP-kalender volgend jaar is circuit De Witte Ruysheuvel in Oss. Organisator is daar het bedrijf Top Events van Ebert Dollevoet (meervoudig Dakar-deelnemer), iemand die al lang bij de cross betrokken is. Momenteel bijvoorbeeld als manager van Roan van de Moosdijk. Dollevoet heeft een contract van vijf jaar getekend met Infront Moto Racing (voorheen Youthstream). Daarin heeft hij vastgelegd dat hij de eerste GP in Nederland mag organiseren en dat dit in de maand mei zal zijn. GP’s zijn niet nieuw voor Oss, want er werd drie keer een 125cc-GP verreden en ook de zijspannen acteerden er enkele keren. Het rennerskwartier zal moeten worden vergroot, want een MXGP (zeker met een bijklasse als de EMX250, die veelal een kleine honderd deelnemers telt) vraagt aanzienlijk meer ruimte dan de zijspannen en de 125cc van lang geleden. Dollevoet verzekert dat er voldoende ruimte zal worden gerealiseerd. De baan zal worden aangepast om aan de eisen van de MXGP te voldoen. Voor een goede bereikbaarheid worden ruim buiten het circuit de verkeersstromen gescheiden, publiek de ene kant op, mensen van de teams, genodigden en pers een andere kant op. De eerste MXGP van Oss staat voor 23 mei op de kalender. Dat is pinksterzondag. Komen de pinksterraces van Oss toch weer terug, al is het wel in een heel andere vorm dan vroeger…

Teleurstellend voor Nancy van de Ven, Lynn Valk en de andere Nederlandse meiden is dat er komend seizoen net als dit jaar slechts vijf wedstrijden voor hen op de kalender staan. Daarbij geen race in Oss, maar wel in Lommel. 

Quotes

Profiel Tim Gajser

De Sloveen Tim Gajser (8 september 1996) groeide op in een gezin waar de motorcross een belangrijke rol speelt. Zijn vader crosste zelf. Tijdens een wedstrijd van vader Gajser speelde zich in 1995 een enorm drama af. Zoontje Zan liep de baan op en werd achter een springschans geraakt door z’n vaders motor. De driejarige overleed. Om zijn broertje, die voor zijn geboorte dus al was overleden, te eren rijdt Tim Gajser met het startnummer 243, refererend aan de geboortedatum van Zan, 24 maart.

Tim begon al jong met de cross en behaalde in 2007 de Europese titel in de 65cc-klasse. Overgestapt naar de 85cc werd die EK-titel in 2009 veroverd. Na een tweede plaats in de EMX125 in 2011 volgde de titel in die categorie in 2012. Tevens werd hij dat jaar Junior wereldkampioen. In 2013 ging Gajser naar het WK in de MX2-klasse. In 2014 begon hij podiumplaatsen te behalen en werd hij vijfde in de eindstand, een jaar later gevolgd door de wereldtitel. Hij stapte in 2015 over naar de MXGP en werd meteen in zijn debuutjaar wereldkampioen. Na een zevende plaats in 2017 en een vierde plaats in 2018 volgde in 2019 opnieuw de wereldtitel. En nu in 2020 op z’n 24e al de derde titel in de zwaarste crossklasse.

Profiel Tom Vialle

Dat de Fransman Tom Vialle (28 oktober 2000) zou gaan crossen, stond wellicht bij zijn geboorte al vast, want vader Frédéric heeft tien jaar GP’s gereden, van 1991 tot en met 2000. Zijn beste jaar was 1997 met drie GP-overwinningen en een vierde plaats in de eindstand van het WK-125cc. Toen de jonge Tom vier was beëindigde Frédéric zijn carrière. Anders dan veel andere huidige toppers kan Tom Vialle niet bogen op uitzonderlijke prestaties in internationale competities voor hij toetrad tot de rijen der GP-rijders. Op z’n elfde werd hij Frans kampioen 65cc. In internationaal verband was zijn eerste wapenfeit de achtste plaats in de EMX85 in 2014. In 2017 reed hij anoniem in het EMX250 om een jaar later in die klasse achtste te worden. Tot veler verbazing werd hij in 2019 opgenomen in het fabrieksteam van KTM voor de MX2. Met nog een aantal andere rijders werd hij eind 2018 getest door KTM en vijfvoudig wereldkampioen Joël Smets koos voor Vialle om de plek naast wereldkampioen Jorge Prado in te nemen. Vialle stelde Smets en KTM niet teleur door vorig jaar in Zweden zijn eerste GP te winnen en vierde te worden in het WK. Dit jaar veroverde hij bij de tweede GP in Valkenswaard de rode plaat en behield die tot aan het eind van de competitie.